Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Dragon Age: The Veilguard is een beslissende release voor ontwikkelaar BioWare. Na de dikke flop die scifi-shooter Anthem was en het teleurstellende Mass Effect Andromeda, is het van cruciaal belang dat de studio de fans weer achter zich krijgt. Of het nieuwste avontuur in zijn epische dark fantasy reeks daarvoor kan zorgen? Dat lees je hieronder.

De Dragon Age franchise heeft in slechts vier games een gigantische evolutie gekend. Terwijl de Dragon Age: Origins de fantasywereld van Thedas op uitstekende wijze introduceerde, bouwde de compactere sequel Dragon Age 2 daarop verder met het persoonlijke verhaal van Hawke.

Dragon age: Inquisition presenteerde dan weer enkele schokkende revelaties die het wereldbeeld van Thedas in een volledig nieuw licht plaatsten. En met deze The Veilguard levert BioWare na 10 jaar een waardige opvolger af die meteen het meest badass avontuur van de RPG-serie is.

Final Fantasy

Het nieuwste epos van BioWare begint wanneer Solas, een reisgezel uit Inquisition die een eeuwenoude elfengod blijkt te zijn, The Veil wil vernietigen. Dat is een magische barrière tussen de mensenwereld en The Fade – een dimensie die zowel goedaardige geesten als kwade demonen huist.

Jij kruipt in de huid van Rook en moet het ritueel van Solas te verstoren. Dat lukt, maar door je bemoeienis ontsnapt er een duo tirannieke goden uit The Fade. En dus wordt het jouw missie om de goddelijke dictators te verslaan en de wereld te redden van de ondergang.

Op narratief vlak is Dragon Age: The Veilguard het bewijs dat de meestervertellers van BioWare helemaal terug zijn. Het verhaal kan wat ons betreft zelfs tippen aan dat van de Mass Effect-trilogie en werpt je keuzes voor de voeten waar je de rest van het avontuur de gevolgen van draagt. Ook de endgame is bijzonder sterk en serveert enkele wow-momenten zoals je die herinnert uit The Descent en Trespasser-uitbreidingen van Dragon Age: Inquisition.

Perfecte relatie

Toch moet gezegd: The Veilguard komt traag op gang. Zo ga je in de eerste helft van het avontuur op zoek naar bondgenoten in je strijd tegen de goden. Pas als je team compleet is, barst het verhaal letterlijk los en is elke hoofdmissie een hoogtepunt. Niet dat voorafgaande missies saai zijn, maar de game bouwt duidelijk op naar een episch conflict.

Je initiële wervingstocht brengt je naar een diverse cast aan personages, elk met een complex karakter en worstelend met persoonlijke demonen. Zoals in eerdere games kan je strijdgenoten helpen en deze keer zijn alle verhaallijnen veel beter verweven met het overkoepelende narratief. Sterker nog dan in de vorige titels heb je het gevoel dat je je strijdmakkers niet alleen leert kennen, maar er ook mee verbindt door hen te bij te staan in allerlei persoonlijke situaties.

Uiteraard kan dit geen BioWare game zijn, zonder romances. En ook op dat vlak stelt de ontwikkelaar niet teleur. Dankzij de panseksualiteit van alle personages kan je met iedereen in bed duiken, ongeacht de geaardheid van jouw Rook. Oké, misschien niet zo realistisch, maar die aanpak beperkt jouw keuze als speler niet. Iets wat we alleen maar toejuichen. Hadden we trouwens al vermeld dat een paar van de beste voice lines verwerkt zitten in de romances? Zeker niet overslaan dus.

Tactische verschuiving

Het verhaal vinden we uitstekend, al krijgt de gameplay in dit hoofdstuk een soft reboot. In vorige games stonden tactische keuzes en party management centraal tijdens gevechten, maar The Veilguard opteert voor snelheid en dynamiek. De combat is een stuk minder complex geworden, maar moet niet inboeten aan intensiteit. Zowel het oude als het nieuwe systeem hebben hun sterktes, maar voor fans het eerste uur is de overschakeling ongetwijfeld een aanpassing.

