Getest op: PS5

Na het voortreffelijke Ghost of Tsushima is onze honger naar een episch samoerai-avontuur enkel groter geworden. Onze Shogun bingesessie? Die onderbraken we met plezier voor deze vlijmscherpe PS5 exclusive van Team Ninja.

East meets west

Wie net als ons vol in de FX-miniserie Shogun zit (of even hard genoten van de Netflix-animatieserie Blue Eye Samurai) zal zich in zijn feodale nopjes voelen met deze Rise of the Ronin. Ook hier is het thema er eentje van east meets west waarbij het edele strijdmetaal klettert met 18^e eeuwse musketmunitie.

Het verhaal speelt zich af zo’n 200 jaar na Shogun, in 1863. Japan heeft zijn protectionisme opgeheven en zijn grenzen voor handelaars uit het westen terug opengezet. Resultaat: de invloed van westerse waarden, religie, ziektes en vooral wapentuig heeft Japan in een crisis gestort. En daar voel jij de gevolgen van.

De shogun is bang voor een burgeroorlog en drukt daarom elke vorm van protest bloederig de kop in. Samen met je tweelingzus ontsnap je aan een bloedbad en beland je in een clan van revolutionairen.  Waar jullie opgeleid worden tot rasechte moordmachines. Evenveel sluipmoordende ninja, als meesterlijke zwaardvechter.

Tot je, jaren later, tijdens een nachtelijke missie op een westers schip de verkeerde gemaskerde samoerai tegen het lijf loopt. Je broer of zus (dat kies je zelf) ontvangt een bijna fatale kogel en verdwijnt. Waarna je de zoektocht mag inzetten. Dit allemaal terwijl de maatschappij rond je in een revolutionaire stroomversnelling geraakt. Zo heb je voor- en tegenstanders van het shogunaat elk met hun eigen agenda. Een best complexe setting waar jij als meesterloze samoerai tussen beweegt.

Flauwe verhaalvertelling

Al moeten we er meteen bijzeggen: dat ogenschijnlijk interessante verhaal wordt verteld met horten en stoten. Terwijl Team Ninja zich meesters van combat kunnen noemen, hebben ze op vlak van verhaalvertelling nog heel wat te leren. De dialogen en het acteerwerk zijn stijf, de dialoogkeuzes vaak nutteloos en de ganse historische insteek te verwaarlozen. Zo kan je missies voor of tegen de shogun uitvoeren die het uiteinde van de game zouden beinvloeden, maar zelfs daarmee slaagt Rise of he Ronin er niet in ons geboeid te houden. En dat is een gemiste kans.

Rise of The Ronin probeert tevergeefs geschiedkundige gebeurtenissen te combineren met ongeloofwaardige over-the-top actie. En dat clasht. Waar games zoals Ghost of Tsushima een traditioneler beeld van de samoerai ophangen, pakt team Ninja het wat losser aan. Als ronin ben je niet vies van vuurwapens en heb je die zelf als secondary aanval. Niet bepaald eervol om je nietsvermoedende tegenstander vanop een afstand de kop van het lijf te schieten, maar het kan.

En Team Ninja buigt de wetten van het realisme (en de fysica) nog dieper over zijn knie. Zo kan je met je grappling hook vijanden naar je toe trekken en in het rond zwieren. Bij diepe sprongen kan je dan weer uit het niets een stel vleugels tevoorschijn toveren en als zwevende krijger vanuit de lucht toeslaan. Leuke voor de gameplay, maar het valt moeilijk te rijmen met het complex historische verhaal dat de game probeert te vertellen en er jou onherroepelijk onderdeel van maakt.

Als Ronin kan je vrijwel meteen je traditionele lompen en strohoed inruilen voor een westers maatpak, inclusief bolhoed en lederen schoenen. Het ziet er echt niet uit tijdens cutscenes. Om maar te zeggen: Rise of the Ninja is géén Ghost of Tsushima. Eerder een kruising van Ghost of Tsushima met FromSoftwares Sekiro: Shadows Die Twice. Al haalt team Ninja op geen enkel moment het niveau van zijn inspiratiebronnen.

Technisch ondermaats

Dat merk je vooral op gebied van afwerking. Dit mag dan wel een PS5 exclusive zijn, op technisch en grafisch vlak zit het mijlenver verwijderd van de gemiddelde PS5 first-party games. Team Ninja (op dit moment nog steeds multiplatform developer) heeft de PS5 architectuur duidelijk niet onder de knie.

