We hebben Capcom al verschillende keren een pijnlijke anusaandoening toegewenst. Toen het Street Fighter V opzadelde met foute DLC-plannen bijvoorbeeld. Of het van Resident Evil 6 een actieshooter had gemaakt. Of ons vorig jaar letterlijk plastic Infinity eieren voor ons geld gaf. Maar alles is nu vergeven, want met Resident Evil 2 heeft Capcom de ultieme remaster gemaakt.

Stevig werkje

Een 21 jaar oude game heruitbrengen? Da’s niet eenvoudig. Vooral niet wanneer het om een oerklassieker als Resident Evil 2 gaat. Het uithangbord van het survivalgenre is ondertussen historisch gemeengoed geworden en hoe maak je van zoiets authentiek in godsnaam iets speelbaar? Laat dat aan de noeste Japanse werkers van Capcom over. De plot, de hoofdpersonages en de setting zijn overeind gebleven, maar al de rest hebben ze overboord gegooid. Die vaste camerastandpunten zijn ingeruild voor een over-de-schouder-camera die je met je neus op de horror drukt. De besturing is godzijdank de 21^eeeuw ingeloodst en de hersenvreters zelf zijn slimmer, beweeglijker én resistenter gemaakt.

En daar stopt het niet. Bij het hertekenen van deze remake heeft Capcom bovendien de hele zwik omgegooid om alle ervaringsdeskundigen op het verkeerde been te zetten. Je herkent de puzzels, de locaties én vooral die plekken die je twee decennia geleden remsporen in je onderbroek bezorgde, maar alles is anders. Het team heeft alles strategisch geremixt zodat een moment van herkenning steevast gevolgd wordt door verrassing en terreur. Die eerste uren in Raccoon City? Die hebben wij met klamme handjes en dichtgeknepen sluitspier doorgebracht.

Stukje magie

Al moeten we ook toegeven dat heel soms een stukje van die ouwe magie verloren is gegaan. Net omdat deze remake een brug slaat met de nieuwste episodes in de reeks. Waar in het origineel vooral slim gebruikt werd gemaakt van camerastandpunten om angst te creëren, heb je dankzij de vrije camera dat gegeven zelf in handen. Dat third-person perspectief zorgt voor een meer actiegerichte aanpak die je meer controle lijkt te geven over de situatie. Gelukkig weet Capcom dat gevoel te counteren door de dreiging steeds verder op te voeren. Voor je het weet moet je alweer zien te ontsnappen uit een steeds kleiner wordende cirkel grommende zombies. Zonder munitie. Of krijg je alweer die angstaanjagende Mister X in je kielzog, wiens dreigende voetstappen volstaan om je een zenuwinzinking te bezorgen.

Hersenvretende kogelsponzen

De designers hebben hier alles gedaan om de sfeer en actie even dreigend te maken als vroeger. En die gruwelijke mooie visuals helpen daarbij. Dankzij de nieuwe engine die ook al in Resident Evil VII werd gebruikt, ziet alles er gruwelijk goed en geloofwaardig uit. Van de ranzige kapotgeschoten zombiegezichten tot de bevredigende vernieling die een granaat teweegbrengt. Zelfs met de ietwat houterige gezichtsanimaties van Leon en Co, is Resident Evil 2 zonder meer één van de knapste games van de voorbije jaren.

Al moet het gezegd: de zombies kunnen bijwijlen echt véél kogels vreten. Zes kogels in de schedel en nog steeds terug overeind krabbelen? Dit terwijl de munitie net als in het origineel belachelijk schaars is? Het is een verzoening tussen oud en nieuw die voor voortdurende keuzestress zorgt. En ook dat is op en top Resident Evil. Niet de langste horrorervaring uit ons boekje, maar na je eerste speelbeurt met Leon en Claire, zal je met plezier de ganse angstrit nog eens overdoen. Al was het maar om Raccoon City als tofoe aan te doen.