Tien jaar geleden waren we onder de indruk van Saints Row: The Third. Vooral omdat de makers toen beslisten om uit de schaduw van GTA te treden en de geschifte actie gevoelig op te drijven. Een nieuw genre was geboren: dat van over-the-top openwereldgames waar écht alles kan. Heeft Saints Row: The Third in deze opgeblonken versie nog iets nieuws te vertellen of knuppelen we hem beter meteen neer met een paarse reuzendildo?

Saints Row 2.0

De derde Saints Row was een kantelmoment voor de gangsterreeks van THQ. Eindelijk gooide ontwikkelaar Volition het juk van zielige GTA-kloon van zich af en creëerde een eigen identiteit. Dat van overdreven en knotsgekke zandbakactie waar we Saints Row vandaag de dag mee associëren. Nu – 10 jaar later – krijgen we alles opnieuw in geremasterde versie op ons bord. 

De verdienste van deze Saints Row: The Third Remastered vind je vooral op de grafische afdeling. De belichting en schaduwen zijn aangepakt, samen met de visuele effecten, waardoor het geheel er best gelikt uitziet. Zelfs de vistas zijn best mooi om te zien. Er lopen ook meer npc’s rond in Steelport dat nu bruisender is en nog meer uitnodigt tot interactie. Ook de voertuigen en de wapens kregen een make-over, waardoor ze er nu een stuk patseriger uitzien en meer thuishoren op de huidige generatie consoles. Een mooi likje verf dus.

Deze remaster is best lijvig en bevat elke uitbreiding die ooit uitkwam. Wat zich vertaalt in drie extra missiepacks (Genkibowl VII, Gangstas in Space en The Trouble with the Clones) samen met meer dan 30 DLC-items om je personage te pimpen. En die missies zijn nog altijd evenveel fun als toen. Het tempo ligt verschroeiend hoog, net als het entertainmentgehalte. Met je sportwagen een vrachtwagen van de snelweg knallen of zowat 100 bad guys tegelijk neermaaien met je minigun? Al vanaf de eerste minuten, wanneer je met de Saints een bank overvalt en even later door lucht zweeft om baddies af te knallen, weet je wat je te wachten staat: pure en eenvoudige fun.

Politiek incorrecte dildo’s

Saints Row: The Third levert eenvoudig plezier en dat is best verfrissend. Het slechte nieuws? De game is intussen bijna 10 jaar oud en alle grafische opsmukjes ten spijt, merk je dat. Oké, die quick hijack-knop was best geniaal voor zijn tijd en de augmented reality gps-wegwijzers die je door je missie gidsten zijn nu nog steeds relevant, maar helaas voelt de rest verouderd aan. De technische euvels van toen zijn bovendien nog steeds aanwezig. Zo renden we gewoon door een brug terwijl we probeerden te ontsnappen aan de politie. Net als in 2011 dus.

Ook de puberale humor heeft de tand des tijds niet doorstaan en werkt naar onze bescheiden mening gewoon niet meer anno 2020. Voorbijgangers neerknuppelen met paarse dildo’s is best grappig, maar de vrouwonvriendelijke en bijna racistische humor komt echt uit een andere tijdsgeest. Speelde je deze nooit eerder? Dan kan je nu met de beste en meest complete versie van deze klassieker aan de slag, maar in het andere geval is er weinig reden om terug te keren naar Steelport.