fbpx

Wolfenstein: Youngblood

Mein Gott! B.J. Blazkowicz is verdwenen! Je weet wel, dat eenmansleger dat de wereld meermaals gered heeft van nazischorem, blijkt foetsie. Zo’n twintig jaar later na de gebeurtenissen van Wolfenstein II: The New Colossus zou deze Poolse Jood (of Joodse Pool?) naar het nog steeds bezette Neu-Paris getrokken zijn, om daar te meeten met de Franse Résistance – en we zullen dit slechts één keer zeggen – maar plots lijkt hij van de aardbol verdwenen. In die twee decennia heeft B.J. niet stilgezeten, integendeel: samen met zijn lieftallige Anya verwekte hij de tweeling Jessica en Sophia, niet toevallig de protagonisten die dit naar een clochard onder een Parijse brug stinkende zaakje moeten zien uit te spitten. Godspeed, youngblood!

Grommende maag

Deze co-opshooter moet je als een tussendoortje beschouwen in de Wolfenstein-serie. Een spin-off die weinig toevoegt aan de overkoepelende plot. Dat hoeft geen probleem te zijn, ware het niet dat de lotgevallen van onze tumultueuze tweeling zodanig ondergeschikt zijn aan de actie dat we toch met een grommende maag achterblijven. Jess en Soph zijn levendige jongedames met een grimmig gevoel voor humor, al knalt Bethesda iedere kans om het duo een beetje diepgang te geven genadeloos af, als waren het Hitlers gezanten zelve. Bovendien zijn cutscenes, hoewel kwalitatief, eerder zeldzaam. Jammer aangezien deze reeks in de voorgaande afleveringen nieuwe hoogtes ingestuwd werd dankzij de bijwijlen potsierlijke ‘wat als?’-kroniek waarin nazi-Duitsland de wereld in zijn greep heeft in post-WO II-tijden.


Eenheidsworst met zuurkool

Nee, Youngblood legt de focus op onversneden actie, zich afspelend in het met scharlakenrood en swastika’s bezaaide Parijs van die achtziger jahre.De in-dit-geval-niet-zo-lichtstad dient als centrale hub vanwaaruit je de drie grote verhaalmissies kan aanvangen of ook kleinere taakjes kan uitvoeren voor verzetsstrijders. Duidelijk is dat Arkane Studios stevig wat in de pap te brokken had wat de sublieme level design betreft: zo verplaatst het schietgeweld zich meer in de hoogte, leentjebuur spelend bij het geweldige Dishonored. Helaas voelt de open wereld minder open dan ze lijkt en krijg je veeleer een doordeweekse en goeddeels eentonige corridor shooter op je bord.

Om toch wat body mee te geven, heeft Bethesda enkele RPG-elementen toegevoegd, die zich onder meer manifesteren in de vorm van character upgrades en levelbalkjes bij de nazi-hondsvotten. Probleempje: sommigen van die schobbejakken kunnen zodanig veel kogels slikken dat de shoot-outs eerder je uithoudingsvermogen op de proef stellen dan je vinnigheid. En dat wordt bij zo’n actievolle shooter snel afgezaagd. Hetzelfde valt te zeggen over de missiestructuur: ga naar die locatie, mol alles wat beweegt en duw vervolgens op een knopje om voort te kunnen. Verandering van spijs doet eten, maar hier krijg je steeds dezelfde eenheidsworst met zuurkool (dat was de laatste Duitse referentie, beloofd).

Wordt vervolgd?

Het grinden is schering en inslag in deze afgeleide, al is het doorlopen van dit slachtfeest wel warmpjes aan te raden met zijn tweetjes. Dat het verzamelen van XP en muntjes voor het opkrikken van de vele schietijzers een belangrijkere taak lijkt dan het leven redden van je bloedeigen vader vinden we wel een nogal onvergeeflijke misstap in deze bij ons hoog aangeschreven serie. Al moeten we toegeven: het slot maakt veel goed en zet deuren open naar een hopelijk gewichtiger vervolg. Komaan Bethesda, geef acht!

6.5
  • leuk met z’n tweetjes
  • solide schietgeweld
  • lage prijs
  • grindfest
  • ondermaats verhaal
  • ongeïnspireerd en generisch

BESLUIT

Hoewel we dachten dat nazi’s uitmoorden nimmer zou vervelen, is deze Wolfenstein veeleer een teleurstellend generieke Wolfengrind. Enkel aan te raden met een menselijke co-oppartner, al is het maar om continu gezamenlijk ‘STERF, SCHWEINHUND!’ te scanderen.

Een reactie achterlaten