Lange tijd leek het wel of Nintendo zijn Metroid-franchise vergeten was. Indie-ontwikkelaars zagen hun kans schoon en bouwden verder op die formule met pareltjes als ‘Ori and the Blind Forest’ en ‘Hollow Knight’ als resultaat. Het succes van die titels is ook Nintendo niet ontgaan: na 19 jaar komt Nintendo eindelijk aanzetten met een gloednieuw 2D-avontuur dat intergalactische premiejager Samus in haar oude glorie herstelt.

Einde van een tijdperk

Voor wie niet bekend is met de reeks kan het wat verwarrend overkomen. Metroid Dread wordt het sluitstuk van de saga genoemd, maar er is toch ook een Metroid Prime 4 in de maak? Klopt. Metroid Prime 4 is het 3D-avontuur waar de Texanen van Retro Studios hard mee aan de slag zijn. Deze Dread bouwt verder op de 2D-avonturen die hun oorsprong vinden op de originele Nintendo console.

Ontwikkelaar MercurySteam – ja, die van de Castlevania-games – geeft bij het opstarten genoeg achtergrond zodat ook nieuwkomers meteen mee zijn met het verhaal. Ingewikkeld is het allemaal niet: op planeet ZDR geraken zeven E.M.M.I-robots die een gevaarlijke parasiet proberen in te dijken, vermist. Ruimtevaarder Samus Aran vertrekt op reddingsmissie, maar al snel blijkt het allemaal een valstrik te zijn. Onze heldin delft het onderspit en verliest voor de zoveelste keer al haar wapens en krachten. Wie zit hierachter en hoe komt Samus van deze planeet af? Het ruimteavontuur kan beginnen.

Vele power-ups en upgrades

Het verhaal is prima, maar daarvoor hoef je Dread niet te spelen. Voor de sfeer alvast wel: de donkere setting en de dreigende achtergrondmuziek dompelen je meteen onder in de unieke wereld waar Metroid fans al jaren terecht verliefd op zijn. Ook terug van weggeweest: de typische moves en wapens van Samus. Klassiekers als de morfbal, de bommen, de bevriesstraal en de haakstraal maken hun comeback. Wie ooit al een Metroid speelde, zal zich snel thuis voelen.

De ontwikkelaars verrassen echter door de volgorde van deze upgrades te veranderen. Dat zorgt ervoor dat veteranen de vele levels watertandend verkennen, goed wetende dat achter sommige muren en vloeren allerlei geheimen schuilgaan die ze nog niet kunnen bereiken. De counterslag, hoewel niet helemaal nieuw, is onze favoriete move omdat potentieel gevaarlijke vijanden een tijdlang bewusteloos blijven liggen zodat je vrij schot hebt. Zeker ook bij latere baasgevechten essentieel, al is de uitvoering niet altijd even makkelijk. Verder beschikt Samus nu ook over een Omegashot die je iets langer dient op te laden maar wel veel schade kan berokkenen.

Metal Gear Samus

De camouflagemantel is nog zo’n nieuwe upgrade en die komt voornamelijk van pas bij het verkennen van nieuwe gebieden. Daar zwerven namelijk de zeven E.M.M.I.-robotten rond die je nu als hun vijand zien. Al snel merk je dat Samus geen partij is voor deze mechanische monsters en dus is stealth de aangewezen tactiek.

Wij zijn alvast grote fan van deze aanvulling op de bekende gameplay omdat het voor extra afwisseling zorgt. Bovendien is de voldoening nog zo groot eens je het geschikte armkanon vindt waarmee je de E.M.M.I.’s eindelijk onschadelijk kan maken. Eens je dat voor elkaar hebt, kan je alsnog de vele gebieden verkennen. Alleen de normale vijanden zullen respawnen, maar die zijn een stuk makkelijker te doden.

Badass baasgevechten

In vroegere Metroid-games kon je bazen makkelijk verslaan door je verzamelde voorraad raketten pijlsnel af te vuren. Zo kon je de gevechten vaak vroegtijdig beëindigen nog voor er enige echte dreiging ontstond. Dat is in Dread onmogelijk geworden. Baasgevechten bestaan nu uit meerdere fases waarbij je de aanvalspatronen moet memoriseren. Ook moet je per gevecht uitdokteren hoe je precies schade kan berokkenen, want dat verloopt elke keer toch net anders.

Metroid Dread is geen eenvoudige klus. Vooral tijdens het eindgevecht beten we herhaaldelijk in het stof. Helemaal anders verloopt het met de minibosses. Bij hen is het net wél de bedoeling zo snel mogelijk je rakketvoorraad af te vuren en als je genoeg gezondheid hebt verzameld, kan je de schade zelfs makkelijk erbij nemen. Sommige spelers storen zich aan deze ietwat eenvoudigere tussendoortjes, maar wij vinden het prima zo. Niet elke vijand hoeft het bloed vanonder je nagels te halen.

Niet voor watjes

Dat Metroid Dread je niet bij het handje houdt is een understatement. Een verademing, vinden wij, in een tijd waar games soms zichzelf lijken te spelen. De hogere moeilijkheidsgraad en het vrij verkennen van de spelwereld valt ons erg in de smaak. Doodgaan en/of verdwalen is onderdeel van de ervaring. Metroid Dread is moeilijk, maar tegelijk een stuk toegankelijker. Zo worden sommige geheime upgrades gemarkeerd op je kaart wanneer je de spelwereld verkent. Op een later moment terugkeren wanneer je de juiste tools weet te bemachtigen, verloopt zo een pak vlotter.

De besturing is ook heel wat intuïtiever. Samus is dan leniger en sneller dan ooit tevoren, wat de speldynamiek zeker ten goede komt. Ook zijn er naar ons gevoel meer savepunten dan vroeger. Die zijn handig bij die verdraaid moeilijke baasgevechten waar we het eerder al over hadden. Conclusie: Dread is niet voor watjes, maar het is zeker geen oneerlijke game. Als je de mist ingaat, is het meestal je eigen fout.

Een beetje prijzig

Valt er dan niks negatief te melden over deze game? Dat hangt af van je budget. Het spel is eerder aan de korte kant: wij klokten af op iets minder dan 10 uur, doe daar enkele uurtjes bij als je echt op zoek gaat naar alle geheime gangen. En dan vinden we 60 euro best prijzig, zeker omdat je heel veel gelijkaardige Metroidvania-titels nu voor een prik op de kop kunt tikken. Al krijg je er met Metroid Dread wel een erg vette ervaring voor in ruil. En eerlijk? Wij hebben nu al terug zin in een volledige replay op een nog hogere moeilijkheidsgraad. Zo hard hebben we ons vermaakt.