Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

We hebben Suicide Squad: Kill the Justice League lang het voordeel van de twijfel gegeven. Want je kan niet zo maar een game afschieten omwille van wat het niet is. Deze Suicide Squad is inderdaad geen Batman, maar een spin-off en volledig nieuw experiment van ontwikkelaar Rocksteady. Na uitgebreid reviewen moeten we echter besluiten dat dat experiment niet gelukt is.

ABCDEFU, Superman!

Suicide Squad is een lastige game om onvoorwaardelijk van te houden. Omdat je voor elke hoogte, wel een laagte geserveerd krijgt. En helaas halen de laagtes na een tijdje de overhand. Suicide Squad voelt als een schizofrene superheldentrip wiens sterke punten begraven worden onder heel wat negatieve. En een remedie op lange termijn? Dat zien wij niet meteen gebeuren.

Maar goed, dit stel psychopaten heeft ook zijn goede kanten. Het verhaal bijvoorbeeld is goed geschreven, met die typische morbide Suicide Squad-humor die we ook al in de gelijknamige James Gunn-film zagen. Het acteerwerk is geloofwaardig waarbij de chemie tussen de leden van Task Force X bijna tastbaar is. En de onderonsjes met harde tante Amanda Waller? Die zijn dankzij de puike acteerprestaties van Debra Wilson (geloof me, die blik ken je) van Hollywoodniveau.

De link met Arkham

Waller haalt de vier delinquenten uit Arkham Asylum, injecteert ze met een microbom en stuurt ze op pad om de door Brainiac gebrainwashte Justice League te vermoorden. Wat ook gebeurt. Qua toon zoekt deze Kill the Justice League de donkere kantjes van het DC Universe op, al wordt het nooit echt serieus. De onzekere Captain Boomerang en naïeve King Shark doen voortdurend dienst als comic relief tandem, al wordt hun witsige gestuntel na een tijdje ook wat voorspelbaar.

Het verhaaltempo zit er alvast in. In zo’n 12 uurtjes (als je niet te veel afwijkt van de verhaalmissies) gaan de superhelden één voor één voor de bijl. Dankzij de technische hulp van Lex Luthor, de Pinguïn, een nerdy speelgoedmaker en andere B-sterren uit het universum van DC. Kill the Justice League doet denken aan Guardians of the Galaxy van Marvel: even tongue-in-cheek, al wordt dat veelbelovende verhaal overschaduwd door weinig uitgekiende schietgameplay en heel wat overbodige game mechanics.

Mooie traversal

De game ziet er best strak uit op PS5. Dat kolossale schedelschip dat boven Metropolis zweeft en met zijn tentakels wolkenkrabbers in de as legt? Een best fenomenale setting waar je met één van de vier antihelden vlotjes (60 fps vlotjes) doorheen vliegt, slingert, superspringt of teleporteert. Framedrops of andere typische problemen bij dit soort openwereld-aan-hogesnelheid game? Geen moment last van gehad.

Elk personage heeft zijn eigen traversal-stijl en dat vergt wat oefening wanneer je van personage wisselt. Wij speelden vooral met Deadshot wiens jetpack de meeste vrijheid en minste hassle betekent. Gewoon even mid-air de motoren koelen of een gevel oplopen en je kan weer verder. Vliegen, hooveren, sniperen en weer doorgaan: de traversal is best cool, al dient het vooral om van missie naar missie te bewegen.

Metropolis ziet er immers geweldig uit, maar is eigenlijk zo leeg als de pest. En de makers doen er ook weinig aan om de spelers aan te zetten tot verkenning. Naast de zijmissies en de vele verwaarloosbare The Riddler Trophies, valt weinig te ontdekken of te verzamelen in de straten van Metropolis. Het is een bloedmooi decor om Brainiacs legertje alienvijanden af te knallen, maar niets meer.

Dé foute beslissing

Suicide Squad bulkt van de foute designbeslissingen. En de grootste is ongetwijfeld de beslissing om van Suicide Squad een shooter te maken. Niet alleen gooit het de unieke karakteristieken van de personages op een hoopje, het combatsysteem dat Rocksteady voorziet is ook gewoon te beperkt.

Je kan ofwel vijanden vanop een afstand schieten, of wanneer je dicht genoeg bent een mêléé-aanval uitvoeren. Wat in het geval van Deadshot opnieuw acrobatisch knallen betekent. Schieten en mêléé zijn gemapt op dezelfde R2-knop. Hou je die ingedrukt, kan je jouw vijanden extra damage toebrengen door ze bijvoorbeeld te bevriezen of vergiftigen. Verschillende vijanden hebben ook charge attacks die je kan counteren met een countershot. En als je eerst op de benen schiet voor de mêléé-aanval, krijg je punten voor je shieldmeter.

Verder beschik je nog over twee speciale aanvallen per personage, maar daarmee hebben we eigenlijk zo goed als alles gezegd. In de praktijk is deze Suicide Squad vooral knallen en nog eens knallen. Meestal vliegend door de lucht, sporadisch in een vliegende auto behangen met guns. Iets meer afwisseling had deze Task Force X een eind geholpen. Een stuk of drie mêléé-mepcombo’s bijvoorbeeld zodat je wat meer variatie in de combat kan brengen.

