Getest op: Switch 2
Ook beschikbaar op: Switch

Achttien jaar. Zo lang is het geleden dat Nintendo’s iconische premiejager Samus Aran voor het laatst schitterde in een op zich staand first-person avontuur. De ontwikkelingshel waar Metroid Prime 4: Beyond mee kampte, compleet met studiowissels en een doodse stilte waar zelfs een ruimtevacuüm jaloers op zou zijn, deed ons het ergste vrezen. Kan Retro Studios, de oorspronkelijke tovenaars achter de trilogie, zijn magische touch nog wel terugvinden na al die tijd? Het antwoord is een volmondige ja, al zijn er kanttekeningen.

Rotsvast

Samus’ schiet- en speurtocht begint erg vertrouwd. Een noodoproep hier, een routineklus daar, en voor je het weet zit je tot over je oren in een intergalactisch conflict met antagonist-premiejager Sylux dat zowel tijd als ruimte tart. Vanaf het moment dat we voet zetten op de planeet Viewros, voel je het meteen: dit is pure klasse. Of je nu door de gedetailleerde jungles van Fury Green banjert of je vizier laat beslaan in de verzengende industriële loodsen, het detailniveau is ongekend voor de hardware.

En, misschien wel het allerbelangrijkste voor een shooter van dit kaliber: de game draait als een tierelier. Wegens een technisch euvel moesten we het een tijdlang met de originele Switch-versie stellen. Desondanks was er geen framedip te bespeuren. Toch maakt de Switch 2-upgrade wel degelijk een groot verschil: een rotsvaste 120 frames per seconde in de performancemodus, gecombineerd met belichting en shaders die het metaal van Samus’ ruimtepak bijna tastbaar maken. Ontiegelijk mooi, zowel in handheldmodus als op het grote scherm.

Waar de franchise voorheen vooral leunde op een groter wordend arsenaal aan beams en missiles, introduceert Beyond de zogeheten ‘Psychic Abilities’. Samus heeft blijkbaar naar Star Wars  gekeken, want het Jedi-gewijs telekinetisch manipuleren van de omgeving voelt goed. Dé ster van de show? De nieuwe ‘Psychic Bomb’. Je plaatst een Morph Ball-bommetje en stuurt dat ding vervolgens op afstand naar plekken waar je zelf niet bij kunt. Het voegt een welgekomen laag diepgang toe aan het puzzelen.

De hub die niet hoefde

Iets minder enthousiast zijn we over de veelbesproken Vi-O-La-motorfiets. Begrijp ons niet verkeerd: scheuren door de uitgestrekte woestijnvlaktes van de Sol Valley voelt krachtig en geeft even dat ultieme gevoel van vrijheid. Maar dat is evenwel van korte duur.

In Sol Valley, in essentie een hub die alle Biomes met elkaar verbindt, valt er niet gek veel te beleven, op groene kristallen verzamelen en enkele met puzzels gevulde shrines (hallo, Zelda?) uit te pluizen na. Op den duur voelt het een beetje als een klus om van A naar B naar C te sjezen, en al zéker als je weet dat backtracking een essentieel onderdeel is van de Prime-reeks. Fast travel? Vergeet het maar.

Bovendien pretendeert de game je ongebreidelde vrijheid aan te bieden, maar niets is minder waar: er is wel degelijk een vooraf uitgekiend pad dat je dient te bewandelen, waarin welbepaalde upgrades verzamelen essentieel is om een welbepaalde progressie te maken. Met dat laatste hebben we hoegenaamd geen probleem, maar waarom dan zo’n schijnbare open wereld aanbieden? Had simpelweg niet gehoeven.

Praatzieke NPC’s

Een ander struikelblokje – en puristen, hou je vast – is de toon. Voor een serie die gedefinieerd wordt door isolatie en een beklemmende sfeer, is de introductie van ingenieur Myles MacKenzie, en andere NPC’s die je te pas en te onpas bijstaan, toch een gewaagde keuze. Deze ruimtenozem voorziet je continu van ongevraagd advies en – erger nog – lamme oneliners. Ja, hij geeft nuttige context en maakt van Metroid Prime 4 de meest filmische aflevering tot nog toe, maar dat typische ‘alleen-op-de-wereld’-gevoel krijgt hier toch een deukje. Samus zelf weet gelukkig nog steeds: zwijgen is goud.

Gelukkig blijft de kern van de game zo onverwoestbaar als Samus’ Varia Suit, en voelt alles voor kenners gewoon héél erg vertrouwd. De jacht op artefacten biedt die typische, non-lineaire structuur waarin de balans tussen actie, speur- en puzzelwerk en platforming (al dan niet als Morph Ball) gewoon heel erg goed zit. Voor hen die een uitdaging zoeken kan de scanning-functie wel nogal wat roet in het eten gooien, aangezien de oplossing en/of zwakke punten van een eindbaas doodleuk prijsgegeven worden.

Toegankelijkheid troef

Hoewel Nintendo duidelijk de meest toegankelijke aflevering van zijn gevierde reeks lost, durven de baasgevechten uitputtingsslagen te worden die je vingervlugheid op de proef stellen – al zijn er moeilijkheidsopties. Wat breinkrakers betreft, hadden we dan weer nauwelijks moeite.

Alles bij elkaar is Metroid Prime 4: Beyond opnieuw een triomf van spelontwerp en een technisch wondertje. Het moderniseert het first-person avontuur met succes, terwijl het simpelweg meer geeft waar de fans van houden. Hoewel deel één wat ons betreft niet overtroffen wordt, zijn we bovenal dankbaar dat Samus Aran haar plaats in het heelal weer opeist.