Getest op: Xbox Series
Ook beschikbaar op: PS4/Xbox One/PS5/PC/Switch

Liefst veertien jaar. Zo lang duurde het voor Ubisoft besloot om zijn Perzische prins opnieuw van stal te halen. Een remake van het felgesmaakte The Sands of Time had al enkele jaren in de rekken moeten liggen, maar bevindt zich kennelijk in development hell. In de plaats daarvan krijgen we een nagelnieuw avontuur, dat op het eerste gezicht meer verwantschap vertoont met het revolutionaire debuut uit 1989. Een nieuwe aflevering in een reeks die zo goed als alleen maar hoogtepunten kent? Torenhoge verwachtingen hierzo.

Sneakerwinkel

Prince of Persia: The Lost Crown is een actie-avontuur-platformer in ware Metroidvania-stijl dat zich afspeelt in een mythologische Perzische wereld. Jij kruipt in de huid van Sargon, die qua looks meer wegheeft van een swaggy uitbater van ‘s werelds hipste sneakerwinkel dan van zijn illustere voorganger.

Deze jongeling maakt deel uit uit van een onsterfelijk eliteclubje, de Immortals geheten, dat de ontvoerde prins Ghassan moet zien te redden op de vervloekte Mount Qaf en diens Ancient City. Uiteraard barst de bom algauw en dat moet onze Sargon al rennend, buitelend en hakkend zien op te knappen.

Hoewel die plot eerder rechtdoorzee is en een behoorlijk voor de hand liggende afwikkeling kent, bieden de enkele wendingen voldoende glans om van begin tot eind te blijven boeien. Maar vergis je niet: het is vooral op gameplayvlak dat The Lost Crown écht schittert. Voor wie het in Persepolis hoort donderen bij de term Metroidvania: in dit genre verken je, meestal in 2D-perspectief, een aaneenschakeling van levels op niet-lineaire wijze. Backtracking, platforming, bikkelharde actie en puzzelen vormen de spil en deze titel volgt netjes de beproefde formule.

Steeds behendiger

Mount Qaf behelst een veelvoud aan omgevingen, gaande van stedelijke gebieden over kerkers, bossen en zandduinen, die onderling met elkaar verbonden zijn en waar je volledig vrij kan vertoeven – ’t is te zeggen: in de mate dat je Time Powers het toelaten. Gaandeweg wordt Sargon een behendiger acrobaat met een steeds uitgebreider gamma aan skills die je toestaan dubbele sprongen uit te voeren, snel voorwaarts te zoeven of zelfs de protagonist tijdelijk te klonen.

Bij de pittigste omgevingspuzzels en platformsegmenten zal je een beroep moeten doen op al die vaardigheden tegelijk. En dat is even uitdagend als het klinkt. Onvergeeflijk hard zelfs, soms. Maar de besturing zit zodanig strak dat de enige schuldige bij een valpartij in de dieptes jouw eigen worstvingers dan wel lam gevoel voor timing is. Hoewel we héél erg vaak het hoekje omgingen, frustrerend werd het nooit – en dan weet je dat de balans goed zit.

Dat geldt ook voor de vele gevechten waarin je verwikkeld geraakt, bovenal tegen de stuk voor stuk memorabele bazen. Sargon, die over twee zwaarden en een pijl-en-boog beschikt, heeft een uitgebreide moveset waarin je verrassend veel nuance kan leggen, als was het een sterk uitgekiende fighting game. Indrukwekkend, en al zeker voor een 2D-avontuur. De zogeheten Athra Surges – lees: speciale aanvallen die je na het vullen van een balkje kan inschakelen – jagen de spektakelwaarde nog wat meer de hoogte in.

Toegankelijkheid is top

Hoewel we The Lost Crown vijf pepertjes geven wegens ‘heel erg pittig’ zorgt Ubi voor voldoende toegankelijkheidsopties. Lastige platformsecties kunnen indien gewenst zelfs volledig overgeslagen worden – toegegeven: tijdens het backtracken durfden wij daar al eens gebruik van te maken.

Ook kan je ervoor kiezen om je hoofdbestemmingen al of niet zichtbaar te maken, een geweldig cadeau voor hen die hun eerste stapjes zetten in de wondere wereld der Metroidvania’s. Dat je te allen tijde foto’s kunt nemen van bepaalde plekken waar je nog niet voorbij raakt, is een geweldige feature die hopelijk zijn weg vindt naar vele andere games.

Hulde voor het grafische departement ook: hoewel The Lost Crown eerder een simplistische comicbookstijl hanteert, zijn zowel omgevingen als personages enorm mooi vormgegeven. Wat ons betreft het bewijs dat art direction altijd technische toeters en bellen overtreft. Bovendien draait de game als een tierelier, ook op de Nintendo Switch of zelfs een patat van een PC. Geen evidentie dezer dagen, dus wilden we deze krachttoer toch ook even in de bloemetjes zetten.

Eveneens geen evidentie: zo’n dikke zeventien uur deden we erover om de finale genadeslag toe te dienen. Niet mis voor een dergelijk 2D-game die tegen een relatief zachte prijs op het schap ligt. Bovendien was er nog voldoende te verzamelen en ontdekken achteraf – iets waar we meteen na afloop enorm veel zin in hadden. Zegt genoeg, toch?