De core is bore

We hebben heel wat bedenkingen, maar hier is de belangrijkste: de basis gameplayloop van deze Suicide Squad is gewoon niet leuk genoeg, en zal dat helaas ook nooit worden. Waar je in games als Spider-Man niet genoeg krijgt van de combat en grote gevechten bevredigend voelen, is dit hier niet het geval. En daar zit naast de veel te eenvoudige combat ook het beloningsysteem voor iets tussen.

Met het oog op het live-service model heeft Rocksteady heel wat shooter looter RPG-mechanics voorzien. Zoals de vele wapens die je vrijspeelt waarvan je net als in Borderlands alle statistiekjes kan gaan vergelijken. Leuk voor wie houdt van inventory management, maar in de praktijk maakt het weinig verschil.

Ook de skill trees (elk personage heeft er drie) zijn vooral van het statistiektype waarbij het een opgave is om de skillomschrijving van elke perk te lezen. 20% meer damage hier, 5+ meer Shield Harvest daar en ga zo verder. En hier opnieuw: die nieuwe skills lijken weinig impact te hebben op de uiteindelijke spelervaring. Daarvoor is de combat gewoon niet genuanceerd genoeg.

Suicide Squad lijkt van overal iets mee te pikken. Zoals de overvloed aan resourcetypes die je ontvangt na een missie en waarvan we eerlijk gezegd nog steeds niet weten waarvoor ze allemaal dienen. De optie om wapentypes en mods te craften bijvoorbeeld is nog zo’n overbodige feature en dan is er nog een rotzooi aan Contracts (lees: challenges) die je bij voltooien alweer een boel resources geeft die je eigenlijk niet nodig hebt. Om maar te zeggen: Suicide Squad heeft heel wat gameplaysystemen onder zijn kap, waarvan we de meeste gewoon te complex en overbodig vinden voor de pew-pew-pew gameplay.

Easy bossfights

We vinden het best zonde, want Suicide Squad heeft een unieke opzet. In welke andere game mag je The Flash, Superman en zelfs Batman een kogel door de schedel jagen? Geen enkel! Al moeten we er tegelijk ook bij vertellen dat de daadwerkelijke confrontaties met de kwaadaardige superheldenbazen weinig episch aanvoelen.

Net door de beperkte shootergameplay is het vooral een kwestie van bewegen, ontwijken, ten gepaste tijde de superheld verzwakken met een countershot en hem vervolgens vol lood pompen. Met je SMG of sniper rifle. Rinse and repeat en voor je het weet is de Justice League verleden tijd. Wat het hoogtepunt van deze underdogstory had moeten worden, is vaak niet meer dan een visueel indrukwekkend, doch weinig uitdagende set piece.

Doe maar lekker ADHD

Ook op vlak van uitdaging flakkert dat schizofrene terug op. Terwijl we Green Lantern en Superman met een vinger in de neus hebben koud gemaakt, zijn andere generische zijmissies net weer pokkemoeilijk. Enkel omdat Rocksteady zoveel vijanden in de strijd gooit dat de buitenaardse kogels en elektrische projectielen vanuit alle windrichtingen lijken te komen. Het blijft vooral een kwestie van blijven bewegen en de trekker niet los te laten. Enkel om te herladen middels dat gekende Gears of War Active Reload trucje.

De missietypes zijn bovendien eentonig en keren voortdurend in lichtjes andere vorm terug. Terwijl je tijdens defend missies een hackpoint, plant of rijdende vierwieler moet verdedigen, moet je tijdens attack missies frontaal in de aanval en vijandelijk geschut of installaties kapot knallen. Altijd hectisch, nooit tactisch.

Live schmervice

Zoals we zeiden: Rocksteady had nooit van Suicide Squad een co-opshooter met live-service elementen moeten maken. Dit is gewoon het verkeerde genre voor dit soort spel en studio. Maar we begrijpen welke weg uitgever Warner Bros. wil bewandelen. Dat zie je namelijk meteen wanneer je de menu’s induikt. Net als in Call of Duty is er voldoende ruimte voorzien voor een shitload aan outfits, trinkets voor je guns, weapon skins en andere cosmetische spielerei die je enkel tegen betaling kan unlocken. En de prijzen zijn vrij pittig.

De klassieke outfit voor Harley Quinn bijvoorbeeld kost al snel 20 euro. Dat zijn standaardprijzen die ook een Call of Duty of Fortnite voor een skinpack vragen, alleen is de core gameplay hier niet sterk genoeg om te blijven spelen of om dit soort prijzige investeringen te verantwoorden. Leuk dat Warner Bros. als toegeving voor de backlash vorige zomer een jaar lang gratis verhaalcontent belooft, maar ons kan het alvast niet meer overtuigen. Daarvoor is de basisgameplay en endgame gewoon te flauwtjes.