Ah, de jaren ’90. Toen Arnold Schwarzenegger met één film de box office én en passant hele dorpen aan diggelen schoot. Predator hield ons destijds aan onze stoel genageld en we droomden ervan om zelf in de jungle als oersterke Predator te gaan jagen. Predator: Hunting Grounds leek die wens eindelijk in vervulling te laten gaan.

Gevild en opgehangen

Predator: Hunting Grounds begint veelbelovend: je gaat in deze asymmetrische online shooter aan de slag als ofwel een soldaat in team van vier, ofwel als de Predator zelf. Qua sfeer zit het ook goed: de hele setting doet denken aan de eerste film en de knipogen naar de filmklassieker lieten ons meer dan eens glimlachen. Twee mariniers die net als Dillon en Schwarzenegger even de biceps flexen? We waanden ons meteen een 10-jarige uk.

Speel je als soldaat, dan moet je samen met je team een legerbasis vol AI-vijanden infiltreren of explosieven planten. Wetende dat dat je daarbij in de gaten wordt gehouden door het buitenaardse roofdier. Vroeg of laat verandert de co-opmissie dus in een PvP gevecht waarbij je de Predator om zeep moet helpen. Tenzij je ondersteboven naast je teamgenoten gevild aan een palmboom wil hangen.

Intergalactisch watje

Klinkt cool, niet? Helaas is de uitwerking dat niet. De game kent behoorlijk wat frustrerende kantjes kant en de slome matchmaking is er één van. Wil je als soldaat spelen, dan mag je al snel rekenen op gemiddeld zo’n 7 minuten eer je aan de slag kan. En het duurt nog langer wanneer je als Predator de jungle in wil trekken. Ongehoord, zo’n wachttijden en een schril contrast met games zoals Fortnite en Call of Duty waar de wachttijd zo goed als nul is.

Daarenboven wordt het snel duidelijk dat er op gameplayvlak ook van alles scheelt. De ontwikkelaars hebben de Predator beduidend underpowered gemaakt om de balans op het slagveld in evenwicht te houden. Die ultradodelijke jager uit de films is hier een watje dat met veel moeite een team van vier soldaten de baas kan. Het gebeurt zelfs vaak dat de rollen worden omgekeerd en de jager wordt opgejaagd. Waardoor deze Predator snel veel van zijn charme verliest. Zijn arsenaal aan hightech wapens en snufjes is best cool (dat schouderwapen, die blades, die smart disc!), maar het leeuwendeel daarvan moet je eerst vrijspelen. En geloof ons, zo lang zal je het niet trekken.

Rinse and repeat

Als soldaat mag je dan weer in first person aan de slag en krijg je een best vermakelijke shooterervaring. De wapens knallen goed weg, reageren accuraat en het geluid van de kogels, explosies en de jagende Predator is echt goed. Maar al snel merk je dat de game speelt zoals je zelfgemaakte soldaat eruitziet: bijzonder generisch. Alle missies voelen krek hetzelfde aan en zien er ook identiek uit. Ga naar punt A, schiet de oliedomme computervijanden neer en verover de locatie. Wacht even op de Predator en werk dan samen om die neer te knallen. Na ongeveer 15 minuten weet je hoe deze Predator in mekaar zit en slaat de eentonigheid toe.

De makers doen weinig om de herhaling tegen te gaan.  De ‘beloningen’ die je met xp vrijspeelt zijn te belachelijk voor woorden. Lootboxes met cosmetische stuff zodat je met een roze pet opgejaagd kan worden door een alien? Wat werkt voor Call of Duty, werkt niet in eender welke shooter. Het geheel doet ook sterk denken aan die andere asymmetrische multiplayer Friday the 13th, die niet toevallig van dezelfde makers is. Ook deze jungle zit nog vol technische bugs, alleen ontbreekt hier elk gevoel van spanning.

Onze kinderlijke opwinding om met de Predator en zijn legendarische snufjes  aan de slag te gaan, maakt snel plaats voor frustratie. De eerste keer best cool – zeker met drie vrienden – alle volgende keren minder variatie dan de gemiddelde aflevering van F.C. De Kampioenen. Een gemiste kans!