Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PS4/Xbox One/Xbox Series/PC

Worstelgames waren in onze hemelsblauwe ogen vooral populair in de jaren negentig. Toen zag iedereen en jouw moeder Hulk Hogan wel eens ergens opduiken. Dat doet hij tegenwoordig opnieuw, maar dan voor dubieuzere redenen. In ieder geval is WWE 2K nog steeds big business. En dat mag je in het geval van WWE 2K25 erg letterlijk nemen.

Heks of kleerkast

Door WWF, Smackdown vs. Raw loopt een fantastisch goed geweven rode draad. Het maakt niet uit of het 2K of indertijd THQ was die achter de touwen van de ring zit, de personalisatieopties zijn altijd top. Dat is nu vanzelfsprekend weer het geval. Je kan jezelf uren verliezen met de personalisatie van je persoonlijke worstelster. De enige limiterende factor is je verbeelding en kunde. Maar voor een keer hebben we ons zo weinig mogelijk beziggehouden met het ontwerpen van onze digitale worstelvedette.

De features en spelmodi van WWE 2K25 zijn immers zo overweldigend talrijk, dat we het gevoel hebben dat we amper tijd hadden voor een snelle kennismaking. MYGM, MYGM Online, MyFaction, MyRise, Universe Mode, 2K Showcase: The Bloodline’s Dynasty, The Island: alleen al de opsomming ervan oogt indrukwekkend. En dan kan je optioneel eerst een zeer uit de kluiten gewassen tutorial afwerken. Alles bespreken is een onmogelijkze zaak. Daarom concentreren we ons op onze favoriete en minst favoriete spelmodus.

Top en flop

In MyRise maak je tot in de details een zelfontworpen worstelaar. Daarmee beleef je dan enkele van de pot gerukte, soms best grappige avonturen in de bevreemdende wereld die de WWE toch is. Dat je voor jouw creatie een persoonlijkheid kan kiezen, van eerder arrogant tot berekend of gewoon een halve komiek, doet je harder meeleven met wat je allemaal meemaakt. Wat we vooral appreciëren aan MyRise is dat deze modus zichzelf niet helemaal serieus neemt. Het zorgt voor een luchtigheid die in veel andere sportspellen ontbreekt.

The Island is dan weer een schaamteloze poging om WWE 2K25-spelers uit te melken met microtransacties. Het is The City uit NBA 2K25, maar dan kleinschaliger en bijna even hebberig. Het kost omgerekend 50 euro om een volledig uitgebouwd personage uit te bouwen. En voor een paar virtuele schoenen tel je ongeveer 5 euro neer. Het kan ook zonder echt geld tevoorschijn te halen, maar dan moet je voor dat paar schoenen zo’n 150 kampen afwerken. Belachelijk!

VC, de valuta waarvan 2K zich zo schalks bedient, toont zijn lelijke kop trouwens ook in MyFaction, zeg maar MyTeam. We vallen al jaren in herhaling over de schadelijke rol die microtransacties spelen bij de erbarmelijke staat van sportspellen. Toch doen we het tot in den treure. Dat is onze plicht, met die vervelende, hyperkapitalistische trucjes van 2K (en anderen).

Welkome vernieuwingen

Toch zijn er gameplaygewijs enkele welgekomen toevoegingen. Zo krijg je meer bewegingsvrijheid naast de ring. Je kan nu op de digitale reclamepanelen bij de toeschouwers moves inzetten. Dat die ledpanelen defecten vertonen wanneer je er iets te enthousiast tegenaan ramt, vinden wij een leuk detail. Verder maakt een derdepersoonscamera zijn debuut. Dat lijkt banaal, maar je moet het zeker proberen, want het verandert de beleving enorm.

Gevechten tussen de verschillende geslachten zijn in WWE 2K25 helemaal een ding. Wil je met een reusachtige man een dwergvrouwtje inmaken? Ga dan vooral jouw minder sympathieke gang. Afsluitend een kleine frustratie. Om alle controls onder de knie te krijgen, moet je net geen ingangsexamen afleggen. Dat kan volgens ons eenvoudiger. Vraag ons alleen niet hoe, want anders hadden we zelf voor 2K gewerkt.

Slow motion

Weet je wat ons in worstelgames tegen de van het zweet glimmende, kaalgeschoren, borst stoot? Ondanks de tonnen content voelt de gameplay aan alsof je naar een op te weinig toeren gedraaide plaat aan het luisteren bent. Alsof je naar een filmpje op halve snelheid aan het kijken bent. Alles komt met vertraging.

Je duwt op een knop en een veel te lange animatie speelt zich af. Je wacht geduldig, zet een nieuwe actie in, kruipt uit de sofa, zet een koffie, drinkt hem op, waarna je die lijvige roman van Dostojevski nog eens herleest. Pas dan vraagt je controller naar een nieuwe input. We trekken het op magnumflessen, maar WWE 2K25 spelen is soms knoppen indrukken tussen minitussenfilmpjes door. Wij hebben het meer voor de onmiddellijke actie.

Therapeutische paragraaf

WWE 2K25 is een game met een zeer stevige set features en modi, die al bij al ook nog eens deftig in elkaar zit. Het blijft wel een spel voor een beperkt publiek. En die brave zielen wil 2K tot de laatste eurocent uitpersen. Het is een serieuze domper op wat anders best een vermakelijke game is. WWE 2K25 manifesteert zich als een armtierige versie van NBA 2K25 en dat betreuren we ten zeerste. Al neemt dat niet weg dat er naast enkele te mijden modi minstens enkele testosteronnen plezier te beleven is.