Waarom greep Twin Mirror onze aandacht? Omdat het om een nieuwe franchise gaat in plaats van de zoveelste sequel. Maar vooral omdat ontwikkelaar Dontnod Entertainment hier achter de knoppen zit. Jawel, de makers van Life Is Strange. Al zijn ze in dit moordmysterie wel even hun weg kwijtgeraakt.

Aan de wand

Life Is Strange is de onverwachte megahit die gamers samenbracht die zin hadden in eens wat anders dan de zoveelste shooter, battle royale game of actie-RPG. Life Is Strange was een perfect huwelijk van sterke verhaallijn, stemmentalent, soundtrack en emotioneel rijke personages. Genoeg redenen dus om deze Twin Mirror sterk in de gaten te houden. Het zou een nieuwe sleeper hit kunnen worden, maar daar slagen de makers vooralsnog niet in.

Twin Mirror opent (al dan niet bewust) zoals de absolute klassieker Silent Hill 2. Een blanke man rijdt een slaperig dorpje binnen. Vanop een hooggelegen uitkijkpunt overloopt de hoofdrolspeler zijn gedachten. Hij, Sam Higgins, heeft een verleden met dit gehucht Basswood. Hij is er ooit vertrokken om redenen die we nu nog niet kennen, en was eigenlijk niet van plan ooit nog een voet binnen te zetten. Maar hij doet het nu toch wegens dringende reden: zijn beste vriend Nick is zopas overleden in een verkeersongeluk.

Daar waar Silent Hill 2 een gelijkaardige opzet gebruikt om je daarna in psychologische én body horror te doen afdalen, kiest Twin Mirror voor een andere route. Een route die net als Silent Hill wel degelijk een spiegel voorhoudt aan onze hoofdrolspeler. Sam beslist om als journalist de dood van zijn voormalige vriend ten gronde te onderzoeken. Was het echt een dom ongeluk, of heeft Basswood enkele geheimen die de plotse dood van een jonge man zouden kunnen verklaren. Spoilers: het is optie 2!

Reflecties

We leren snel dat Sam geen ‘gewone’ journalist is. Hij beschikt over een indrukwekkende mentale gave die hij Mind Palace noemt. Deze laat hem toe volledig in zijn eigen gedachten te kruipen, en op die manier elke situatie rationeel te analyseren. In gameplay betekent dit dat je Sam kan besturen terwijl hij letterlijk scènes recreëert in zijn hoofd. Op basis van voorwerpen en aanleidingen die je in de omgeving vindt, kan Sam een hypothese bedenken over hoe een situatie zich wellicht heeft afgespeeld. Eens je de juiste combinatie van elementen hebt samengesteld, krijg je de volledige scène te zien.

Het doet denken aan Dontnods eerste game Remember Me, waar je herinneringen op een gelijkaardige manier kon manipuleren. Deze momenten in de game zijn de meest interactieve en zorgen voor de nodige afwisseling. Op andere momenten moet je vooral omgevingen verkennen en praten met de inwoners van Basswood. Helaas zijn er slechts een handvol van deze analytische scènes te vinden waardoor je Twin Mirror gemakkelijk op zes uurtjes uit hebt. Erg kort, zelfs voor fans van Life is Strange.

Barstjes

Onze mening over Twin Mirror hangt nauw samen met de grote appreciatie die we hebben voor Life is Strange (en Remember Me). Als we eerlijk zijn, dan reikt Twin Mirror helaas nog niet tot aan de knieën van zijn voorgangers. Niet dat de game geen troeven heeft. De mooie natuuromgevingen van West Virginia en de couleur locale van Basswood zijn mooi vormgegeven, ook al zijn de locaties zelf telkens wel opvallend kleinschalig. Het stemmenwerk is best goed en zijn sommige personages zoals Walter, Tara en Joe zijn meer dan typische randfiguren.

Toch krijg je de hele tijd het gevoel dat je een doorslagje van Life Is Strange 2 aan het spelen bent. Sommige plotelementen, waaronder een community van verstotenen die in een bos verblijft, lijken er rechtstreeks uit gekopieerd. Wat doet vermoeden dat de poel van ideeën bij Dontnod aan het opdrogen is. De vele schoonheidsfoutjes helpen ook niet, waaronder grafische glitches en tikfouten in de ondertitels en teksten.

Dubbelzicht

Behalve de Mind Palace probeert Twin Mirror het nog met één andere troef. Sam wordt namelijk gestalkt door… een vermoedelijk denkbeeldige persoon zonder naam. Deze ‘Him’ duikt te pas en te onpas op in Sams gedachten en probeert zijn keuzes te beïnvloeden. Op zich een goed concept,en de game probeert op gezette tijden een emotionele keuze van je af te dwingen.

Sowieso zijn we fans van hoofdpersonages met mentale problemen of een gespleten persoonlijkheid heeft, denk maar aan Hellblade, Silent Hill of Deadly Premonition. Maar ook hier slaagt Dontnod niet in zijn opzet. De keuzes die je maakt hebben weinig invloed op het verloop van de game. Pas aan het einde zijn er enkele keuzes die zullen bepalen welk einde je te zien krijgt. Daarin is Twin Mirror zeker niet de enige zondaar, het is een frustratie die we al over heel wat andere adventure games hebben.

De plot blijkt hier uiteindelijk (naar onze smaak) ook veel te voorspelbaar. De grote onthulling op het einde, zie je al vanaf het begin aankomen. Waardoor we niet anders kunnen besluiten dat Twin Mirror te weinig om het lijf heeft. De game oppikken met stevige korting, zouden we durven aanraden. Als interactieve film om een weekendje mee te vullen valt dit best te pruimen, zolang je je verwachtingen bijstelt.