Ach, de perfecte moord beramen, wie droomt daar nu eens niet van? Nee? Oké … dan zal het aan ons liggen. Hoe het ook zij: ‘s werelds vermaardste huurling is terug van weggeweest, en dit keer glimt z’n kale knikker harder dan ooit.

Hitman 3 is het sluitstuk in IO Interactives stealth-trilogie, die aanvang nam in 2016. Daarbij focuste de ontwikkelaar vooral op experimenteren in z’n meest vrije vorm. In een minizandbak, de ene al wat exotischer dan de andere, krijg je telkenmale het simpele doel: maak een welbepaald stuk schorem onschadelijk. De manier waarop ligt volledig aan de speler, diens creativiteit én geduld – want dit is ‘slowgaming’ op z’n puurst.

Meer uitbreiding dan sequel

Dit derde deel bouwt volledig voort op dat succesvolle concept, in die mate dat het geheel meer als een uitbreiding aanvoelt dan als een echte sequel, maar laat dat geenszins de pret drukken. Een glansrol is weggelegd voor de zandbakken zelf, die naast enorm gevarieerd en prachtig vormgegeven werkelijk uitpuilen van de sfeer. Van ‘s werelds hoogste wolkenkrabber in Dubai over een bomvolle Berlijnse technoclub tot een kenschetsend herenhuis dat je alleen maar in het zuiden van Groot-Brittannië kunt aantreffen: qua locaties haalde IO Interactive werkelijk het onderste uit de kan.

Hoewel Agent 47 een meedogenloze killer is, is de toon zelden echt duister. Integendeel, met een soundtrack die wel uit een klassieke James Bond-flick gepikt lijkt, een met melodrama overgoten plot en een heerlijk naïeve AI die nooit doorheen 47’s – laat ons wel wezen – amateuristisch uitziende vermommingen prikt, doet Hitman 3 veeleer aan als een spionageblockbuster dan als de film noir die het vroeger was, met als ultieme verkooppunt: de torenhoge herspeelbaarheid.

Trial-and-error

Akkoord, er vallen ‘slechts’ zes nieuwe maps uit te pluizen. Maar gezien de talloze mogelijkheden om tot bij je target te geraken, word je continu aangemoedigd om opnieuw en opnieuw te proberen en het daarbij telkens over een totaal andere boeg te proberen gooien. Wat we echter te allen tijde afraden, is de run ‘n gun-aanpak, wegens pittige tegenstand enerzijds en, toegegeven, wel heel erg houterige besturing anderzijds. Deze game is duidelijk ontworpen om in een gezapig tempo te doorlopen, waarbij je de gevolgen van je keuzes wel heel erg goed moet overwegen. Frustratie is gezien de trial-and-error-aard van dit alles nooit ver weg, maar daartegenover staat dan weer een hoge verslavingsgraad. Bovendien maakt een quick save-functionaliteit alles goed.

Wie er nog aan mocht twijfelen: Hitman 3 is, afgezien van 47’s robotachtige loopje, een ware streling voor het oog. ‘t Is te zeggen: op de PlayStation 5- en Stadia-versies die wij achter de kiezen hebben. Alle missies vallen bovendien ook integraal in VR te spelen, al kan dat enkel op PlayStation-consoles. Een leuke extra, al vinden we het sneu dat je Hitman VR niet met de Move-controllers kunt spelen. Een boydguard in VR wurgen door enkel op vierkantje te drukken: we hadden het liever wat interactiever gezien. Maar goed, gezien het een extra is beïnvloedt het de score niet.

Ironie

Wie op de grote vernieuwing had gehoopt, komt van een Agent 47-kale reis thuis, want afgezien van een camera met hackfunctie speelt IO Interactive op safe. Wel valt er innovatie in de subplots te bespeuren, zo moet je in bovengenoemde Thornbridge Manor een moord zien op te lossen door mensen te ondervragen en bewijsstukken te verzamelen. Opdrachtgever van dat grapje? Je target. Kleine ode aan de ironie!