En zeggen dat er een tijd bestond, zo’n jaar of vijftien terug, dat er sterke twijfels waren of de game Yakuza ooit gemaakt zou worden. Laat staan de Europese markt zou bereiken. Het was een passieproject dat SEGA al jaren op de plank had liggen, maar pas toen Sony interesse toonde, ging de bal aan het rollen. Inmiddels zijn er een dozijn titels in de Yakuza-reeks verschenen, waaronder een heleboel spin-offs die (voorlopig) enkel in Japan beschikbaar zijn. Waarom deze intro? Omdat Judgment, ondanks zijn weinigzeggende titel, ook zo’n spin-off van Yakuza is. En dat feit zal misschien al een grote invloed hebben op jouw interesse in deze titel. Wat heeft Judgment dan zoal gemeen met SEGA’s paradepaardje Yakuza?

Tweeling

Simpel: het antwoord is dat er meer gelijkenissen dan verschillen te noteren vallen, tussen Judgment en Yakuza. In die mate zelfs, dat we niet helemaal snappen waarom deze game voor zijn Westerse release niet gewoon een ondertitel met het woord “Yakuza” erin meekreeg. Gelukkig betekent dit ook dat Judgment, wat ons betreft, meteen een streepje voor heeft. SEGA’s maffiareeks heeft ons doorheen de jaren altijd weten boeien, en scheerde recent met titels als Yakuza 0 en Yakuza 6 hoge toppen.

De opzet van Judgment klinkt alvast even interessant. Met een hoofdpersonage (Yagami) dat ostentatief géén lid is van de yakuza, en wiens talenten eerder in detectivewerk liggen. Aanvankelijk denk je dat het een grote stijlbreuk met de Yakuza zal worden. Maar dat is niet zo. Al na een half uurtje met Judgment, voel je aan dat grote broer Yakuza ontzettend hard als inspiratiebron gebruikt wordt.

Yagami ziet het licht

Wanneer je je na de intro klaar waant voor een lekker nieuw potje Yakuza light, haalt Judgment helaas het tempo sterk naar beneden. Het eerste hoofdstuk van de game introduceert wel het algemene plot, licht Yagami’s achtergrondverhaal toe, enzovoort. Maar het duurt allemaal net iets te lang, zeker omdat de game gevaarlijk rechtlijnig lijkt te gaan worden. Niet het soort verandering waar we stonden voor te springen. Gelukkig herpakt Judgment zich vanaf het tweede hoofdstuk, wanneer je veel meer vrijheid krijgt over het doen en laten van het hoofdpersonage.

Als privédetecive, heeft Yagami een constante nood aan opdrachten (en met name geld), en gelukkig heeft het spel een heus magazijn aan zijmissies klaarliggen. Ook dit keer bevatten die heel wat uiteenlopende verhalen, met soms perverse of hilarische personages. We gaan niks spoilen, maar een naam als Ass Catchem zou al voldoende moeten zeggen. De hele game voelt daardoor vaak iets lichter aan dan we gewend zijn uit de vaak zwaarbeladen scènes van de Yakuza-titels. Je krijgt nog steeds af te rekenen met een seriemoordenaar en meer geweld en haat dan in het gemiddelde nieuwsprogramma, maar toch voelt de sfeer iets minder drukkend aan dan bij Judgments stalgenoot.

De swingende detective

Natuurlijk zou dit geen spin-off zijn, mochten er niet enkele elementen aan de gameplay toegevoegd zijn. Het betreft hier vooral zaken die je zou associëren met het beroep van privédetectives. Je zal regelmatig verdachten moeten schaduwen of juist achterna spurten. Ook sloten open wrikken of clandestiene foto’s nemen met een drone behoren tot de taken die Yagami zal uitvoeren. En eerlijk gezegd: die nieuwe elementen vinden we in de meeste gevallen de zwakke schakels van Judgment.

De Yakuza-games staan er sowieso al om bekend dat men het meeste content tracht te putten uit een relatief kleine omgeving, maar in Judgment voel je dat minimalisme nog veel meer. Natuurlijk oogt het digitale Tokio en Kamurocho nog steeds fantastisch, maar na 10+ uren in Judgement ben je wel klaar met de wijk. Vooral omdat met name de achtervolgingsscènes lang kunnen aanslepen en eigenlijk amper boeien. Geef ons dan maar momenten waarop Judgment niet bang is om een Yakuza-game te zijn.

Kamurocho kicker

Want onze ex-advocaat, nu onderzoeker, Yagami blijkt ook behoorlijk bedreven in de martial arts te zijn. Net als legendarische frontman Kazuma Kiryu uit de Yakuza-games, veegt Yagami verrassend vlotjes de vloer met straatratten en gangs van brutale hangjongeren en criminelen. De combat in deze games blijft zeer bevredigend, ook al zou je verwachten dat er na een dozijn gelijkaardige games wel wat sleet op de formule zit. Toch zijn het net die momenten, waarin je Yagami als een badass doorheen de stad bestuurt, waar we het meeste genot uit gepuurd hebben. Natuurlijk zit Kamurocho zoals altijd tjokvol minigames, verzamelwaar en boeien figuren om te leren kennen. Alleen beleef je het dit keer eens vanuit het perspectief van iemand die zelf aan de “goeie kant” van de wet staat.