Ubisoft heeft bewezen dat het meester is in het openwereldgenre. Assassins Creed, Immortals: Fenix Rising, Far Cry. Allemaal reeksen die je naast het hoofdverhaal steevast een gigantische open wereld laten verkennen. Met Riders Republic vertalen ze die soms gecontesteerde aanpak ook naar de wereld van de extreme sports. En dit keer gaan ze er niet hard mee op hun bek.

In het verleden gebeurde dat wèl. Ubisoft en sportgames gaan immers niet goed samen. De vele pogingen van de uitgever om in het genre door te breken (Pure Football, iemand?) eindigden altijd met een sisser. De uitzondering op de regel: Steep, een snowboardgame uit 2016 dat voldoende succes boekte voor een sequel. Deze Riders Republic startte ooit als Steep 2, maar tijdens de ontwikkeling schakelde Ubisoft Annecy een versnelling hoger: het vervolg moest ambitieuzer, grootser en online.

Riders Republic is dus de spirituele opvolger. Je kan de fundamenten van Steep nog ontwaren, maar Ubisoft transformeerde het in een extreme sportsgame met een hoog arcadegehalte. Als beginnende noob wordt je gedropt in een open wereld van (echte) Amerikaanse nationale parken, bezaaid met events. Van afdalingen tegen tijd tot trick contests of gewoon freeriden door de gigantische wereld, al dan niet samen met andere online waaghalzen.

Van ski’s naar wingsuits

Riders Republic trekt de sneeuwwereld van Steep ook open: naast snowboarden, skiën, kan je hier ook met de bmx, koersfiets of met raketaangedreven wing suits tussen rotsgebergtes vlammen. Waarbij je on-the-fly tussen die disciplines kan wisselen. Het doet ons denken aan The Crew 2 waar je ook instant tussen voertuigen kon switchen. Dat principe werkt hier stukken beter.

Ubisoft heeft het alles overgoten met een onweerstaanbare combo van felle kleuren, geschifte outfits en een soundtrack die Gangsta’s Paradise vlotjes combineert met The Offspring. Alsof Tony Hawk op een avond een Budweiser te veel achterover heeft geslagen en te veel ideeën in één game wou proppen. Een zintuigelijke overload? Absoluut, maar het werkt aanstekelijk.

Extreem vertrouwd

Qua opzet tapt Ubisoft uit een zeer bekend vaatje. Jij begint als noob en alles draait rond sterren verdienen om je reputatie op te krikken. Dat doe je door letterlijk honderden events te voltooien, van checpoint races naar afdalingen. Hoe bekender je status als extreme sportkampioen, hoe meer gear en events je ontgrendelt. Het is dezelfde basisopzet sinds Cool Boarders en SSX, maar dan in een gigantische online wereld waar een kleine leger aan andere waaghalzen je voortdurend de pas afsnijdt.

Het MMO-kantje waarmee Riders Republic uitpakt is niet voor iedereen weggelegd. Ben je liever een solospeler? Dan kan je de career mode uitzitten. Al raden we je toch aan het ganse sociale gebeuren een kans te geven. Vooral de afdalingen en masse met 64 spelers (op pc zelfs meer dan 100) zijn echt knap. Oké, ze starten enorm chaotisch, maar vanuit de tiende positie overschakelen naar je wingsuit, je tegenstrevers voorbij scheuren, om vervolgens terug te switchen en als eerste nose divend op je ski’s de eindmeet voorbij te vlammen? Het zorgt voor een knoert van een adrenalinekick. De soms hakkelende en haperende online tegenstanders en de matchmaking die nog veel te lang duurt, moet je er (voorlopig) echter bijnemen.

The sky is the limit

Het vanzelfsprekend aanwezige RPG-systeem is er vooral op geënt zoveel mogelijk endorfines vrij te maken. En daarom mist het wat zijn doel. Zowat alles wat je doet, levert sterren op. Je wint een race? Stars! Je verliest een race, maar je reed die toch uit? Stars! Je doet tijdens de afdaling per ongeluk de meest onnozele stunt met je bike? Stars! Riders Republic geeft je constant het gevoel dat je vooruit aan het gaan bent, ook al doe je eigenlijk geen reet. Het is een beetje zoals een loopwedstrijd waar alle deelnemers een gouden medaille ontvangen: leuk voor de kids, maar het staat ietwat haaks op de competitiegeest van de sport.

Ubisoft probeert de lollige toon er altijd in te houden: plots moet je tijdens een bepaalde missie met je fiets pizza’s gaan rondbrengen. Dat terwijl je character voortdurend met een Italiaans accent aan het zeuren is. Toegegeven, een leuk moment, al probeert het immer creatieve Ubisoft iets te hard hip en inclusive te zijn. Sommige dialogen zijn zo bijzonder cringy dat je wenste dat je alle cutscenes gewoon kon uitzetten om het geen tweede keer te moeten meemaken.

Kies voor trickster

Maar goed, als je daar voorbij kan kijken, zal je ontdekken dat Riders Republic écht verdomd goed speelt en dat primeert bij een sportgame. En vooral: Ubisoft heeft het supertoegankelijk gehouden. Je krijgt de keuze uit twee besturingstypes. Ons advies? Ga voor de Trickster-mode, die voelt het meest natuurlijk aan, ook al gaat dat soms ten koste van je overzicht.

De camera kan je parten spelen, als je een berg aan het afrazen bent bijvoorbeeld en plots enkele fietsers in giraffenpak je zicht blokkeren. Door het grote aantal spelers is de chaos vaak groot, waardoor je het overzicht en de focus wel eens dreigt te verliezen. Maar goed, da’s nu eenmaal een uitdaging die je als sporter moet aangaan. 

Los van die kleine irritaties (alweer cosmetics tegen betaling… really, Ubisoft?) en scherpe kantjes, vinden we deze Riders Republic best te pruimen. Een vaak waanzinnige rit downhill waar we als jarenlange fans van SSX nog regelmatig naar terug zullen grijpen. Ook al is er nog ruimte voor verbetering.