Als je al jaren even gulzig games consumeert zoals Homer Simpson dat met donuts doet, dan overkomt het je nog zelden dat je iets blind ontdekt. Dat is nochtans exact wat er gebeurde met The Surge 2. Ook al hebben we zijn voorganger ooit gereviewed, we waren best verrast toen de koerier de reviewcode op onze deurmat neerplofte. Een sleeper hit die het ook zonder reclame kan? Of werd de reviewcode met reden zonder tromgeroffel bezorgd?

Net niet te moeilijk

Een halfuur spelen en al vijf keer het loodje gelegd. Dat overkomt ons nog weinig, in tijden waarin developers je stevig bij het handje houden, bang dat je zal afhaken na de eerste tekenen van weerstand. We weten zelfs waarom we prematuur stierven. Aanval niet ontweken, te laat afgeweerd, te agressief ten strijde getrokken, met een te lomp wapen het slagveld opgestapt… In The Surge 2 zijn er voldoende redenen waardoor je het onderspit kan delven. Het zal zelfs zonder uitzondering altijd jouw eigen fout zijn.

De Duitse ontwikkelaar Deck13 slaat de nagel op de kop met de moeilijkheidsgraad van The Surge 2. Ze laten je de flinterdunne grens tussen voldoening en frustratie bewandelen, door je uit te dagen op een eerlijke manier. Jawel, je gaat vaak dood, maar je kan altijd uitvissen hoe je dat de volgende keer kan vermijden. Nergens heb je het gevoel dat je een glitch moet misbruiken om verder te raken. Jouw eigen skills en die van de digitale protagonist volstaan, zelfs bij de moeilijkste tegenstanders.

Armpje afknallen

De moeilijkheidsgraad kan je niet aanpassen. Alleen door je actieheld anders uit te bouwen, kan je het jezelf makkelijk(er) of moeilijk maken. Die personalisatie gaat diep. Implantaten, wapens, armor en jouw stats vormen een kwartet met duizenden mogelijkheden. De manier waarop je betere uitrusting kan verdienen, is best interessant. Je kan bepaalde lichaamsdelen van je tegenstander viseren.

Richt je bijvoorbeeld genoeg schade aan zijn zwaar bepantserde linkerarm aan, dan kan je hem onvrijwillig amputeren en zijn bescherming vervolgens claimen. En verder ontwikkelen. Waar wij het liefst aan sleutelden, was de samenstelling van onze vele implantaten. Ze kosten allemaal een stukje batterijkracht, waardoor je niet zomaar de meest potente varianten samen kan gebruiken. Je moet vaak moeilijke, tactische keuzes maken, waarbij je altijd een beetje wint en verliest.

Grafisch onvolmaakt

Die verschillende implantaten beïnvloeden jouw speelstijl. Combineer dat met de wapens, die net hetzelfde doen, en drie load-outs waar je vlot kan tussen switchen en je begrijpt dat de gameplay veelzijdig is. Het ene moment ben je op pad met een beweeglijke robotkiller, die volop voor de verdediging kiest terwijl hij zijn drone het vuile werk laat opknappen, wat later sta je met een loodzware lans in te beuken op alles en iedereen, als een tank met een ondoordringbaar pantser. Zeggen dat we een fan zijn van de combat in The Surge 2 is een understatement. Om zo’n verschillende speelstijlen te ervaren, moet je een game vaak meerdere keren spelen. En wie heeft daar nu tijd voor? Hier kan je het beleven in een speelsessie en dat is wat ons betreft een enorme troef.

Wat je ook meerdere keren zal doen – dat is dan weer minder positief – is hopeloos verloren lopen. Het leveldesign in The Surge 2 is niet altijd even hoogstaand of memorabel. Er zijn geregeld te weinig aanknooppunten om vlot de weg te vinden en de plattegrond heeft meer weg van een doolhof. Ach, in vergelijking met zijn voorganger is deze setting wel het paradijs: waar je in The Surge verloren liep in het monotone CREO-fabriekspand, doe je het nu in een open wereld met meer afwisseling en meer kleur.

Al moeten we ook toegeven: grafisch is The Surge 2 geen hoogvlieger. Kleurrijk, dat wel, maar tegelijk ongeïnspireerd en geplaagd door technische onvolmaaktheden. Texture pop-in, ouderwets slechte anti-aliasing, stevige dipjes in de framerate: we kwamen het allemaal tegen op onze PS4. Op krachtigere consoles of PC is het mogelijk beter, maar beelden van betrouwbare bronnen op YouTube spreken dat voorlopig tegen.

Geen RPG

De grootste ontgoocheling in The Surge 2 blijft echter het verhaal. Misschien is het zelfs te veel eer om van een verhaal te spreken. Praten met NPC’s is ongeveer even aangenaam als rauwe pepers in jouw ogen wrijven. Het grote pluspunt aan de tussenfilmpjes is dat ze heel schaars zijn. De verhaalvertelling is verder zo vermoeiend slecht dat je als speler niet eens de moeite kan opbrengen om het te willen snappen. In dat opzicht vinden we The Surge 2 niet eens een echt een actie-RPG. De actie primeert op verhaal, en dat vinden we zonde.

We hebben ons best gedaan om The Surge 2 tot nu toe niet te vergelijken met Dark Souls, Sekiro: Shadows Die Twice of een van zijn concullega’s binnen het genre, maar Deck13 nieuwste heeft ontegensprekelijk veel gelijkenissen. Dark Souls is een reeks die voor velen niet is weggelegd. En ik reken mezelf ook bij die groep. Ligt het aan de dark fantasy setting? De rinse and repeat van de overpowerede koprol? Die Japanse eigenaardigheden? We weten het niet, maar bij The Surge 2 kunnen we wel precies de reden zeggen waarom we er plezier aan beleven: de ijzersterke gameplay vooral gedragen door de diepgaande combat. Enkel het verhaal, de slordige graphics en het middelmatige level design verhinderen een hogere score.