In The Veilguard krijg je enkel de controle over Rook, wat betekent dat je je alleen zorgen moet maken over zijn/haar levensbalkje. Je strijdmakkers kunnen niet sterven. Ook tactische pauzes en specifieke rollen bestaan niet meer. Even het gevecht stil leggen omdat je aangewezen healer te veel klappen krijgt, is verleden tijd. Slechte keuze van BioWare? Niet zozeer, omdat je taak als speler verschuift van battle manager naar iemand die mee op het slagveld staat.

Evade & Counter

Het nieuwe systeem laat combat toe die veel sneller en dynamischer is dan voordien. Vijanden belagen je soms van alle kanten, waardoor je rekening moet houden met meerdere visuele cues om aanvallen te ontwijken/blocken. Ook je bondgenoten laten allerlei (magische) aanvallen op je tegenstanders los, waardoor de visuele effecten vaak van het scherm afspatten. Helemaal feest wordt het wanneer je verschillende vaardigheden tegelijk activeert voor een vernietigende en visueel vette combo. Hadden we trouwens al verteld dat Rook ook een Ultimate Attack heeft? Ook die ziet er per class trouwens badass uit.

Zoals vanouds kan je kiezen uit Warrior, Rogue en Mage. Die mêlée klassen hebben een bekende vechtstijl, al biedt de Mage klasse nu ook een close combat optie die verrassend goed werkt. Ondanks de vernieuwde dynamiek, voelt het vechtsysteem van The Veilguard enorm veilig. Het aantal vaardigheden dat leidt tot combo’s is beperkt en BioWare neemt bijzonder weinig risico’s.

Met dit systeem zet BioWare een sterke basis neer, maar het kan voor ons part nog veel complexer. Wij denken bijvoorbeeld aan Final Fantasy VII Remake, dat klassieke turn-based elementen combineert met de nieuwe action combat. Iets meer subsystemen in het volgende Dragon Age-hoofdstuk zijn dus zeer welkom.

Shiny visuals

Wat betreft de grafische presentatie, scoort The Veilguard goed. Het avontuur introduceert een waaier aan kleurrijke omgevingen, zoals een tropische kustregio, mystieke tempelruïnes, een bruisende stad, een duister moeras en de mysterieuze Fade. Stuk voor stuk unieke settings die gelukkig niet zo gigantisch zijn als die van Inquisition, maar wel complex genoeg zodat ze uitnodigen tot exploratie.

De echte grafische blikvanger zijn de levendige personages. Gezichtsexpressies zijn uitstekend vormgegeven en ook de digitale haarstylist van BioWare heeft fantastisch werk geleverd. Eerlijk: dat alle dames in deze game een weelderige haardos hebben, is een understatement. Ook cool is dat je al teamgenoten een aantal sets unieke uitrusting hebben die je afzonderlijk kan upgraden, zodat je niet de hele game naar de dezelfde outfits moet staren.

Het visueel-narratieve aspect van het universum mocht dan wel een stukje beter. In vergelijking met zijn voorgangers worden hier weinig verhalen verteld via de omgevingen. Zelfs de drukbevolkte steden zijn nooit echt meer dan een statische decors. Een gemiste kans.

Thedas cultuur

We hebben genoten van The Veilguard, al moet er nog iets van ons Dragon Age-hart. BioWare blijft immers niet altijd even trouw aan eerder gevestigde ideeën. Zo kunnen gewone burgers hier gecorrumpeerd worden door The Blight en uiteindelijk transformeren in Darkspawn. Leerde Origins ons niet dat een aanraking met The Blight onvermijdelijk leidt tot de dood? En dat Darkspawn enkel voortkomen uit zogenaamde Broodmothers?

Daarnaast werden stedelijke elfen in Origins beschouwd als het uitschot van de maatschappij. Ze werden behandeld als slaven en kregen voortdurend racistische opmerkingen naar hun hoofd geslingerd. In The Veilguard is van die discriminatie niets meer te merken. Ook The Chantry, de in-game kerk, is veel minder prominent aanwezig.

Een gevolg van het sterk gewijzigde ontwikkelingsteam? Of gaat BioWare dergelijke – mogelijk controversiële – onderwerpen bewust uit de weg als gevolg van het sociale klimaat in de echte wereld? Ach, zelfs me die kleine lore technische mankementjes, blijft The Veilguard een ijzersterke game.