Getest op: PS5

Of onze hype-o-meter door het rood ging bij de aankondiging van Ghost of Yotei? Eerlijk? Niet echt. Begrijp ons niet verkeerd: Ghost of Tsushima (2020) was een heerlijk samoerai-avontuur, maar na recentelijk Rise of the Ronin en Assassin’s Creed Shadows volledig uitgekamd te hebben, zijn we feodaal Japan misschien een béétje beu … of toch voor even. En dat Sony vaker dan niet op veilig speelt met zijn blockbustersequels, spijsde onze scepsis ook ietwat. Maar kijk, als we mis zijn, geven we dat ook gewoon toe: Ghost of Yotei maakt op zowat alle vlakken sashimi van zijn voorganger.

Bloedwraak

Te beginnen met de plot. Sucker Punch verspilt weinig tijd om hoofdpersonage Atsu, een jonge vrouw wier familie voor haar eigen ogen brutaal werd afgeslacht door de zogeheten Yotei Six, in de actie te gooien. Na zestien jaar elders getoefd (en getraind) te hebben, keert ze terug naar thuisplek Ezo met slechts één motief: bloedwraak. De gemaskerde bende, onder leiding van Lord Saito, moet koste wat kost onder de zoden, zodat ze daarna vredevol haar familie kan vervoegen in het hiernamaals.

Dit simpele wraakverhaal, dat op meerdere vlakken herinneringen oproept aan Tarantino’s meesterwerk Kill Bill, is meer op rauwe emotie en de kleine kantjes van de mens geënt dan Jins grootschalige belevenissen in Ghost of Tsushima, waarin je een Mongolen-invasie moest zien af te stoppen.

Te allen tijde voelden we mee met Atsu’s woede en wanhoop, temeer omdat vele herinneringen gewoon speelbaar zijn, en je zo stukje bij beetje meer te weten komt over het wie, wat en waarom. In Atsu’s oude woonst kun je gewoon per direct terugkeren naar betere tijden – technisch indrukwekkend, maar ook een geweldige truc om je inlevingsvermogen op de proef te stellen.

En ja, de nodige intriges en nevenpersonages maken het geheel wat complexer, maar de essentie blijft gelijk en dat werkte gewoon voor ons. Zie het een beetje als Ghost of Tsushima met een The Last of Us-saus. Ofwel: less is more.

Episch

Naast Atsu, een even vastberaden als getalenteerde no-nonsense krijgster, is de hoofdrol weggelegd voor de spelwereld zelf, een opnieuw visueel overweldigende wildernis – ook op de gewone PS5. Ronduit episch is het om te paard doorheen de fleurige flora te galopperen terwijl de kraanvogels rondom je opstuiven, blaadjes in je gezicht vliegen en de veelkleurige bloementapijten meewiegen met de wind.

Daarover gesproken: opnieuw is de wind een handige en organische manier om je richting doel te gidsen – nog steeds een gewéldige ‘quality of life’-feature, net als de vogel (geen vosje dit keer) die je naar thermische baden, bamboe-challenges, schrijnen en andere nevenactiviteiten leidt. Sucker Punch weet als geen ander om de exploratie boeiend te houden.

Wapenwissels

In die mate dat het soms lastig was om gefocust te blijven op de verhalende missies, die gevarieerder en boeiender zijn dan in Tsushima. De jacht op de Yotei Six heeft zowaar een detectivegehalte: vaak dien je aanwijzingen bijeen te sprokkelen of gevelde tegenstanders te ondervragen om meer te weten te komen over hun verblijfplaats. Akkoord, de vele puzzels die de game voorschotelt zijn veeleer op kleuterniveau, maar ze zorgen desalniettemin voor een aangename afwisseling tussen al het klauter- en hakwerk in.

Op dat laatste ligt uiteraard de nadruk. In tegenstelling tot Jin, die voornamelijk gebruikmaakte van zijn trouwe katana en naargelang het vijandtype zijn gevechtshouding diende aan te passen, beschikt Atsu over meerdere wapens, waaronder ook de dual katana, de odachi, de kusarigama of zelfs schiettuig. Bedoeling is ook om hier continu te switchen tussen al die strijdmiddelen. Een belager met speer valt bijvoorbeeld stukken efficiënter aan te pakken met een dual katana dan met een odachi, die je dan weer beter inschakelt tegen een logge reus.

Die voortdurende wapenwissels, in combinatie met pareren en andere shinobi-foefjes, maken gevechten enorm dynamisch en door de fraaie, vaak hondsbrutale animaties ook erg filmisch – en al zeker als je de zwart-witte Kurosawa-filter aanvinkt. Jammer dat alleen de camera weleens durft tegen te werken, of toch zeker wanneer je omsingeld bent, en dat Atsu’s moveset per wapen niet zo heel erg uitgebreid is. Al vergeef je Sucker Punch die foutjes meteen wanneer je de Onryo-aanval inzet en je, geflankeerd door een bijtgrage wolf, de tegenstand tot bang wegvluchten dwingt. Hoe Atsu gaandeweg uitgroeit  tot een wraakzuchtige geest – en er dus een steeds hogere prijs op je hoofd staat – is simpelweg geweldig.

Swipen

We zagen het niet aankomen, maar een glansrol is weggelegd voor de DualSense-controller. Of het nu een vis koken in je kamp, een wapen smeden, een landschap op canvas schilderen of muziek spelen op je traditionele shamisen is, alles zit verpakt in een soort minigame waarbij je veelal dient te swipen op de touchpad. En voor hen die dit soort ongein te gimmicky vinden: desgewenst valt het meeste te skippen, al bleven wij er wel de fun van inzien.

Hulde voor de SSD van de PlayStation 5 overigens, of toch hoe Sucker Punch handig gebruikmaakt van die snelle rekenkracht: fast travel gebeurt in een handomdraai, en wanneer je de game opstart begin je gelijk van waar je geëindigd bent. Ghost of Yotei is een uitgebreide game met tal van zijsporen – reken maar tussen de 50 à 60 uur voor completionists – maar deze ontwikkelaar respecteert desalniettemin je tijd.

Het déjà-vugevoel mag dan prevalent aanwezig zijn, toch kunnen we moeilijk anders dan deze opnieuw ‘veilige’ sequel loven. De actie is bruut, het exploreren verveelt nimmer en de plot wist ons van begin tot eind te beroeren. Een must voor wie een PlayStation 5 onder de televisie staan heeft, zelfs al heb je Assassin’s Creed Shadows nog maar net achter de kiezen.