Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PS4/Xbox One/Xbox Series/PC/Switch/Switch 2

Een franchise voortzetten zonder de originele bezielers? Zelden een goed idee. Vraag dat maar aan Konami, die het onwaarschijnlijke lef hadden Metal Gear Survive te lanceren zonder grootmeester Kojima. Ook Bandai Namco waagt het erop: voor Little Nightmares III schakelden ze ontwikkelaar Supermassive Games (Until Dawn, The Quarry) in nadat de originele studio Tarsier opgekocht werd door Embracer in 2019. Gelukkig een capabel team met ervaring in het huivergenre. Kan niet mislopen toch? Toch?!

Wel, ja en nee. De voorgaande Little Nightmares-games, even snoezige als akelige 2,5 D-avonturen die qua look-and-feel dicht aanleunen tegen indieparels Limbo en Inside, zijn wat ons betreft niet te missen pareltjes, of toch voor hen die het aandurven. Niet het minst omdat er achter die schattigheidsfactor een guur verhaal schuilt met diepgang.

Van vlees en bloed

Little Nightmares III heeft qua plot niets te maken met dat alles, maar is een op zich staande entiteit met twee nieuwe personages, Low en Alone, die zich doorheen de desolate nachtmerriewereld, Nowhere geheten, moeten zien te worstelen. Dat doen ze naar goede gewoonte al puzzelend, platformend en gedrochten allerlei ontwijkend. Dé grote twist dit keer: de game valt integraal in co-op te spelen.

En sta ons toe meteen de eerste tip te geven: speel de game dan ook absoluut met een partner van vlees en bloed (Bandai Namco is zo sympathiek om een Friend’s Pass te voorzien). Wij deden dat níét en beklaagden ons dat snel. Jouw AI-partner is namelijk geen hulpeloze kwezel aan wie je moet sleuren en trekken, maar zal altijd vanzelf op de juiste plaatsen gaan staan, aan de juiste hendel trekken en op de gepaste momenten sluipen dan wel rennen. Het plezier van samen een puzzel op te lossen wordt met andere woorden gehalveerd – en dat vonden wij uiteraard jammer.

Rechttoe rechtaan

Maar zelfs los daarvan: van uitdaging is weinig sprake in deze sequel. Laat staan van innovatieve breinkrakers. Nee, Little Nightmares III moet het vooral hebben van de rechttoe rechtaan omgevingspuzzels die meestal voor de hand liggen. Slechts één keer waren we écht onder de indruk van Supermassives vindingrijkheid, en dat was dan nog tegen het einde van deze vijf uur durende rit.

Vijf uur, je leest het goed: de credits van Little Nightmares III rollen over het scherm voor je er erg in hebt. Extra jammer aangezien de game net in een stroomversnelling lijkt te komen en schijnbaar opbouwt naar iets groters en spectaculairders. Maar nee, boem pats, gedaan.

Bijtgrage baby

Tot zover de slechtnieuwsshow, want we hebben ons wel degelijk vermaakt. Zoals in de vorige delen zijn het vooral het alomtegenwoordige creepy sfeertje en de vormgeving van zowel spelwereld als agressieve wanschepsels – zo’n beetje de anti-Muppets – die de show stelen. Al speelt Supermassive het duidelijk eerder op veilig: waar we vooral bij deel II soms toch weleens een angstscheet durfden te lossen, zijn hier de échte huivermomenten tot een minimum beperkt. Maar als ze het doen, doen ze het goed: zo ging onze hartslag gestaag de hoogte in wanneer we achtervolgd werden door een bijtgrage baby zonder benen.

Little Nightmares III is hoegenaamd geen miskleun, maar wel verreweg de minste aflevering van het drieluik. En al zeker als je er het prijskaartje even bijneemt: 40 euro voor 5 uurtjes zonder al te veel herspeelbaarheid? Van een kleine nachtmerrie gesproken. Nee, dan kijken we vooral uit naar Reanimal, de nieuwe game van Tarsier Studios, die een spirituele opvolger lijkt te worden van de eerste twee juweeltjes. En wil je toch per se met je maatje een co-opknaller spelen? Kijk dan eerder in de richting van Split/Fiction.