Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PC

Dat Silent Hill 2, een van de meest gekoesterde games ooit, onder handen genomen zou worden door Bloober Team, een Poolse studio met eerder kwakkelig palmares, deed menig scepticus sidderen – en niet op een goede manier. Maar de ongelovigen krijgen ongelijk, want deze remake hakt erin als Pyramid Head zelve.

Een simpele klus was het niet voor Bloober. Silent Hill 2 brengt een slim en genuanceerd verhaal dat goedkope jumpscares vermijdt, verkent volwassen thema’s en duikt diep in de psychologische trauma’s van zijn getroebleerde personages. Behoorlijk uniek in zijn tijd (2001 alweer!) en spul waar omzichtig mee omgesprongen dient.

Geloofwaardig

Maar kijk, op narratief vlak blijft Bloober bovenal hondstrouw. Meer zelfs: de verse dialogen en subtiele gelaatsuitdrukkingen van James Sunderland, die richting het vervloekte stadje trekt nadat hij een cryptische brief gekregen heeft van zijn overleden vrouw, zijn een pak eigentijdser, diepgravender en geloofwaardiger.

Dat laatste krijgt dan weer een kleine knauw bij de overgangen van gameplay naar cutscenes, die niet per direct verlopen zoals we vandaag de dag gewend zijn, maar met een vervelende fade to white. Een detail, maar toch.

Een en al sfeer

De grootste upgrade is natuurlijk de grafische. Of het nu gaat om de eenzame, in mist gehulde straten, de vervallen gangen van Woodside Apartment, de verroeste en afbladderende muren van Brookhaven Hospital of de ronduit smerige cellen van Toluca Prison, Silent Hill 2 Remake is een en al sfeer.

Heeft daar ook een groot aandeel in: de ijzingwekkende soundscapes van de Japanse componist Akira Yamaoka die opnieuw zijn opwachting maakt. Reken daar knarsend metaal, industriële beats en vreemde kreten bij, en de rillingen lopen geheid over je rug.

En dan hebben we het nog niet eens over de monsters zelf gehad, kronkelend en grotesk zoals ze zijn, maar intrinsiek verbonden met de centrale thema’s zoals straf en rouw, met de imposante Pyramid Head op kop. Dat die bruut en de overige gedrochten van een pak meer details voorzien zijn, maakt hen er alleen maar angstaanjagender op.

Moderne toevoegingen

Gelukkig kan je je toch enigszins verweren, en het nieuwe over-de-schouderperspectief maakt de schiet- en mepsequenties toch een stuk vloeiender dan vroeger. Zie het een beetje als de sprong van Resident Evil 2 naar de remake. Nu, trage en houterige bewegingen zijn natuurlijk eigen aan het survival-horrorgenre, maar het wordt hier nooit frustrerend – intens des te meer. Ook andere moderne toevoegingen, zoals sneltoetsen voor gezondheidsitems en de sterk verbeterde kaart, maken de game een stuk eenvoudiger en intuïtiever.

Tussen de gruwel in dient er ook gepuzzeld te worden en Bloober heeft enkele klassieke breinkrakers uitgebreid en zelfs compleet vernieuwd, wat voor frisse uitdagingen zorgt zonder aan de originele charme in te boeten.

Dat, in combinatie met de langere tussenscènes en dialogen, zorgen ervoor dat deze remake een stuk lijviger is dan het origineel. Zo’n goeie twaalf uur ben je ermee zoet – dat is niet per se lang, maar geloof ons: uw tikker zal u dankbaar zijn.

Symboliek

Ondanks de verbeteringen heeft de remake ook enkele kleine minpunten. Sommige gebieden, zoals de gevangenis, zijn nogal langdradig en enkele nieuwe scènes en dialooglijnen zijn misschien iets té expliciet in het benadrukken van de onderliggende thema’s, opdat de symboliek erachter een beetje verloren gaat.

Maar globaal gezien kunnen we alleen een dikke pluim in Bloobers gat steken. We schreven het al: geen sinecure om met zo’n klassieker aan de slag te gaan, maar ze zijn er met glans in geslaagd. En dan nu deel één, graag.