Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PC

Of Until Dawn van Supermassive Games echt een remake nodig had? Daar valt over te discussiëren. Toch houdt dat Sony niet tegen om de horrorgame in een grafisch nieuwe jasje te steken en zo klaar te maken voor een toekomstige sequel. Maar of de remake van Until Dawn echt de moeite is? Dat lees je hieronder.

Horrorfeest

Aangezien het verhaal van Until Dawn ons bekend is, was ons doel voor deze review duidelijk: alle personages zonder pardon van kant maken. Wie de originele game gespeeld heeft, weet dat de Amerikaanse tieners Josh, Sam, Mike, Jessica, Matt, Emily, Chris en Ashley opnieuw samenkomen voor een weekendje feesten en zuipen in een skihut op de Blackwood Mountain.

Ondanks leuke vooruitzichten, hangt er een ongemakkelijke sfeer in de groep. Vorig jaar verdwenen de zusjes van Josh, Hannah en Beth, spoorloos op de berg en werden nooit teruggevonden. Josh wil hun herinnering in ere houden door de feestelijke traditie verder te zetten. En hoewel de vrienden lichtjes aarzelend accepteren, beseffen ze niet dat hun eerste nacht op de berg meteen een huiveringwekkende nachtmerrie wordt.

Supermassive op zijn best

Dat Until Dawn nog steeds de beste titel is van Supermassive Games, wordt nogmaals bewezen door deze remake. Zowel opvolgers The Quarry als The Dark Pictures Anthology komen niet eens in de buurt van deze game. De spanning wordt meesterlijk opgebouwd en de het verhaaltempo is nagenoeg perfect. Zelden geeft de game te veel tegelijkertijd prijs.

Als speler maak je uitgebreid kennis met de diverse cast om daarna de omgeving van Blackwood te verkennen. Beetje bij beetje wordt de sluier van het moordmysterie van Until Dawn gelicht en dat leidt tot een bloederige climax die nog steeds even intens is.

Dankzij de grafische update die ontwikkelaar Ballistic Moon doorvoerde, zien niet alleen de personages, maar ook de Blackwood regio er piekfijn uit. Het reflecterende maanlicht op besneeuwde bergpaden, de levensechte personagemodellen, de sfeervolle belichting in de Ski Lodge, de uitstekende texturen: het verschil met de PS4-versie van Until Dawn is gigantisch. En dat maakt ook de gruwel zoveel bloederiger. Een handvol van de extreme horrorscènes zijn ronduit walgelijk op een uiterst positieve en grafisch artistieke manier.

Smoelentrekkers

Helaas geldt niet hetzelfde voor de animaties. De Until Dawn remake neemt de originele PS4-animaties grotendeels over. Het wandelen kreeg een kleine update, maar gezichtsexpressies zijn vaak hit & miss. Subtiele gezichtsexpressies zijn essentieel voor krachtige emoties, maar vaak zijn uitdrukkingen zo overdreven dat de personages er idioot uitzien.

Dat valt trouwens nog harder op in het pauzemenu. Daarin krijg je een close-up te zien van het personage dat je bestuurt. Ongetwijfeld was het toen een demonstratie van technisch vernuft in de PS4-versie, maar in deze PS5-remake komen de smoelentrekkende personages eerder spastisch over.

De gameplay van Until Dawn blijft gelukkig ongewijzigd. Je navigeert de tieners door de gedetailleerde omgevingen, waarbij je allerlei quick-time events uitvoert voor specifieke acties. Dat gaat van bergwanden beklimmen tot obstakels vermijden tijdens een sprint of zelfs de controller muisstil houden om te voorkomen dat je je positie verraadt. Eerlijk gezegd hadden wij gehoopt op iets meer potentiële doodsoorzaken voor de personages. Maar zoals in de originele versie kunnen de personage slechts sterven op specifieke situaties.

Minder impact

Iets waar we ook niet helemaal van overtuigd zijn, is de vernieuwde third-person camera. Die zorgt ervoor dat enkele iconische beelden uit de originele release compleet aan je voorbijgaan. Denk maar aan het moment waarop Mike de kapel van het Sanatorium binnenkomt via de trap, met het indrukwekkende gotische sierraam op de achtergrond. Een dat ons bijblijft uit de originele game, maar in de remake loop je er door het nieuwe cameraperspectief simpelweg voorbij.

Ook van de iconische soundtrack is in deze remake geen spoor te bekennen. ‘O Death’ is niet het enige lied dat verdwenen is trouwens, want ook ander soundscapes zijn vervangen door nieuwe deuntjes, die veel minder impact hebben. Dat is zonde, want hierdoor kan de remake ondanks de grafische upgrade niet tippen aan de sfeersetting van de originele release.