Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Nu online multiplayer en live-service de melkkoe van de game-industrie blijken, is splitscreen gamen zo goed als dood en begraven. Daar probeert de Zweeds-Libanese filmregisseur Josef Fares echter nog een stokje voor te steken. Met succes. Zijn splitscreen pareltje It Takes Two rijfde vier jaar geleden de ene na de andere award binnen voor originaliteit en durf. Met Split Fiction probeert hij dat succes te evenaren.

Het verhaal

Uitgevers die zich uit winstbejag bezig houden met onfrisse praktijken? Wij hebben er ervaring mee en kunnen ons daarom goed inleven in het verhaal van Mio en Zoë, de heldinnen van Hazelight Studios’ nieuwe game. De beginnende schrijfsters worden op gesprek uitgenodigd bij mega-uitgever Rader Publishing en hopen op een doorbraak. Ze worden echter verplicht in een soort animusbubbel plaats te nemen waar ze Matrix-gewijs hun eigen verhalen beleven.

Weten ze niet: de uitgever wil stiekem alle verhalen uit het brein van de auteurs jatten en die vervolgens aan zijn AI-supercomputer voeden. Kwestie van volgend boekjaar drastisch te snoeien in de overhead. De immer cynische Mio vertrouwt het zaakje niet en komt na een handgemeen terecht in de animus van concullega Zoë. Waarna de twee vreemden moeten samenwerken om hun eigen fictiewerelden te overleven en het AI-brein van binnenuit te vernietigen.

Op narratief vlak raakt deze Split Fiction ons minder hard dan we gewoon zijn van ontwikkelaar Hazelight. Het verhaal van tegenpolen Mio en Zoë die moeten samenwerken en doorheen hun avontuur elkaars persoonlijke geschiedenis en besognes ontdekken, vinden we stukken minder emotioneel en sterk dan het echtscheidingsdrama van It Takes Two. Hoewel deze Split Fiction op gameplayvlak meer registers opentrekt, missen we hier de narratieve gelaagdheid en diepgang. Maar goed, je kan niet alles hebben.

Afwisseling troef

Split Fiction wisselt het scifi-universum van de geharde Mio af met de fantasy van dromerige blondine Zoë. En beide werelden weerspiegelen het karakter van hun bedenker. Onze persoonlijke genrevoorkeur zal er ongetwijfeld ook iets mee te maken hebben, maar de futuristische levels van Mio vinden wij veel meer te pruimen. Die serveren actiegerichte gameplay waarbij je de ene keer als cyberninja’s door een Blade Runner- metropool over zwevend verkeer moet platformhoppen. Om even later in Tron-outfits Metroid Prime achterna te gaan in sidescrollende shoot’em-upactie. Om maar te zeggen: ook qua genremix hebben de jongens en meisjes van Hazelight alle registers opengetrokken.

Waar de dystopische toekomst van de cynische Mio garant staat voor snoeiharde actie, word je in het fantasy-universum van Zoë meer getrakteerd op platformpuzzelen. Hierbij kan je onder andere shapeshiften in een gorilla en otter (of fee en wandelende tak afhankelijk wie je speelt) om zo allerlei platformobstakels te overwinnen. In het fantasyrijk van Zoê gaat het er net iets te gemoedelijk en gezapig aan toe, waardoor we steevast uitkeken naar die dimensiescheur naar de toekomst.

Dat onevenwicht tussen beide werelden wordt naar het midden goedgemaakt wanneer Zoë overschakelt naar haar drakenepos en je in gezelschap van enkele vliegende prehistorische reptielen het tegen een kolossale vuurspuwer moet opnemen. De fantasy komt hier stukken beter tot zijn recht, al evenaart het nooit de actie van zijn futuristische evenknie. Maar zoals we al zeiden: jetpacks en lasergeweren ligt ons nu eenmaal beter dan toverstokken en trollen.

Hoog tempo

Uitgezonderd enkele komische zijhaltes waar je bijvoorbeeld in een Harry Potter-dorp kan experimenteren met magie of als regenboogschijtend varken je lot van hotdog niet kan ontlopen, houdt Split Fiction het tempo hoog. Net als de afwisseling. Na een spectaculaire bossfight met een spectrale ijspoes, drop je even later met een jetpack boven een futuristisch bolwerk met imposante schaalgrootte en dito visuals. Op technisch vlak allemaal best indrukwekkend waarbij het aantal technische hickups op onze PS5 Pro zo goed als nul bleef.

Met Split Fiction bewijst Jozes Fares dat hij de onvervalste koning van co-op is, de meester van het vernuftige samenspel. Al moeten we eerlijk zeggen: het wow-effect is na It Takes Two wat weggedeemsterd. Zijn studio heeft de productiewaarden stevig verhoogd, maar op vlak van uitdaging blijven we op onze honger zitten. De inventieve co-op gameplay zet je grijze cellen sporadisch aan het werk, al wordt het nooit echt lastig of uitdagend. Zelfs niet tijdens de baasgevechten.

It Takes Two 2

De savepoints zijn bovendien een stuk talrijker en beter geplaatst, waardoor je nooit echt opnieuw moet spelen. Split Fiction speelt dan ook ontzettend vlot. Zo vlot dat we na zo’n 12 uurtjes de aftiteling bereikt hadden. En herspelen, nu ja, dat heeft eigenlijk geen zin. Split Fiction is nu eenmaal een rechtlijnige actieplatformer en bevat verder geen collectibles, XP-systeem, geheime levels of andere elementen die de herspeelbaarheid stimuleren.

Op zich is daar niets verkeerd mee, dat was bij It Takes Two ook het geval. Op veel vlakken is deze Split Fiction eigenlijk gewoon It Takes Two 2. Weet dan ook exact wat je hier mag verwachten: onvervalste en originele co-opactie die je alleen met zijn tweetjes kan spelen. Fares voorziet opnieuw géén AI-kompaan voor de koppige einzelgänger en dat vinden we ietwat een gemiste kans.

Dat je in deze tijden van peperdure battle passes en expansies een vriend kan uitnodigen om kosteloos samen te spelen, juichen we dan wel weer toe. Want Split Fiction is ondanks zijn kleine minpuntjes meer dan de moeite waard om te spelen. Zelfs als je gloeiende hekel aan magische toverspreuken en/of cyberninja’s hebt.