Charme en charisma

Compulsion Games, bekend van de opvallende Contrast en We Happy Few, pakt uit met een uniek verhaal dat zich afspeelt in het fictieve Zuid-Amerikaanse dorpje Prospero. Hoofdpersonage Hazel ziet haar huis – inclusief moeder – weggespoeld worden na een orkaan en is vastbesloten om haar mama terug te vinden.

Tijdens haar zoektocht ontdekt ze al snel dat ze een spirituele Weaver is en daarmee toegang heeft tot The Grand Tapestry: een enorm weefsel waarin realiteit, mythes, tijd en plaats samenkomen. Zo komt ze in contact met haar voorouders die haar de mythologie van haar volk meegeven. Een game die je naast gezwind actieplatformen ook een snelcursus Zuid-Amerikaanse folklore en tradities geeft? Het is eens wat anders.

Stevige thema’s

Vergis je echter niet: South of Midnight schuwt ondanks zijn frisse visuele stijl zware thema’s als schuld, pijn of trauma niet. We waren best onder de indruk na enkele uurtjes spelen, en da’s puur rationeel gezien toch vreemd: South of Midnight moet het immers hebben van vrij lineaire gameplay die doet denken aan de klassieke God of War-games: eenvoudig klim- en klauterwerk, afgewisseld met hack and slash-combat die op de spits wordt gedreven tijdens een handvol bossbattles.

Wijk je af van de geijkte paden, dan vind je wat Floofs om je power en health te gaan upgraden en de dagboekfragmenten van de locals die op je pad uitgestrooid liggen, geven het verhaal wat extra diepgang. Leuk, maar niets wereldschokkends. Alles is ook vrij lineair, best gemakkelijk en zelfs ietwat voorspelbaar, dus zal je maar weinig tijd spenderen aan uitvogelen hoe het verder moet. Dat de eindtitels al na zo’n dikke 10 uur over het scherm rollen, is daar een gevolg van.

Maar ondanks de middelmatige gameplay, hadden we het lastig om de controller opzij te leggen. En dat heeft alles te maken met de fantastische visuele stop-motion stijl en de tonnen sfeer waarmee de makers de wereld hebben overladen. Van de prachtige vista’s van kapotte stadjes en rivieren tot het sterke stemmenwerk en gedetailleerde gezichtsexpressies van de personages. En de soundtrack past subliem bij het geheel: folk, blues, jazz… zelfs banjo’s leiden de grote verhaalmomenten op magistrale wijze in.

God of Prospero

Uitdagend wordt deze South of Midnight nooit echt, enkel wanneer je het moet opnemen tegen de demonische manifestaties van pijn en lijden van mensen die Prospero plagen. Dan ga je in afgebakende arena’s aan de slag met je weefskills en zet je je textieltools in om het gevarieerde aanbod aan getraumatiseerde slechteriken in flessen te vangen en naar het hiernamaals te sturen.

De combat werkt, maar Je abilities zoals het telekinetisch getouwtrek zijn niet zoveel waard, tenzij je ze gaat upgraden. Dus ben je vooral aangewezen op mêlee-aanvallen en het welgetimed ontwijken van vijandelijke aanvallen. Dat de Haints een pak sterker zijn, vernietigende combo’s op je loslaten en de lock-on je vaak in de steek laat bij grote groepen vijanden, helpt de combatgedeeltes alvast niet vooruit.

Even slikken

En toch… wanneer de aftiteling over het scherm rolt, zal je even slikken. De verschillende personages en mythische figuren die in de game aan bod komen, dompelen je diep onder in de geschiedenis van the South. Reken daarbij dat de jongens en meisjes van Compulsion Gamesalle de puzzelstukjes op de korte duur van de game zo mooi laat samenvallen, dat er zich een ongelooflijk immersief verhaal ontspint. Een graad van authenticiteit die we weinig zien games. En daarvoor zien we de middelmatige gameplay graag door de vingers.