Toen The Divison drie jaar geleden verscheen, schoot de game het verkooprecord van Ubisoft aan diggelen. Goeie start voor de nieuwe RPG-shooter, al werden na een tijdje de minder fraaie kanten zichtbaar: vijanden slorpten kogels op alsof ze sponzen waren, de RPG-elementen waren op zijn zachtst uitgedrukt ongebalanceerd en de endgame bestond vooral uit grinden tot je erbij neervalt. Maar goed, als er één uitgever is die een reeks op het goede spoor kan krijgen met een sequel, dan is het wel Ubisoft (zei er iemand Watch Dogs?). En voor zover we het  kunnen inschatten spelen ze het opnieuw klaar.

Bye bye Manhattan

Ontwikkelaar Massive Entertainment serveert een rechtstreeks vervolg, maar heeft stevig aan de toon en sfeer gesleuteld. Het is zeven maanden na de uitbraak van het virus in New York waarna een pandemie de Amerikaanse samenleving in elkaar deed stuiken. De chaos is echter nog lang niet voorbij, zeker niet in de hoofdstad van de Verenigde Staten. Alle Agents van The Division worden plotsklaps opgeroepen om Washington D.C. uit de zeik te helpen. Verschillende bendes en criminele groeperingen proberen er de macht te grijpen. Aan jou en je mede-Agents om het tuig van de richel te verdrijven en tegelijk een levensreddend medicijn te vinden. De opzet klinkt misschien doordeweeks, maar alles wat er rond hangt maakt het steengoed.

Tour of DC

Vergeleken met het doodse New York uit zijn voorganger bruist dit Washington D.C. van leven. Niet alleen koos Massive Games voor meer kleur, het leveldesign is een stuk beter uitgewerkt. Om elke hoek loert nu een zijmissie of activiteit waardoor je het hoofdverhaal vaak op een zijspoor plaatst. Bepaalde acties hebben ook een invloed op de wereld rond je: schuiloorden – zoals het oude theatergebouw – leven op naarmate de buurt veiliger wordt. Je ziet meer kinderen opduiken en handige Harry’s die aan het klussen gaan. Die evolutie waarbij nederzettingen opnieuw zelfvoorzienend worden, is fantastisch om te zien. De wereld van The Division 2 bevat ontelbare elementen die stiekem je aandacht opeisen. Een kleine rode vos achtervolgen om vervolgens aan de ingang van een flatgebouw uit te komen? Net zoals in Ubisofts andere grote reeks is afleiding troef in The Division 2.

Alles in dit vervallen Washington vertelt een verhaal of belevenis. Daardoor voelt deze RPG-shooter – in tegenstelling tot Anthem en Destiny 2 – minder aan als een eeuwigdurende takenlijst. Dit gezegd zijnde: The Division draait nog steeds om het vinden van die net iets betere handschoenen of dat fraaiere machinegeweer. Maar dankzij de rijke wereld voelt die zoektocht nu vanzelfsprekender aan. De vaardigheden focussen zich dit keer eerder op de gimmicks die je kan inzetten tijdens je strijd om DC. Een zelfrollende granaat bijvoorbeeld, een drone of een automatische miniturret. Mits wat zoeken en proberen, kan je de uitrusting van je personage volledig afstemmen op je speelstijl. Ubisoft heeft ook het stats-gehalte opgedreven, al vergt de wirwar aan cijfers een stevige dosis studiewerk vooraleer je er helemaal weg mee bent. Wat ons stiekem doet verlangen naar een eenduidiger systeem dat we gewoon zijn van actie-RPG’s.

Doofstomme actieheld

Nog een minpunt: op verhalend vlak hadden we meer verwacht. Doordat je personage zijn tong verloren is, blijft het verhaal op sommige punten oppervlakkig. Er zijn gewoonweg te weinig interessante dialogen en sommige gevoelige thema’s worden gewoon ontweken. Geen Oscar-kandidaat wat verhaal betreft dus, al maakt The Division veel goed op vlak van actie en spektakel. De hoofdmissies spelen zich af in perfect uitgekiende omgevingen waar drama en actie elkaar afwisselen en het tempo steeds opgedreven wordt. De adrenaline gierde meermaals door ons lijf wanneer we tegenover een gepantserde eindbaas staan die elke kogelregen lijkt te weerstaan.

Tijdens die intense battles toont The Division 2 zijn waar gelaat: dat van een ijzersterke co-op shooter die je het best met online teammakkers speelt. Op je eentje de vier facties te lijf gaan, raden we niet aan. Doe je dat toch, dan kan je gelukkig een noodkreet uitsturen. Waarna andere online Agents met een simpele klik zich bij jouw team kunnen vervoegen. Makkelijk, maar de hoeveelheid oproepen van Agents in nood is best storend. De optie om het uit te schakelen is meer dan welkom.

Triple Dark Zones

Hoewel de computervijanden een stuk slimmer zijn dan in het eerste deel en Ubisoft voor meer afwisseling in vijanden zorgt, blijft een potje knallen tegen tegenstanders van vlees en bloed net iets spannender. Washington D.C. telt drie Darkzones waar kostbare loot te rapen valt, maar je op elk moment aangevallen (en beroofd) kan worden door andere Agents. In twee van de drie Dark Zones worden de statistieken van alle spelers genormaliseerd, zodat Agents met een hoge XP nu niet meer zo gemakkelijk de Dark Zones domineren. Fair tegenover beginners en uitdagender voor iedereen.

En ook de endgame heeft ontwikkelaar Massive Entertainment gepimpt. Waar je in de voorganger enkel kon grinden voor betere gear, krijg je nu bij het behalen van max XP de keuze uit drie Endgame klassen die je Agent een extra wapenslot bezorgen. En hoewel wij met onze Demolitionist nog lang niet genoeg hebben vernield, vinden we het nu al een flinke verbetering. Nu enkel hopen dat Massive Entertainment ook de beloofde content drops interessant genoeg maakt om de strijd in Washington verder te zetten.