Je kan kiezen uit drie verschillende grafische modi, al blijkt dat echter een schijnvertoning: enkel de Performance Modus is écht speelbaar. Opteer je voor een hogere resolutie of ray tracing, dan hakkelt en stottert de framerate zo hopeloos dat de combat onmogelijk wordt. Die vereist namelijk een precieze timing en dan kan je een stotterende framerate missen als kiespijn.

Op grafisch vlak is Rise of the Ronin in geen enkele modus een hoogvlieger. De game heeft last van wazige texturen, weinig gedetailleerde omgevingen, veel pop-up en pop-in waarbij volledige gewassen tijdens je vlucht uit het niets opduiken. Dat onze Ronin consequent zijn benen door de houten treden van een trap beweegt in plaats van erop te gaan staan, zegt genoeg. Naast Ghost of Tsushima lijkt dit wel een PS4-game, al scoorde de samoeraigame van Sucker Punch ook op die console beter.

Sterk in vechten

Wat deze Rise of the Ronin rechthoudt is zijn combat. En het is duidelijk dat Team Ninja dit keer mikt op een breder publiek. Terwijl Nioh en Wo Long: Fallen Dynasty pittige soulslikes zijn, biedt Rise of the Ronin verschillende moeilijkheidsgraden. Al betekent dat niet dat je gewoon achterover kan leunen.

De combat is snel, ijzersterk en biedt tonnen variatie. Zo kan je naast je trouwe katana ook een meterslange Odachi, speren, dubbele katana’s en andere Japanse wapens hanteren. Tijdens gevechten kan je naadloos tussen twee wapens switchen en de klingklang-actie afwisselen met je pijl-en-boog of antiek pistool of musket. En dan gooit Team Ninja een resem andere combo’s, stances en skills in de strijd. Al dan niet vrij te spelen in de omvangrijke skill trees.

De gevechten zijn op standaard moeilijkheidsgraad best uitdagend. Ook hier dwingt Team Ninja je voortdurend de vaak onvoorspelbare combo-aanvallen te counteren. En dat vergt oefening, precieze timing en skill. Enkel met parry’s kan je jouw tegenstander uitputten, zonder zelf je ki-meter te zien leeglopen. Waarna je de fatale houw, steek of kogel kan toedienen. Op en top Team Ninja dus.

Zeg maar Soulslite

Rise of the Ronin is een stuk vergevingsgezinder dan vorige Team Ninja-games. Er zijn voldoende savepoints ingebouwd zodat je niet telkens veel moet herspelen wanneer je sterft. En je kan jouw verloren Karma (lees: XP) terugverdienen als je jouw moordenaar meteen koud maakt.

Verder gooien de makers nog heel wat coole ingrediënten in de strijd. Een vijandelijk projectiel counteren zet je katana in lichterlaaie, de baas van een groep uitschakelen zaait paniek bij zijn trawanten en tussen aanvallen even snel het bloed van je metaal af flikkeren bezorgt je wat extra karma. De combat mogelijkheden lijken legio.

Nooit alleen

Je moet heel vaak zij-aan-zij vechten met een andere Ronin of strijder. Tijdens die gevechten kan je ook switchen naar dat personage. Leuke afwisseling, maar ook een manier om nieuwe stances en vechtstijlen te leren.

Met elke strijdmakker kan je bovendien verbroederen, door samen met hem/haar in je safehouse te relaxen, diepe gesprekken aan te gaan en relatiegeschenken te geven. Hoe hechter de band met elke krijger hoe meer je ervan terugkrijgt.

Steriel decor

De combat is onberispelijk, al scoort Rise of the Ronin op andere vlakken middelmatig. Team Ninja heeft weinig ervaring met openwereldgames en dat merk je. Als openwereldgame lijkt dit eerder een afgewaterde versie van Ghost of Tsushima met een steriele wereld gevuld met weinig zingevende zijmissies en randactiviteiten.

En net die openwereldstructuur staat de verhaalvertelling in de weg. De kaart staat vol icoontjes: zo kan je katten verzamelen, nederzettingen bevrijden of bezienswaardigheden op de gevoelige plaat vastleggen met een antieke camera. Maar ze bieden haast geen context en maken niet echt onderdeel uit van het grotere verhaal.

Ruwe slijpsteen

En dan zijn er nog tal van ruwe kanten die deze rondzwervende Ronin diep in de middelmatigheid doet belanden. De AI van vijanden tijdens sluipsessies bijvoorbeeld is bedroevend. Een doorgedreven vorm van bijziendheid moet het eiland die periode geteisterd hebben, want vijanden merken jou noch een gevecht op amper 10 meter voor hun neus op. Wat tot knullige en vaak ongeloofwaardige situaties leidt.