Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Je hebt zo van die games die je van de eerste seconde bij de kraag grijpen en je meesleuren in hun verhaal. Andere zijn dan weer slow burners die de intensiteit langzaam opbouwen. De nieuwe Mafia is helaas geen van beiden.

Corleone achterna

Tot uitgever 2K Games aankondigde dat de nieuwe Mafia tegen alle economische trends in slechts 50 euro zou kosten, waren onze dromen over dit gloednieuwe epos bijzonder wild. Een nieuwe Mafia geïnspireerd door The Godfather II? En dan vooral de flashbackscènes waar een jonge Vito Corleone in Sicilië op dramatische wijze kennismaakt met de gewelddadige arm der georganiseerde misdaad? Een natte droom voor ondergetekende.

Vooral gezien ontwikkelaar Hangar 13 kiest voor een klassiek verhaalavontuur wars van live service, microtransacties of andere nieuwe trends. Een lekker ouderwets en beklijvend misdaadavontuur. Alleen: het eindresultaat is niet zo overtuigend als we hoopten.

Terwijl de jongens van Hangar 13 een best sfeervolle wereld weten neer te zetten, is het verhaal van jonge zwavelmijnwerker Enzo die na een akkefietje met zijn management in de armen van de maffia terechtkomt, niet zo bijster meeslepend.

Ligt het aan de voorspelbare plot? Aan de Siciliaanse sfeerspons die Enzo is? Of aan de verouderde dertien-in-een-dozijn gameplay die simpelweg niet weet te boeien? Wij gokken alle drie.

Trage brander

De premisse was nochtans veelbelovend. The Old Country neemt je mee naar het zonovergoten Sicilië van begin vorige eeuw, waar de fundamenten van de maffia gelegd worden. Van pittoreske bergdorpjes met verweerde gevels tot stoffige landwegen tussen olijfboomgaarden en ruige heuvels. Met verspreid over dat platteland verschillende clans en misdaadfamilies, waaronder de Torrisi. The Old Country druipt van de sfeer en authenticiteit. Maar daarmee is ook veel gezegd.

Los van de tot verbeelding sprekende setting komt het verhaal nooit echt op snelheid. De makers nemen hun tijd om Enzo’s coming up story aan de man te brengen. Het trage tempo waarmee je zijn eerste criminele stappen binnen de Torrisi-familie beleeft, doet zelfs vermoeden dat je hier gebeiteld zit voor een epische mobstersaga van minstens 40 uur. Maar dat blijkt niet het geval.

Na amper 13 uurtjes rondt The Old Country het verhaal van Enzo af en blijf je vooral met een modderdik ‘was-dit-het-nou-echt-gevoel’ achter. Al kunnen we niet alles op het trage tempo, korte verhaal en botte finisher steken. Ook de gameplay voelt echt van vorige generatie.

Oubollige gameplay

Net zoals in vorige Mafia-games combineert The Old Country sluipgameplay met shootouts, een kleine portie semi-openwereld gegoochel en enkele dramatische verhaalmomenten. Alleen: geen van deze elementen weet te overtuigen.

De stealth wordt geserveerd in zijn meest rudimentaire vorm. De wachters bewegen altijd volgens hetzelfde patroon en moet je soms afleiden door bierflesjes of een muntstuk te gooien. Om ze af en toe vanachter vast te grijpen en hun luchtpijp dicht te knijpen. Of ze een stiletto in de hals ploffen. Hun vergezicht en intelligentie is zeer beperkt.

We vinden het allemaal bijzonder basic, net als de shootouts waarbij je vanachter dekking tientallen trawanten of boeven in schapenvacht moet omleggen. Met revolver, jachtgeweer of rifle. Af en toe ga je in mesduel en moet je aanvallen ontwijken en pareren. Ziet er best gevaarlijk uit, zo’n stilettodans, maar het voelt allemaal te vertrouwd en gedateerd.

Fans die dit onder het mom van nostalgie durven verdedigen, moeten we toch wijzen op toppers zoals Uncharted 4 die dit een klein decennium geleden al beter uitvoerden. The Old Country heeft vanaf de start een middelmatige PS4-generatie feel over zich die het nooit echt van zich weet af te schudden. En ook al word je soms getrakteerd op mooie vista’s en priemen de zonnestralen netjes HDR-gewijs door het wolkendek als je in de vallei tuurt, dat dunne laagje vernis kan de verouderde blauwdruk niet maskeren.

Gedateerde technologie

Het lijkt alsof de technologie waar de makers negen jaar geleden de ontwikkeling mee startten, niet volledig is mee geëvolueerd. De animaties van de personages zien er houterig uit, de ogen vaak stijf en levenloos.

Op de PS5 Pro heeft de game erg vaak last van texture pop-ups. Zelfs tijdens cutscenes springen texturen, bomen en andere decorstukken plots tevoorschijn. Wat er op wijst dat de streaming engine niet voldoende is geoptimaliseerd voor de hedendaagse generatie consoles.

Ook grafisch is het geheel best wisselvallig. Sommige vergezichten zijn verbluffend mooi, maar in close-up vallen de onscherpe texturen en ongedetailleerde gezichten dan weer op. De framerate blijft vrij stabiel op PS5 Pro en je kan de makers absoluut geen gebrek aan filmische aanpak verwijten. Maar de grafische glitches zorgen voor een domper op het immersiegevoel.

Kort maar… snoozefest?

Zoals we al meegaven is Mafia: The Old Country geen lang leven beschoren. In zo’n 13 uur zit je erdoor. De game speelt zo goed als zichzelf, legt de speler geen duimbreed in de weg en laat hem/haar ook weinig ruimte voor verkenning of experimenteren in de wereld. Wijk je te ver af van het vooropgestelde traject dan begint de game in de meeste gevallen onverbiddelijk af te tellen.

Dat de makers bovendien de illusie opwekken dat dit een langere of grootschaligere ervaring is dan het werkelijk is, vinden we nog het meest irritant. Waarom een economisch systeem gaan integreren waarbij je met loot allerlei stiletto’s, wapens, paarden en voertuigen kan vrijkopen, als het zo goed als geen impact heeft op de gameplay? Of een free roam modus aanbieden met een lege wereld bevolkt door amper vier NPC’s, waar helemaal niets te beleven valt? Het voelt allemaal zo betekenisloos.

Hoe graag we ook hadden verteld dat Mafia: The Old Country een even grote impact had als zijn inspiratiebron, is dat helaas op geen enkel vlak het geval. Tonnen sfeer dat wel, maar zo memorabel als de naam van je kompelbuddy die het eerste half uur sterft. Binnen een half jaartje is de wereld dit misdaadverhaal compleet vergeten.