Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Bij Obsidian Entertainment denken wij aan old school isometrische rpg’s, zoals Pillars of Eternity of Tyranny. Dat is een vreemde kronkel in ons brein, want voor we aan die reeksen begonnen, hadden we met Knights of the Old Republic II: The Sith Lords, Fallout: New Vegas en South Park: The Stick of Truth al drie van hun games in een doordeweekser perspectief achter de kiezen.

Bij nader inzien is onze hersenpan toch niet zo bizar, want Obisidian Entertainment sproot voort uit de assen van Black Isle Studios. Dat legendarische bedrijf maakt met onder meer Planescape: Torment, Fallout 2 en Baldur’s Gate (II) enkele van onze favoriete games aller tijden. Zo’n vaart zal het niet lopen met The Outer Worlds 2. Wat niet wil zeggen dat het een slechte game is. Verre van.

De regel van twee

Een rpg staat of valt met twee elementen die van primordiaal belang zijn. Dan hebben we het over de dialogen en de uitbouw van jouw personage. Als die twee goed zit, dan zit je virtueel op rpg-rozen binnen. Niet geheel toevallig zijn dit de sterke punten van The Outer Worlds 2.

Jij speelt een agent van de Earth Directorate die wordt uitgezonden naar de kolonie Arcadia, een afgelegen stelsel waar zich mysterieuze rifts in de ruimte-tijd beginnen voor te doen. De rest mag je zelf invullen.

De uiterlijke kenmerken van jouw protagonist zijn uitgebreid aan te passen. Al is het in gestroomlijnde vorm en werk je met tientallen presets. De volledig vrije hand krijg je niet. Dat vinden we licht ontgoochelend, maar ook weer niet. Anders duurt het opnieuw vijf uren voor we beginnen met spelen. En achteraf zijn we vaak toch niet helemaal tevreden met het resultaat.

De moeilijke keuzes zitten in de eigenschappen die je jouw virtuele vervanger geeft. Je moet allereerst kiezen voor een achtergrondverhaal. Dat combineer je dan met twee vaardigheden waarin je je specialiseert en nog een extraatje dat aansluit bij je daarnet gekozen talenten. Tot slot ga je ook met een gebrek door het leven. Zo komt het dat wij met een per ongeluk beruchte, met scherp schietende, nog scherper sprekende en belachelijk snel zieke badass aan de slag gingen.

Organische personalisatie

Het interessante aan dit onorthodoxe systeem om jouw personage mee uit te bouwen, is dat het gaandeweg soms heel vreemd evolueert. Sommige nieuwverworven skills zijn zelfs een direct gevolg van jouw acties. Wij hebben de neiging om ons wapen altijd te vroeg te herladen. Zo verdienden we de stempel overprepared. Daardoor was de capaciteit van ons wapen plots 50 % groter, maar we deelden ook minder damage uit, als we het toch eens presteerden om ons wapen volledig leeg te schieten.

The Outer Worlds 2 is doorspekt met een ingehouden vleugje humor. Afhankelijk van welke wegen je bewandelt, komt dat meer of minder naar voren. Wij hadden een grote bek en maakten er een sport van om iedereen zo welluidend mogelijk te beledigen. We hoorden dat je in de voorganger – die wij niet speelden en dat hoeft ook niet – hilarische situaties kan creëren door jouw personage oerdom te maken. Dat is opnieuw een optie en mogelijk het proberen waard.

Maar er is ook een keerzijde aan die voor het overgrote deel goed geschreven dialogen. Het zijn er namelijk heel veel. Het gutst er soms uit als een tsunami van woorden. The Outer Worlds 2 is daardoor vermoeidender dan de gemiddelde game. Tenzij je delen van conversaties skipt. Dan verdien je gegarandeerd het Fout-In-Mouth Syndrome en selecteert de game lukraak een antwoord, als je zelf niet snel genoeg beslist. Geniaal, toch, hoe de mannen en vrouwen achter deze game een kat-en-muisspel spelen met hun spelers?

Dom, blind en doof

Als actie synoniem staat met de gameplay, dan is die behoorlijk. Het kan ermee door. De vele geweren voelen goed aan voor iets dat geen shooter is. De stealth en mêlée zijn dan weer een stuk minder. Er zit geen gewicht en impact achter de slagen. En dan valt het ook extra hard op hoe dom, blind en doof de gemiddelde tegenstander is. Die loopt wat rond en laat zich makkelijk afslachten.

Je hebt verder vreemde wezens die door de werelden van The Outer Worlds 2 draven, glijden en grazen. Die zijn zo ongeïnspireerd dat het op de duur een karwei is om ze te lijf te gaan. Het helpt ook niet dat het kleurenpallet in deze game vaak ziekmakend lelijk is. We begrijpen het: smaken verschillen. Maar het is alsof de kleurenkots van No Man’s Sky nog eens door zeven doorrookte kelen gejaagd werd. Bah, onze maag krijgt het moeilijk.

Nog iets: we spenderen doorgaans zelden een letter van onze review aan de bespreking van de interface. Hoewel die er best behoorlijk uitziet, navigeert hij volledig onnodig als een doolhof. Zoals dat laaggeschoren haagje in de vorm van een labyrinth dat je weleens in zo’n pseudokasteel ziet. Je moet maar eens je weg proberen te vinden in het logboek van de missie die je aan het spelen bent. Je zinkt weg in een overvloedige woordenbrei.

Spieken in het verleden

Weet je wat de hele tijd door ons hoofd spookte terwijl we dit spel speelden? Het is een verzameling van kleine delen uit andere games. De opbouw van de wereld in beter verteerbare hubs en weapon crafting met interessante ammo, komt zo uit Mass Effect gelopen. De retrovibes en wat nerdy humor? Uit het Fallout-handboek. En dan heb je nog No Man’s Sky voor de visuele stijl… Zwijg, of we moeten weer braken.

The Outer Worlds 2 heeft sterke punten, maar de mindere kanten zijn zeker niet te negeren. Daardoor klasseren we deze game als degelijk, behoorlijk, niet slecht in zijn genre en andere van die dooddoeners. Het is een alledaags tussendoortje, waar je een leuke tijd mee kan beleven, als je bereid bent de gebreken door de vingers te zien.