Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Ninja Gaiden Black op de originele Xbox was voor ons masochisme op een schijfje. We kregen uur na uur stevig op onze donder. Toch bleven we slaafs terugkomen, omdat de voldoening hoog lag wanneer we drakenbeeldje per drakenbeeldje progressie maakten.

Dat de gameplay strakker was dan het platgespoten vel van een zwaar bijgewerkte Hollywoodactrice, hielp ook natuurlijk. Het onverwachte neveneffect van ons verleden: het doet raar om een nauw met Xbox verweven spel op PS5 te spelen.

Femicide

Lang duurt die onwennigheid niet. Ninja Gaiden 4 gooit je meteen in de actie. Jij bent Yakumo, een zeer vaardige ninja van de Ravenclan. Jouw missie: de van stevig sexappeal voorziene priesteres Seori een knap kopje kleiner maken. Het draait anders uit. Je vormt niet geheel vrijwillig een alliantie met haar. Tegelijkertijd komt er een veelbelovende verwijzing naar Ryu Hayabusa, de protagonist uit de eerdere spellen in de reeks.

Meer zullen we niet vertellen over het verhaal. Ten eerste omdat we geen spoilers willen geven. Ten tweede omdat het verhaal ondergeschikt is in Ninja Gaiden 4. We gaan niet zeggen dat het slecht is. Weinig memorabel is het wel. Maar omdat de focus in deze Ninja Gaiden zoals vanouds overduidelijk op de gameplay ligt, malen we daar eigenlijk niet om.

Je kan nochtans kiezen voor een soort Story Mode, als je voor de makkelijkste moeilijkheidsgraad kiest. Op dat zeer vergeeflijke niveau moet je zelf geen enkele aanval ontwijken of pareren. Dat gebeurt – tenzij je die hulpmiddelen manueel uitschakelt – automatisch. Zo kan jij relatief eenvoudig tegenstanders in de figuurlijke pan hakken en het verhaal voltooien zonder dat het je eelt op de vingers kost.

Veilig voor controllers

Op Normal en Hard is Ninja Gaiden 4 iets milder dan zijn voorgangers. Dat betekent niet dat het een wandelingetje in het park is. Je zal je nog altijd moeten uitsloven. Maar het verzandt nergens in een frustrerende bedoening, zelfs niet voor een oude gameveteraan met trage reflexen en weinig talent voor games in dat genre.

Dat je nergens echt de neiging krijgt om controllers te slopen, is niet toevallig. Platinum Games en Team Ninja werkten heel zorgvuldig aan een eerlijke uitdaging. Dat deden ze met doelgerichte ingrepen. De vijanden zijn bijvoorbeeld beter te lezen door subtiele visuele effecten, zowel in de animaties van de tegenstander als in het perifeer zicht. Je kan de bewegingen van Yakumo ook sneller onderbreken, waardoor je vlugger kan reageren op situaties.

Het resultaat is een game waarin je enkel het loodje legt wanneer je zelf tekortschiet. De mannen en vrouwen achter de knoppen wilden Ninja Gaiden 4 uitdagend maken, niet onredelijk. Daar zijn ze met verve in geslaagd. Ze hebben duidelijk respect voor de speler. Deze game is toegankelijk voor nieuwkomers, zonder dat het beledigend makkelijk wordt. En voor de echte diehards is er uiteraard de Master Ninja.

Van slaan naar zalven

In Ninja Gaiden Black moest je een spel lang een roze lint dragen als je het aandurfde om voor de laagste moeilijkheidsgraad te kiezen. Die zegel van schaamte is ondertussen een stukje legendarische gamegeschiedenis. In Ninja Gaiden 4 belonen ze daarentegen de gekken die het spel voltooien op Master Ninja. We konden de roze humor van weleer best pruimen, maar de huidige oplossing is toch iets eleganter.

Als je die ultieme uitdaging aangaat, dan zie je nog beter wat Ninja Gaiden 4 onderscheidt. Vijanden wachten niet braaf op hun beurt. Je zal de crowd control op meesterlijke wijze moeten beheersen. Jouw timing moet perfect zitten. En je kent de verschillende wapens maar beter van binnen en van buiten.

Er is niet alleen een bescheiden set wapens, er is ook een alternatieve vorm voor die beroepswerktuigen. Dat alternatief heet Blood Raven, een krachtige variant van jouw vechtkunsten, die je tactisch moet gebruiken, want je kan hem maar beperkt bezigen. Het is een zegen, maar ook een vloek, want in dit spel gaat alles snel. Alles op het juiste moment inzetten, is best een lastige klus.

Multitasken met messen

Stel het je voor. Je zwiept één van pakweg een dozijn tegenstanders in de lucht. Hij valt je in het luchtruim aan, waardoor je in vrije val zijn aanval moet afblokken. Terwijl je landt, lanceer je direct jouw Ultimate, omdat die krachtige move onmiddellijk na een landing sneller werkt. Je vierendeelt de ongelukkige man, maar ondertussen valt een snoodaard je aan met een niet te blokken charge. Tenzij je snel schakelt naar Blood Raven, uiteraard.

Op de beste momenten – en dat zijn er veel – is Ninja Gaiden 4 een met hopen bloed besmeurde choreografie die de meest prestigieuze dansgezelschappen ver achter zich laat. Maar het is ook vermoeiend, omdat deze game hyperfocus vraagt en je dwingt om per seconde meer beslissingen te nemen dan een dikbetaalde CEO in een jaar tijd.

Aan de quality of life is er ook gedacht. Het helpt hard dat er veel meer checkpoints zijn dan bij de klassiekers uit het verleden. Je kan een faliekant afgelopen gevecht meteen opnieuw proberen. Bij boss fights kan dat zelfs per fase. Dat maakt deze zware maaltijd toch licht verteerbaar.

Liefde zit in details

Er zijn nog details waaruit blijkt dat Platinum Games het écht meent. Je kan de Japanse stemmen inschakelen. De input van je controller kan je finetunen. En er zit een leuke progressie in de move set, die je ontgrendelt met gul te verdienen ninja points.

Ninja Gaiden 4 is een onvervalste topper. Het is de beste AAA-game die we in lange tijd speelden. De verstandige manier waarop Platinum Games samenwerkte met geestesvader Team Ninja, door hen builds door te sturen waarop ze feedback kregen, heeft daar wellicht toe bijgedragen.

Wij hebben veel zin om ontiegelijk veel uren te spenderen aan de nieuwste Ninja Gaiden. Zelfs al valt deze game niet binnen het genre dat ons het meest aantrekt. En als je dat als ontwikkelaar presteert, dan heb je een prachtige game in handen. Zo kunnen we voor een keer onze katana slijpen, in plaats van scherp te zijn met onze pen.