Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Switch/Xbox Series/PC

We geven het grif toe: we zijn grote fan van de Prime-serie Secret Level. En vooral van de aflevering die de iconische arcadeklassieker Pac-Man omtoverde in een pikdonker en gewelddadige scifi-universum. Niet toevallig het bronmateriaal voor deze 2D-metroidvania.

De MCU van Pac-Man

Bandai Namco is al enkele jaren druk in de weer om zijn eigen MCU uit te bouwen rond zijn arcadeklassiekers. En deze Shadow Labyrinth is het eerste experiment van deze reïncarnatiestrategie. Heb je genoten van de Secret level-episode? Dan zal je deze minstens even vreemde en donkere Shadow Labyrinth wellicht ook een kans willen geven. 

In deze sidescrollende 2D-metroidvania laat de zwevende gele Puck (of Pac-Man) een zoveelste dode krijger ontwaken om hem dan richting de Black Tower te sturen. Daarvoor moet je een dodelijke woestenij vol monsterlijke wezens trotseren. Dat Bandai Namco zo’n 45 jaar gamegeschiedenis in dit scifi-verhaal een plaats probeert te geven met allerlei easter eggs en namen uit lang vervlogen tijden te droppen, zal velen worst wezen. En eerlijk? Het doet ons ook weinig.

Enkele uurtjes opwarmen

Het duurt even voor de game loskomt. De eerste paar uur van de game word je aan het handje gehouden en ontgrendel je gradueel de broodnodige metroidvania basisskills zoals de air dash, parry en grijphaak. Het loopt best vlotjes tot de makers je plots de moeilijkheidsgraad met een ruk opdrijven en je wezenloos in een bar universum aan je eigen lot overlaten.

Je leest het goed: na enkele uren spelen zit je plots muurvast en kan je niet anders dan op je stappen terugkeren om de juiste weg te vinden. En dat gebeurt met immens veel trial en error. Vandaar dus het ‘labyrinth’ van de titel. En geloof ons: je zal je tanden stukbijten enkel en alleen om uit te dokteren waar je precies naartoe moet. Tenminste, als je het tegen dan nog niet hebt opgegeven.

Nostalgische metroidvania

Shadow Labyrinth is een metroidvania-game van de bruutste soort, waarin je gerust uren aan een stuk kan spelen zonder enige merkbare vooruitgang. We begrijpen het, dat is ook de opzet van een metroidvania. En ja, het draagt allemaal bij tot het grinden, vrijspelen van nieuwe abilities om zo je krijger gradueel sterker maken. Maar deze Shadow Labyrinth voelt in tegenstelling tot toppers zoals Dead Cells niet zo uitgekiend en fair aan.

De combat bijvoorbeeld vinden we bijzonder standaard en onevenwichtig. Zelfs voor de eenvoudigste bosses moet je perfecte timing-skills uit de kast halen. Niet dat we vies zijn van een beetje uitdaging, maar het vechtsysteem is simpelweg te basic en geeft je te weinig opties om op terug te vallen. Zo moet je vaak een beroep doen op dezelfde simpele combo, parry en luchtaanval om steeds andere variaties van dezelfde baddies om zeep te helpen. Het voelt allemaal best ‘meh’ aan.

We zijn ook geen fan van het checkpoint-systeem. Belangrijke checkpoints liggen soms te ver uit elkaar en bevinden zich vaak mijlenver van boss fights. Waardoor je vaak nodeloos grote gebieden moet doorkruisen. Je kan wel hints kopen, maar die blijken even vaag als de gemiddelde waarzegger.

Toegegeven, het ziet er allemaal best wel goed uit en de soundtrack is spot on, maar het geheel is na een tijdje echt eentonig als de pest en zelfs ronduit frustrerend.

Pac-Man infused

Begrijp ons niet verkeerd: qua platformen zit het bij Shadow Labyrinth wel oké, maar het tempo van de game haalt de vaart uit de actie. De leukste momenten beleven wij tijdens de Pac-Man segmenten. Op bepaalde locaties kan je Pac-Man zelf op rails besturen en zo naar nieuwe gebieden navigeren.

De MAZE-secties brengen je dan weer naar mini-dimensies die je traditionele Pac-Man levels laten beleven op speed: ze introduceren nieuwe ideeën als wapens op platforms en doen dankzij de kleuren en de beats denken aan Pac-Man Championship Edition DX, aka de beste Pac-Man game ooit.

Transformatie

Ook leuk gevonden: zodra je bent opgeladen, kan je tijdelijk veranderen in een mech en grotten vol baddies ontruimen of die boss een flinke klap toedienen. Bandai Namco probeert zo zijn metroidvania een eigen distinctieve smoel te geven, maar slaagt er nooit in om de middelmatigheid te ontstijgen.

Begrijp ons niet verkeerd: Shadow Labyrinth is geen oerslechte game. Er zitten enkele leuke ideeën in, maar over het algemeen zagen we zowat alles aan de game elders al beter. Een metroidvania-game met standaardcombat, platformactie zonder veel vaart en vooral veel herhaling en backtracken. Een originele kijk op het Pac-Man universum, dat wel, maar de uitwerking ervan laat te wensen over.