Wie dacht dat Goku’s drakenballen nu werkelijk helemaal leeggeperst waren, vergist zich schromelijk. Met Dragon Ball Z: Kakarot verschijnt alweer de biljoenste Dragon Ball Z-game aan het firmament. In plaats van louter op de larger than life-gevechten te focussen zoals meestal, trekt ontwikkelaar CyberConnect2 – vooral bekend van de Naruto: Ultimate Ninja-reeks – dit keer de heuse RPG-kaart. In Kakarot volg je de lotgevallen van de Japanse Superman Goku doorheen alle kenschetsende saga’s die ons als kind voor de buis gekluisterd hielden (we missen je, Club Dorothée!). Yep, weer maar eens.

Grandeur

Het goede nieuws: Dragon Ball Z: Kakarot is geen sof geworden. Meer zelfs: de vele grootse momenten die deze reeks rijk is worden met zulke grandeur vormgegeven dat we meermaals van onze sokken werden geblazen, als waren we ontvangers van een Kame-Kame-Haatje of drie. Denk aan Goku versus Vegeta’s King Kong-evenknie of Gohans Super Saiyan 2-transformatie tegen Cells perfecte vorm: de epiek is in vol ornaat aanwezig en komt het best tot zijn recht in de vele grote gevechten.

Met een gameplay die logischerwijs nogal doet denken aan de Ultimate Ninja-games – zij het veel verticaler – krijgen we wel eerder robuuste button mash-festijnen op ons bord. Al maken de blitse visuals, special moves en geluidseffecten alles goed. Hoewel we de 2D-stijl van het vorige jaar verschenen FighterZ met graagte hadden zien weerkeren, slaagt Kakarot met onderscheiding wat de actie betreft.

Fetch my balls

Minder enthousiast zijn we dan weer over de RPG-component, hetgeen dit avontuur ironisch genoeg eigenlijk zijn uniek DNA hoort te geven. Kakarot staat je toe doorheen een open wereld te lopen dan wel zoeven, alwaar je (zij-)queesten allerlei voorgeschoteld krijgt. Maar vaak gaan die niet veel verder dan Z-orbs verzamelen om power-ups mee te vergaren, ingrediënten zoeken om mee te koken, vissen, jagen, trainingen en tal van andere nogal overbodige minigames.

Een opeenhoping van fetch quests, met andere woorden, die Kakarot desondanks weinig body meegeven. Reken daarbij de geestdodende kleinere gevechten met willekeurig opdoemende vijanden en je komt in een grindfestijn terecht waar je je doorheen sleurt om toch maar tot bij dat volgende sleutelmoment in de DBZ-saga te geraken. Dat is dan ook wat we deden: onze karakters net sterk genoeg maken om die grootse battles met succes te kunnen doorploegen.

Zielloos

Met zijn nogal verouderd aandoende vliegcontrols is het exploreren van de open wereld, gaande van Orange City tot Namek, minder plezant dan verhoopt. Hoe nostalgisch we ons ook voelden tijdens het rondcruisen, het voelt veeleer aan alsof je door een Dragon Ball Z-museum sjeest dat nogal leeg en zielloos aanvoelt. Jammer, want de jongens van CyberConnect2 gooien wél hoge ogen met het visuele luik: Kakarot ziet er bijzonder gelikt en waarheidsgetrouw uit. Op dat vlak vinden we het zelfs een van de betere representaties van de franchise.

Het moet wel gezegd: indien je bereid bent om zo’n 45 uur van je leven te spenderen aan deze actie-RPG – wat gezien de nogal magere oogst deze maanden best begrijpelijk is – is het al bij al de moeite wel waard. Het plezier en jouw immer uitbreidende skills zijn rechtevenredig en dus worden Goku’s lotgevallen alleen maar interessanter naarmate de game vordert. Helaas zijn de gebreken iets te hard aanwezig om van een échte voorjaarstopper te gewagen.