Medewerkers aan het front

Het kan niet gemakkelijk zijn om een game te ontwikkelen terwijl je land in oorlog is, en al zeker niet als een deel van je developers naar het front is vertrokken. Meteen de voornaamste reden waarom deze sequel zo lang op zich liet wachten en daar houden we ook rekening mee.

De game speelt zich af in Chornobyl (de Oekraïnse variant van het meer gekende Tsjernobyl), wat ervoor zorgt dat het ergens griezelig dicht tegen de realiteit aanleunt. Je verkent The Zone, het nucleaire rampgebied rond de kernreactoren nadat zich daar in 2006 een tweede drama afspeelde.

Held van dienst is dit keer Skif die zijn thuis tot puin zag herleid worden en nu op zoek is naar antwoorden. In wat volgt verken je een zeer vijandig en desolaat landschap waar je oog in oog komt te staan met allerlei soorten gevaren. The Zone mag dan wel een zeer uitgestrekt gebied zijn, er loert overal gevaar. Van vijandelijke facties en gemuteerde beesten tot gebieden waar de fysicawetten diagonaal aan de laars worden gelapt. En met uitgestrekt bedoelen we ook uitgestrekt: de spelwereld van Fallout 4 past 6 keer in The Zone. 6 keer!

Anomalie op zijn kop

Door de nucleaire ramp duiken overal op de gigantische map anomalieën op: zo doorkruisten we een gebied waar de zwaartekracht omgedraaid was of waar we constant achtervolgd werden door een gevaarlijke gaswolk. Een ander probleem is dat die anomalieën artefacts opleveren, dat zijn waardevolle objecten die je een of andere superkracht geven. En laat net die artefacts zeer gegeerd zijn door andere gewapende stalkers.

In The Zone kom je dus geregeld andere facties tegen het lijf die je naar het leven staan. Gevolg: steevast pittige combat en shoot-outs in een desolaat landschap waar alles je liever dood dan levend ziet. En laat dat net één ding zijn waar de jongens van GSC Game World goed in zijn: het scheppen van een claustrofobisch doemsfeertje dat je voortdurend opzadelt met een onbehaaglijk gevoel.

De post-apocalyptische vista’s die je in S.T.A.L.K.E.R. 2 te zien krijgt, druipen van de sfeer. Kleurt de hemel bloedrood, dan ben je best op je hoede voor nucleaire superstormen. Die herleiden je tot een smeulend lijk als je niet snel genoeg een schuilplaats vindt.

Daarenboven voel je je hier ook echt aan je lot overgelaten. Er is geen enkele sturing naar wat je moet doen, geen xp om te verzamelen en zo goed als geen gametips. Je bent genoodzaakt om op zoek te gaan naar betere wapens, uitrusting en de krachtige artefacts om te overleven. Je wapens gaan kapot, en als je te lang wacht om ze te repareren kosten ze stukken van mensen. Maar geloof ons: eens je met een horde bloeddorstige gemuteerde beesten oog in oog staat, neemt de adrenaline het over.

Ouderwets bikkelen

Er komt ook best wat inventory management aan Stalker te pas, want net als bij Resident Evil heb je maar een beperkte ruimte voor je items en gear. Goed nadenken dus wat je meeneemt, want die medkits en bandages zijn echt wel onontbeerlijk, net als de vodka die helpt tegen de straling. Vind je een kamp, dan rust je ook best eens uit als je niet de negatieve gevolgen wil ondervinden van slaaptekort of een gebrek aan voedsel.

S.T.A.L.K.E.R. 2 is niet voor doetjes en voelt old school en bij momenten bikkelhard aan. Fast travel bestaat niet in The Zone en de waarschuwingen voor die levensgevaarlijke nucleaire stormen komen niet altijd goed door. Regelmatig saven is het advies, want ook de encounters zijn soms echt lastig. En bij veel spelers kan die ouderwetse manier van survivalen al eens omslaan in frustratie.

Wat de zaak er niet makkelijker op maakt, zijn de vele bugs. Nu, je moet het de ontwikkelaars wel nageven: er zijn op een goeie week tijd al heel wat patches verschenen, maar nog steeds wordt The Zone geplaagd door meer dan alleen maar nucleaire anomalieën. En we begrijpen het, een game polishen terwijl de helft van je development team plots in de loopgraven zit, dat stuurt het ontwikkelingsproces stevig in de war.

10 jaar geleden gestart

Dat de ontwikkeling al in 2014 gestart is en deze sequel best oude funderingen heeft, dat merk je aan veel elementen. In vergelijking met andere topgames ziet alles er wat oubollig en verouderd uit. Daar komt nog bij dat zowel de gezichtsanimaties als het geluid niet altijd even top zijn en alles in The Zone er net wat te monotoon groen-bruin uitziet.

En eerlijk? Ook qua verhaalevolutie en missies zijn we intussen we meer gewoon dan ‘zoek persoon A om je naar persoon B te leiden’. Gelukkig beïnvloeden de keuzes die je maakt op je pad, de spelwereld wel en leidt dat uiteindelijk zelfs naar vier verschillende mogelijke eindes. Al blijft het op verhalend vlak best voorspelbaar.

S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chornobyl moet het vooral hebben van zijn sfeer en uitdaging. En in dat opzicht klopt het plaatje: een gevaarlijke en janky spelwereld waar je probeert te overleven. Ook de vele bugs. Kunst benaderde nog nooit zo dicht de realiteit. En wat nog beter is: de game staat gewoon al meteen op Game Pass ook.