Het klinkt als de ultieme fantasie: in de peperdure laklederen schoenen staan van van multimiljardair Tony Stark én in de van raketten voorziene hightechboots van diens alter ego Iron Man. Sony’s VR-bril staat je enigszins toe die droom te beleven, al kunnen we meteen dit meegeven: over een iron maag beschikken is geen overbodige luxe.

Virtual reality en superhelden: het is een volgens ons nog te onontgonnen terrein, met launchtitel Batman Arkham VR als short but sweet hoogtepunt. Dat Sony als zwanenzang van zijn huidige VR-bril – zit er überhaupt een nieuwe PS5-variant in de pijplijn? – voor opper-Avenger Iron Man kiest, kunnen we dus alleen maar toejuichen. Een knappe poging die hoewel ambitieus, helaas ook met wat gebreken te kampen heeft.

Repulsors, baby!

Iron Man VR wisselt spectaculaire luchtgevechten tegen vliegende villains en drones allerhande af met rustigere segmenten waarin je als immer gevatte Tony Stark tijd spendeert met Pepper Potts of aanvalsplannen beraamt met Nick Fury. Die laatste delen zitten vol gimmicky VR-handelingetjes die je met de Move controllers dient uit te voeren (die zijn verplichte kost wil je deze game kunnen spelen) en we ondertussen al iets te vaak gedaan hebben: draaien aan knopjes, gewichten heffen, boeken oppikken en doorbladeren,… dat soort weinig toevoegend ongein.

De actie daarentegen voelt authentiek aan: compleet met die typische HUD die we uit de Marvel-films kennen en de Repulsor Rays en missiles allerlei die Iron Man uit z’n hoogtechnologische pantser afvuurt. Wanneer je door de lucht zoeft, je Move controllers richting belager mikt en ‘m neerhaalt met een perfecte getimede Unibeam: op zulke momenten is Iron Man VR op z’n best. Helaas steken technische haperingen en stugge controls daar te vaak een stokje voor.

Sorry Tony

De logica achter de besturing is nochtans verdedigbaar: hou je handen naast je zij richting grond en schiet met je stuwraketten de hoogte in; kantel ze lichtjes naar achter en je vliegt voorwaarts. Omdat de Move controllers geen analoge sticks hebben, dien je te draaien met de face buttons en toegegeven: dat is knap lastig. Reken daarbij dat we vervloekt zijn met een nogal zwakke maag, waardoor wij het enkel bij korte sessietjes konden houden teneinde onze living niet helemaal onder te kotsen.

Maar zelfs al heb je een sterke maag, is het gelijktijdig vliegen, schieten en rondkijken best een uitdaging. Voeg daar nog eens de steile leercurve aan toe en dan kunnen we wel stellen dat deze VR-ervaring niet de ultieme Iron Man-ervaring is. Je moet er bovendien ook de generische plot en dito dialogen bijnemen. Akkoord, van een VR-game hoeven we geen episch narratief genre Last of Us verwachten, maar hoewel we bijna letterlijk in de huid kropen van de stalen sarcast, voelden we ons zelden écht betrokken. Ook grafisch schiet Iron Man VR nogal te kort, maar dat is vooral te wijten aan de ietwat beperkte hardwarelimieten van Sony’s bril.