Getest op: Nintendo Switch

Terwijl iedereen reikhalzend uitkijkt naar de opvolger van Nintendo’s goudmijn, blijft de Japanse gigant stelselmatig sterke titels uitbrengen. Maar of deze remake daar ook eentje van is?

Klassiekers komen terug

De Switch huisvest ondertussen zoveel software, dat we gemakkelijk zeven jaar verder kunnen om alles gespeeld te krijgen. Opmerkelijk blijft het feit dat Nintendo niet alleen nieuwe toppers blijft uitbrengen voor de Switch – denk Tears of the Kingdom en Super Mario Wonder – maar ook nog volop de kaart van remakes en remasters trekt.

Titels zoals Super Mario RPG en Metroid Prime krijgen op die manier een kans om de harten van jongere generaties te winnen. En jawel, ook deze Mario vs. Donkey Kong brengt ode aan de lange geschiedenis van The Big N. Mario vs. Donkey Kong is immers een grondige remake van de gelijknamige Game Boy Advance titel uit 2004. Al hadden we er eerlijk gezegd, wel meer van verwacht.

Zondagse Mario

Ook al spendeerde Mario de laatste jaren heel wat tijd op tennis- en golfbanen, in karts of vechtend tegen Sonic en Solid Snake, toch staat hij vooral bekend voor zijn sprongkracht en platformvaardigheden. Dat is niet anders in deze game. Het grote verschil met titels als Super Mario Galaxy of New Super Mario Bros. is dat de actie hier heel wat gezapiger verloopt. Jawel, je moet nog steeds springen, klimmen, duiken, rennen als Mario, maar op een meer doordachte en tragere manier dan je gewoon bent.

Wat onder dat actieve uiterlijk is Mario vs. Donkey Kong eigenlijk een puzzelgame. Elk van de meer dan 120 levels bestaat uit een obstakelparcours waar je Mario doorheen moet zien te loodsen. O ja, er hangt ook een verhaal aan vast. Ieders favoriete King Kong imitator Donkey Kong heeft speelgoed gestolen uit de fabriek. En niet zomaar speelgoed: Mini Mario’s, oftewel schattige miniversies van onze roodblauwe held.

Uiteraard zet Mario de achtervolging in doorheen verschillende werelden en levels. In elke level moet je de sleutel vinden om de deur naar het volgend level te openen. Onderweg vind je ook stuk voor stuk die gestolen Mini Mario’s terug. Elke wereld eindigt met eerst een voorlaatste ronde waarin je de Mini Mario’s moet begeleiden naar de uitgang, en vervolgens een laatste ronde waar je een boss battle uitvecht met Donkey Kong.

Grafische renovatie

Bij remakes als deze vragen wij ons telkens af of er een echte meerwaarde bestaat. Tenslotte kan je op Switch al genieten van heel wat Game Boy Advance toppers als Golden Sun, Mario & Luigi Superstar Saga en Metroid Fusion. Nintendo denkt duidelijk dat er met deze franchise meer valt aan te vangen en heeft kosten noch moeite gespaard.

Onmiddellijk valt op hoe knap het grafische opknapwerk oogt. Zonder het sublieme niveau van Super Mario Wonder te benaderen, voelt de game modern en strak aan. Het helpt dat de oorspronkelijk 2D- graphics nu 3D zijn, en dat er enkele toffe cinematische tussenfilmpjes worden voorzien.

Gameplay intact

Behalve de graphics heeft men het origineel echter grotendeels intact gehouden. Wat prima is, want ondanks de eenvoudige gameplay, kan niemand ontkennen dat het concept goed in elkaar zit. Deze game biedt nostalgie aan naar simpelere tijden. Vind de sleutel, ga naar de deur, versla de baas, en herhaal. De levels worden uiteraard steeds uitdagender, met obstakels en vijanden die je op steeds creatievere manier moet omzeilen.

Maar helaas zorgt Nintendo niet voor een nieuwe twist of vernieuwingen van de oude formule. En dat hadden we net wel bij een moderne game verwacht. Zo zijn er bijvoorbeeld geen echte transformaties vrij te spelen of speciale krachten die het allemaal wat kunnen opsmukken. Zonde.

Recente puzzelgames als Void Stranger of Patrick’s Parabox maken er een punt van om te spelen met jouw verwachtingen. Nintendo houdt zich echter aan het rechte pad. Het maakt de game toegankelijk voor jongere gamers, maar tegelijk kleurt het saaitjes binnen de lijnen.

Meer of minder?

Een leuke, maar voor ons niet essentiële, toevoeging is de optie om alles in co-op te spelen. De tweede speler krijgt dan de controle over Toad. Dit kan enkel lokaal, dus je zal wel een vriend of familielid moeten overtuigen om in dezelfde kamer mee te komen gamen. Samen met de nieuwe Casual Mode optie, die het spel een pak minder afstraffend maakt, zorgt de co-op ervoor dat ouder en kind perfect samen kunnen genieten van deze titel.

Belangrijker nog is uitbreiding van de game met twee volledig nieuwe werelden: Slippery Summit en Merry Mini-land. Naast de al bestaande variatie aan levels (denk: jungle, vuurwereld, spookhuis) heten we de nieuwe werelden absoluut welkom. Want ondanks het relatief hoge aantal soorten omgevingen, moet je er wel rekening mee houden dat elk level op zich maximaal een vijf tot tien minuten in beslag neemt.

Kopen of niet?

Onze conclusie klinkt wat dubbel: we zullen niet ontkennen dat er heel wat kwaliteit in deze Mario vs. Donkey Kong zit. Alles wat Nintendo gedaan heeft om de game moderner te laten aanvoelen, is geslaagd. Maar toch blijven we op onze honger zitten.

Ondanks verwoede pogingen om de game te laten aansluiten bij de hedendaagse verwachtingen, is Mario vs. Donkey Kong te simpel en te ondubbelzinnig om uit te blinken. Dit soort puzzelgames kan je, vaak gratis, op je smartphone spelen. Natuurlijk niet met de gelikte Nintendokwaliteit, maar het lijkt ons een brug te ver om hiervoor de volle mik te vragen.

Kortom: de basis blijft goed, en we vragen ons meteen af of Nintendo nu ook van plan is om de handvol sequels (die zich vooral richten op Mini Mario’s) opnieuw uit te geven. Misschien hadden we liever het origineel via de emulatiesoftware op Switch gespeeld. Of alle vervolgen gebundeld in één retrocompilatie. Kijk, daar hadden we dan weer wel met plezier 50 euro voor neergeteld.