Hoe vaak kan je zonder verpinken zeggen dat België de belangrijkste markt is voor een game, want zijn wij niet het wielerland bij uitstek? Of dat echt zo is – en dan hebben we het over het eerste deel van onze uitspraak – laten we in het midden. Wel zeker is dat we ons als koersminnende Vlaming meteen thuis voelen in deze spreadsheetsimulator vol splijtende demarrages, legendarische masseurs, door windvlagen gevormde waaiers en de occasionele chasse patate.

Kannibaal met honger

Dit is geen vergelijkende review met eerdere jaargangen van Pro Cycling Manager, want het is de eerste keer dat we ons aan deze reeks wagen. We zijn managersims gewend zoals Out Of The Park Baseball en vooral Football Manager. Pro Cycling Manager 2019 verraste ons dan ook met de Pro Cyclist-modus. Daarin leid je de carrière van een zelfgemaakte wielergod, in plaats van de touwen van een volledige ploeg in handen te nemen. De skill tree – een nieuwe feature, zo vernemen we – is een van de manieren om jouw renner uit te laten groeien tot een kannibaal met een nog grotere honger dan Eddy Merckx. Je kiest op welke vaardigheden je wil inzetten. Je kan van jouw coureur onder meer een trainingsbeest, een vaardige daler of een charismatische kopman maken. Interessant is dat je niet genoeg punten hebt om alle skills te maximaliseren. Je zal dus moeilijke beslissingen moeten nemen.

De gewone carrièremodus kon ons minder bekoren. Ze overlapt de bezigheden in Pro Cyclist grotendeels, maar de schaal is groter en complexer. Daardoor hadden wij een minder sterke band met onze renners. Een prestigieuze Tourrit winnen met Thomas De Gendt deed ons minder dan die eerste tijdritoverwinning met onze eigen renner in een godvergeten gat in Kroatië. Jouw trainingsschema, wedstrijdkalender en vormpeil managen blijft in Pro Cyclist bovendien overzichtelijk. Het is dan ook de modus waarin we het leeuwendeel van onze tijd spendeerden.

Zonder broekzalf

Games in dit genre moeten het hebben van diepgang. Dat zit in Pro Cycling Manager 2019 even goed als een perfect afgestelde fiets. Toch laat ontwikkelaar Cyanide een behoorlijke steek vallen. Als wielrennen op één gebied hypergespecialiseerd en vaak vooruitstrevend is, dan is het wel op het gebied van trainingsmethodes. Van minimal gains, wattages, ketonen en de nieuwste broekzalf is er in Pro Cycling Manager 2019 helemaal geen sprake. Kort door de bocht genomen, komt het neer op zorgvuldig uitzoeken hoe hard je moet trainen op welk moment. Zo kan je jouw vormcurve perfect volgen. Letterlijk, want de ideale lijn op de grafiek met de vormcurve kan je in een menu vinden en matchen.

Pro Cycling Manager 2019 ziet er op bepaalde momenten lachwekkend uit. Die beschamende gebeurtenissen spelen zich exclusief af tijdens de 3D-actie in-game. De profrenners nemen hun bochten houtiger dan de rode Ferrari uit de originele Out Run. Ze rijden dwars door nadars, reclamepanelen en elkaar. Los daarvan kregen de beelden de bedenkwaardige looks van een verwaarloosde Mexicaanse naakthond. Spijtig, want de acties die je tijdens de wedstrijden kan ondernemen, hebben een grotere invloed op de actie dan de wanhoopskreten waar je in Football Manager op moet vertrouwen.

 Versnelling te weinig

 Niet alle renners, teams en wedstrijden dragen hun echte naam. Dat is dankzij enkele enthousiaste vrijwilligers en de Steam Workshop in een klik opgelost. Deze wielersimulator laat zich dus makkelijk aanpassen naar jouw wensen. De community is bovendien bewonderenswaardig actief voor een game met zo’n beperkt potentieel publiek. De interface – zowat de hoofdrolspeler in dit soort aangelegenheden – zit goed in elkaar, met uitzondering van een beperkt aantal onnodig diep weggestoken menu’s. Pro Cycling Manager 2019 scoort in zijn genre dus best goed. Maar verder dan dat gaat het niet: zijn genre. Om de gewone gamer of een wielerliefhebber die niets van games kent te lokken, ontbreekt het de nieuwste van Cyanide aan die extra versnelling in de benen.