The Last of Us 2 ondertussen verteerd? Goed zo, want Sony Studios heeft alweer een PS4 exclusive klaar. Dit keer is het de beurt aan Sucker Punch, de Amerikanen die na de best aardige inFamous-reeks de superkrachten hebben ingeruild voor het samoeraizwaard. En dat blijkt allerminst een slechte zet.

Katana hater of niet?

Eerst even een vanzelfsprekende disclaimer: vind je absoluut geen bal aan samoerai, katanaduels of heb je een hekel aan Japan? Dan heb je hier weinig te zoeken. Ghost of Tsushima is op en top samoerai en ademt evenveel ronin als Kurosawa uit en is doordrenkt van de Japanse cultuur en waarden. Meer dan zeven jaar heeft het 200-koppig team van Sucker Punch hier aan gezwoegd. En dat merk je. Op vlak van authenticiteit en productiewaarden heeft Sony er alweer een geslaagde exclusive bij. Eentje die misschien geen grenzen verlegt zoals The Last of Us 2, maar ons wel +40 uur aan het scherm heeft gekluisterd. Simpelweg omdat we elke vierkante meter van deze samoeraifantasie wilden beleven.

Jin de kwaaie

Ghost of Tsushima vertelt het verhaal van Jin, een samoerai die eind 13e eeuw zijn thuis moet verdedigen tegen een Mongoolse invasie. De epische opener zet meteen de toon: het legertje samoeraistrijders wordt onder de voet gelopen en als enige overleeft Jin het bloedbad. Terwijl de Mongoolse troepen en masse dorpen platbranden, opstandelingen spiesen en Tsushima inzetten als militaire uitvalsbasis voor de grote aanval op het Japanse vasteland, speel jij het kiezelsteentje in de Mongoolse sandaal. Als laatste samoerai moet je jouw oom en sensei zien te bevrijden uit de klauwen van de Mongoolse Khan en zo Tsushima te redden.

 Je tocht begint met andere overlevende krijgers te zoeken en rekruteren, dat terwijl je het eiland stelselmatig van Mongoolse barbaren en ander tuig ontdoet. Bij confrontaties krijg je steevast de keuze: ga je eervol het duel aan of speel je het liever veilig en dun je de troepen al sluipend uit? Daarbij gebeurt het vaak dat je de erecode van de samoerai met de voeten veegt en nietsvermoedende Mongolen een dolk in de hals steekt. Niet bepaald eervol, en dat is nu net de insteek van Ghost of Tsushima.

Wat begint als een eenvoudig reddingsverhaal verandert tijdens zijn drie hoofdstukken (waarbij je telkens een nieuw deel van de gigantische map ontgrendelt) in een oertypisch samoeraiverhaal. Jin schuift steeds vaker zijn ethische code opzij om zijn volk te redden en om wraak te nemen en groeit zo uit tot een legendarische maar geconflivteerde krijger. Een best coole opzet die voor enkele stevig plottwists zorgt. Oké, na de eerste Act kent het hoofdverhaal een dipje, maar maakt dat helemaal goed met een ijzersterk derde hoofdstuk. Niet perfect dus, maar wel meer dan geslaagd voor een openwereldgame waar tig activiteiten je afleiden van het hoofdverhaal.

Toeristisch visitekaartje

Als openwereldgame is Ghost of Tsushima niet van de minste. Niet alleen is de wereld zo gruwelijk mooi – nog nooit drukten we zo vaak op de Share-knop om een screenshot te nemen – het plaatje klopt helemaal. Navigeren door de bloemenvelden, bamboebossen of rijstvelden doe je door omhoog te swipen, waarna een windstroom jou de richting van je gekozen bestemming toont. Eenvoudig, maar het werkt. En ook al kunnen de makers qua fauna en random events nog een lesje leren van Rockstar of Ubisoft, in deze bloedmooie wereld wil je verdwalen.

