Toen Ubisoft plots het kleine atoombommetje dropte dat Far Cry: New Dawn nog geen jaar na deel 5 zou verschijnen, was er op de Invader-redactie een stevige vreugdekreet te horen. Al ruimde ons optimisme even gauw plaats voor scepsis. Zo snel een sequel op de markt brengen? Dat brengt een ietwat onwelriekende walm van uitmelkerij met zich mee. Onze twijfel blijkt grotendeels gegrond.

Spoiler alert

Waarschuwing voor wie het Hope County uit Far Cry 5 nog niet volledig uitgekamd heeft: de hele opzet van dit vervolg is eigenlijk een gigantische spoiler. Het rurale gebied in Montana is immers volledig weggevaagd na een nucleaire apocalyps. Spoel zeventien jaar door en je komt terecht op een plek waar Moeder Natuur zegeviert: we zien overwoekerde ruïnes, bric-à-brac ineengeflanste woonconstructies en een veelvoud aan (gevaarlijke) beestjes – dat alles omhuld met een aquarellaag als had een eenhoorn de hele boel ondergekotst. Het is hier dat de mens tracht te overleven in kleine gemeenschappen. Stralingsgevaar of niet, dat lijkt aardig te lukken.

Tot enkele egoïstische hufters de boel willen saboteren. Enter de tweeling des doods, Mickey en Lou – het konden de minder rondkontige zusjes van Nicki Minaj zijn – die samen met hun Road Warrior-achtige Highwaymen een waar terreurbewind voeren. Aan jou als naamloze protagonist om thuisbasis Prosperity daartegen te wapenen en een einde te maken aan die tirannie. O ja, en dan zijn er ook nog de restanten van Joseph Seeds sekte die tegenwoordig als New Eden door het leven gaan en zich afkeren tegen de moderne cultuur. Klinkt als de beproefde Far Cry-formule? Dat klopt en op zich werkt ze nog ook.

Magisch-realisme

Alleen schiet New Dawn op verhaalvlak te kort om zich naast het ijzersterke deel 5 te nestelen. Van uitgediepte personages is hier geen sprake, de dialogen doen herkauwd aan en die magisch-realistische component had Ubisoft wat ons betreft volledig achterwege mogen laten. New Dawn lijkt soms een geforceerde stijlbreuk die de losse eindjes uit zijn voorganger op een wel erg slordige manier tracht vast te knopen. Voor nieuwkomers weinig problemen, want alles valt te volgen zonder voorkennis. Maar iets zegt ons dat New Dawn mits wat meer tijd en zorg op narratief vlak wél hoge toppen had kunnen scheren. Maar dan sluiten we weer naadloos aan bij onze voorgaande cashgrab-theorie. Met een adviesprijs van ‘slechts’ 45 euro verraadt Ubisoft eigenlijk op voorhand dat het om een kleinere (minder kwalitatieve?) game gaat. Misschien was DLC een betere oplossing geweest?

Nu goed, genoeg gejammerd over het verhaal. Voor velen is de plot slechts een schijnreden om de spelwereld te verkennen en vervolgens aan gort te schieten. En dat is hier uiteraard niet anders. Met tal van zijmissies, over te nemen vijandelijke bastions, schattenjachten, collectibles en random ontmoetingen valt er buiten de verhaalontwikkeling voldoende te beleven in het voor de gelegenheid kleinere Hope County. Bovendien zorgt de nieuwe rpg-insteek voor iets meer tactiek en herspeelbaarheid. Zo valt een reeds ingepalmd bolwerk te ‘scavengen’ waardoor je van tevoren mag beginnen, maar dan met sterkere tegenstanders. Als beloning ontvang je dan meer ethanol, zowat de belangrijkste grondstof in dit universum, waarmee je allerlei facetten van je thuisbasis kan upgraden. Niet alleen de vijanden, maar ook de fauna is voorzien van een level, zodat je een aanval maar beter goed inschat, wil je een gewisse dood vermijden. Deze lichte rpg-toets is, hoewel vrij oppervlakkig, een welkome toevoeging.

Verlaten pretpark

Eveneens nieuw: de Expeditions. In deze minimaps die zich op diverse plekken in de VS bevinden, gaande van Alcatraz over een ISS-crash site tot een verlaten pretpark, moet je een pakket zien te redden uit de klauwen van de slechteriken. Eén probleem: een aan dat pakketje gelieerd gps-signaal zorgt ervoor dat jij opgejaagd wild bent en dus moet je het zien uit te houden tot kompaan Roger Cardonet je komt oppikken met zijn helikopter. Hoewel die nieuwe maps een mooie voorbode kunnen zijn van wat mogelijk komen gaat in het Far Cry-universum, zijn de missies veeleer kleurloos en snel afgezaagd. Daarenboven zijn de vergoedingen bij een succesvolle extractie te min om voortspelen te motiveren.

Het allerleukste aspect van deze spellenreeks, blijft wat ons betreft de Guns/Fangs for Hire, de huurlingen die aan je zijde strijden wanneer je hen vrijgespeeld hebt via hun respectieve zijmissies. Vooral Nana bleef ons bij, de sniper-oma met haviksvisie. En dan is er uiteraard hangbuikzwijn Horatio, onze favoriete viervoeter aller tijden. Eén minpuntje: in de voorganger kon je met twee kompanen de aanval inzetten, hier slechts eentje. En zo ontbreken er nog wel dingen: waar zijn de vliegtuigen, bijvoorbeeld? Alles valt bovendien in co-op te spelen, maar helaas konden wij dat nog niet testen.

Smaller and Lesser

Hoewel sequels zich doorgaans beroepen op de Bigger and Better-methode, krijgen we hier Smaller and Lesser. Een paar interessante nieuwe richtingen ten spijt, moeten we Far Cry: New Dawn door de bank genomen toch als kleine teleurstelling bestempelen, al kan dat ook met onze torenhoge verwachtingen te maken hebben. De basis blijft echter solide, dus voor wie houdt van dit soort openwereldongein en daarvoor 45 euro veil heeft, is het andermaal verkennen van het post-apocalyptische Hope County best de moeite waard.