We denken vaak dat we alles al gezien hebben. Maar dan kruist een game als Disaster Report 4: Summer Memories ons pad. Een game zo vreemd en eigenzinnig dat we aanvankelijk niet goed weten wat ervan moeten denken. Is het een cultgame? Of gewoon een kutgame?

Ramp der rampen

De ontwikkeling van de game liep alvast niet van een leien dakje. De Disaster Report-games bestaan al van in 2002 (toen nog op de PS2), en deel 4 werd al aangekondigd van in 2010. Maar door de aardbeving en tsunami van Tohoku het jaar erop werden de plannen in de koelkast gestopt. In 2018 werd uiteindelijk in Japan toch een herwerkte versie uitgebracht voor de PS4. Die nu ook zijn weg gevonden heeft naar het westen, meer specifiek naar onze Switch.

De games werken steevast met hetzelfde scenario: je moet zien te overleven in een stad geteisterd door natuurrampen. Je mag je eigen personage ontwerpen en moet ook enkele vragen beantwoorden om zijn of haar in-game persoonlijkheid te ontwikkelen. En dan begint de mallemolen: na een eerste aardbeving blijf je wat verweesd achter in een stad en moet je zien te overleven. Het op het eerste gezicht lijkt dit wel een grafisch verouderde GTA, waarin je enkel kan bukken en ‘heee’ roepen.

Maar wat moet je precies doen? Goede vraag. Vooral doelloos ronddwalen en met andere slachtoffers praten tot je per ongeluk een nieuw event triggert, zo blijkt. Al duurde het een eeuwigheid voor we dat ontdekten. Logica stond duidelijk niet bovenaan de checklist van deze ontwikkelaar. Een voorbeeldje? Zo moet je een man met een accuut gebrek aan toiletpapier lokaliseren. Vervolgens een winkelbediende in de supermarkt om hulp vragen, het toiletpapier bezorgen en dan ontdekken dat de winkelbediende eigenlijk nep is. Waarna de volgende aardbeving komt. Juist ja…

Instant Death

Ook qua gameplay voelt alles bijzonder random aan. Ben je tijdens een aardbeving of naschok toevallig op het verkeerde moment op de verkeerde plaats? Dan betekent dat instant death. Dat frustreert enorm omdat je niet weet hoe je dat kan voorkomen en je in een soort infinite Groundhog Day loop terechtkomt. Ook vreemd: je kan een steeds groter wordende glossary met tips raadplegen, een soort rampenplan die ook in het echt jouw leven en dat van medeburgers kan redden. Alleen worden die in-game niet gevolgd. Zo mag je toekijken hoe tientallen mensen op en langs de snelweg sterven en kan je geen flikker doen om ze te helpen. Met overal stapels lijken als gevolg. Waarna het hoofdpersonage zijn schouders ophaalt en de game gewoon verdergaat. Raar.

Deze Disaster Report is een ramp van een game op elk vlak. Het ziet en voelt allemaal bijzonder gedateerd, wat ook logisch is gezien de plannen dateren van een decennium geleden. Het verhaal lijdt onder een zeer slecht script, de game zelf hangt helemaal niet aan mekaar en qua gameplay kom je er ook maar bekaaid vanaf. Dit stukje Japans curiosa dient eerder als een terugblik op de nineties, dan als hedendaags entertainment.