Ghost of Tsushima zit tjokvol zijmissies, activiteiten en collectables die het bijzonder lastig maken om niet af te wijken van het verhalende pad. Al pakt Sucker Punch de zaakjes slim aan: elke zij-activiteit levert een praktisch voordeel op. Het doorklieven van bamboestokken geeft je extra slots voor speciale aanvallen. Het voltooien van mythische tales (waarbij Jin optreedt als feodale myth buster) levert je steevast nieuwe combat skills op. Of een nieuwe outfit die het sluipen, boogschieten of zwaardvechten bevordert. Van nieuwe vechtstanden en aanvallen tot skills, wapenupgrades en outfits: hier valt zoveel vrij te spelen dat het aantal speeluren belachelijk snel oploopt. En nooit voelt het aan als een vervelende opdracht. Want alles draagt bij tot één zaak: jouw krijger laten uitgroeien tot de ultieme daksluipende, gifpijlschietende en filerende samoerai.

Liever samoerai dan sneaky bastard

Ghost of Tsushima is een actiegame pur sang. Waar de stealth gameplay van Ghost of Tsushima eerder ‘been there, done that’ aanvoelt en je tijdens de opgelegde sluipmissies geconfronteerd wordt met stereotiepe domme AI-vijanden, schittert Ghost of Tsushima tijdens de combat. Timing en precisie zijn cruciaal wil je een gevecht overleven. Zwaardaanvallen blocken en pareren, speren getimed ontwijken en vervolgens met een vloeiende combo de verdediging van je vijand doorbreken. Het zwaardvechten is best pittig, maar nooit zo onverbiddelijk als Sekiro. En altijd vloeiend en stijlvol. Je leert voortdurend nieuwe stances waarmee je de verschillende soorten vijanden beter te lijf kan. En net die afwisseling houdt de combat uitdagend.

Waar je in gewone gevechten nog sticky bombs, vuurpijlen en ander ongein kan inzetten, worden je zwaardkunsten écht getest tijdens een van de duellen met een evenwaardige opponent. Het zijn stuk voor stuk heerlijke 1-op-1 gevechten waar button mashen wordt afgestraft. En deze scènes staan het dichtst bij de meesterlijke standoffs in samoeraicinema.

Hakken en haiku’s

Je had het waarschijnlijk al door: Ghost of Tsushima is best gewelddadig. Het bloedvergieten en de gruwelijkheden die je soms te zien krijgt staan in schril contrast met de wondermooie natuurwereld waar goudkleurige vogeltjes je naar onontdekte locaties leiden en vossen je dartelend staan op te wachten. En dat contrast tussen geweld en het spirituele werkt. Terwijl je het ene moment in een uitgebrand dorp staat te staren naar verkoolde lichamen op een spies, zit je het volgende haiku’s te verzinnen aan een meer, je zorgen weg te denken in een warmwaterbron of fluit te spelen bovenop een berg met fantastisch uitzicht op het eiland. Bijzonder spiritueel en symbolisch allemaal. En ook al zullen die momenten niet voor iedereen zijn weggelegd, het past perfect binnen de geidealiseerde wereld van de samoerai. 

Kurosawa achterna

Ghost of Tshushima kan je gerust vergelijken met een übervette samoeraiversie van de vroegere Assassin’s Creed-games. Maar dan wel met een sterk verhaal, zinderende combat, zijmissies die je wilt spelen omdat ze een sterk verhaal vertellen en dat alles in een bloedmooie setting. Let op, de game is niet perfect en op gameplayvlak brengt Sucker Punch niet veel nieuws aan tafel. We hebben zowat alles al eens in andere games gezien. Maar laat dat de pret niet verknallen. Ghost of Tsushima slaagt erin die vertrouwde elementen in een uniek geheel samen te brengen.

Met uitgestreken gezicht een nog nasmeulende nederzetting binnenwandelen, een groepje gepantserde Mongolen uitdagen tot duel en ze één voor één sierlijk neerhalen met je katana is bijzonder bevredigend. Of tijdens een van de latere battles je Ghost skill activeren, waarna tegenstanders stokstijf staan van de angst en het beeld rood oplicht wanneer je je jouw staal door hun torso haalt. Waarna ze verweesd en met een ledemaat minder neerzijgen. Ghost of Tsushima zit niet alleen vol knipogen naar tientallen samoeraifilms (de zwart-wit modus heet zelfs letterlijk Kurosawa), het is ook de enige game die erin slaagt je als een echte samoerai te laten voelen. En god, wat is dat bij momenten episch.