The Division met een Mad Max-vibe op een Aliens planeet? Ontwikkelaar People Can Fly mixt spectaculaire superkrachten met brute looter-shooter gameplay zoals we die kennen van Destiny en Borderlands. And guess what? Het werkt nog ook!

Met lood en superpowers

Oké, we droppen wel heel veel namen in de inleiding. Dat terwijl Outriders ook nog eens zijn eigen ding probeert te doen. Ontwikkelaar People Can Fly bewees al met Painkiller, Gears of War: Judgment en Bulletstorm, perfect te weten hoe een shooter in elkaar zit. In zowel first als third person, cover-based of ultra-mobiel. In deze Outriders combineren ze al die verschillende stijlen en elementen tot één knallend geheel.

Net als in Gears of War zal je bij momenten van dekking naar dekking sprinten/duikrollen om van daaruit een vijand op de korrel te nemen die precies dezelfde strategie volgt. Maar je zal die aanpak mixen met de drie doorgaans visueel spectaculaire, zelfgekozen en getweakte, extreem krachtige bovennatuurlijke skills. Outriders doet veel goed, maar misschien wel het allersterkste punt is dat die shootergameplay en het uitpakken met je speciale aanvallen hier niet naast elkaar staan, maar elkaar versterken dankzij het diepe upgrade-systeem.

Gear up en up en …

Als we een euro hadden kregen voor elke keer we een gameverhaal begonnen na een vriesslaap en/of in een drop-pod op een vreemde planeet, dan hadden we nu al … euh, veel euro’s. Dat doen we dus nog maar eens in Outriders, waar de kolonisatie van een vijandige planeet, dertig jaar na datum niet zozeer als een hoopvol nieuw begin oogt, maar eerder een apocalyptische hel. Sommige facties proberen met wisselend succes een soort beschaving te herop bouwen, maar worden constant belaagd door anderen die de barbarij omarmen, door mutanten, door de monsterlijke lokale fauna en door een dodelijk agressief klimaat.

Eenmaal je daarin je draai gevonden hebt, trek je op een avontuur dat je gemakkelijk 20 tot 40 uur zal bezighouden, afhankelijk van hoe vaak je in optionele uitdagingen en zijmissies afdwaalt. Het verhaal zelf is helaas de zwakste schakel van Outriders: voorspelbaar als de pest, vaak gewoon niet boeiend, met erg spectaculaire cutscenes, maar ook dialogen die bijzonder generic en oppervlakkig overkomen.

Gelukkig maakt People Can Fly dat gebrek aan sterk verhaal goed met het looten, upgraden, tweaken en modden van de indrukwekkende variatie in wapens en gear. Tijdens de demo hadden we al de indruk dat de gameplaycombinaties oneindig lijken, en het reviewen bevestigt dat. Hier kan je blijven tweaken, switchen tussen skills en nieuwe wapenupgrades proberen. En bij elke Legendary Drop lijkt je Outrider opnieuw een beetje herboren.

Aanvalleuhhhh!

Heel wat locaties gemaakt zijn om in de stijl van een cover-based-shooter doorheen te manoeuvreren. Dat ruikt naar behoedzaamheid en tactiek… en dat is eigenlijk misleidend. Er zijn immers veel arena’s – meestal ook die waarin je een hardnekkige baas moet neerkrijgen – waarin dat hele dekkingsysteem overboord gegooid wordt. De tactiek in Outriders zit vooral in de aanval of en het inzetten van hoofdzakelijk offensieve skills. Door te moorden krijg je net gezondheid terug, dus zie die muurtjes en kapotgeschoten pijlers vooral als laatste redmiddel wanneer de numerieke overmacht aan vijanden te groot wordt.

Outriders is meer Destiny dan Gears of War. En speel je met twee of drie in co-op, is dat niet anders. Er zijn manieren om je teamgenoten te ondersteunen met schilden en healing, maar dat ondersteunen doe je hier veel meer door elkaars schade te buffen. De focus op het offensief zie je ook in de vier klassen waaruit je aan het begin van je game een onherroepelijke keuze moet maken: Pyromancer (speelt vanop middellange afstand met vuur), Devastator (in your face tank), Trickster (hit & run, teleporteert) en Technomancer (lange afstand, coole gadgets).

Hoe meer skills je vrijspeelt, hoe meer je jouw speelstijl echter kan gaan verfijnen en aanpassen. Zo kan jouw Tank plots ook voor lange afstanden ingezet worden. Maak van die 40 uur gameplay gerust het dubbele als je elk van de vier klassen wil levelen en tot de max upgraden. Het is een aanrader om regelmatig tussen klassen te schakelen: zo kan je van alle vette supermoves genieten én leer je ook hoe je het beste kan samenspelen met andere klassen.

Minstens zo aangenaam: op elk moment kan je de moeilijkheidsgraad van Outriders heel precies laten aanpassen. Als je vijf keer het einde van je missie niet haalt is het welkom om van Tier 6 naar Tier 5 terug te kunnen schakelen. Zelfs al levert je dat dan minder kans op legendarische loot op. En net met zo’n toegankelijkheid scoort people Can Fly.

Zelfs zonder kleren

Outriders is een bijzonder vermakelijke looter shooter waarvoor je met plezier endgame content gaat grinden. Maar de Polen van People Can Fly rijden geen foutloos parcours. Zo is het een meevaller dat je maar zelden beroep moet doen op de plattegrond, want die zit te ver weg én is nagenoeg waardeloos. Technisch botsten we tijdens de campagne op weinig obstakels. We sprongen ook vlot in games van anderen om er een paar missies mee te spelen. Tijdens die endgame, waarin je na de campagne raids doet op een door de teamleider gekozen moeilijkheidsgraad, ontdekten we meer problemen.

Zeker in die raids met willekeurig gekozen teamleden verloren we in twee van de tien games onze verbinding… en daarmee ook onze felbevochten beloning. Wij behoorden helaas ook bij dat kleine groepje van ongelukkige spelers die plots ALLE gear gewist zagen… en letterlijk in ons virtuele ondergoed die gear terug bij elkaar hebben moeten grinden. De serverproblemen zijn er om opgelost te worden, dat lieten de makers ondertussen al weten. En dat wij sinds onze gear reset alweer een half dozijn uur in de game hebben gepompt, zegt nog het meest over Outriders.