Na een echtelijke ruzie, waarbij de wederhelft ons een enkeltje richting maan toewenste, riposteerden we wijsneuzerig: “Awel, ‘t is goed!” Gelukkig hoefden we slechts onze PS4 in te schakelen om even buiten de aardse atmosfeer te treden, want het Steam-hitje Deliver Us the Moon uit 2018 valt nu ook op de thuisconsoles te spelen. Oefen alvast je moonwalk, want deze ruimtetrip is de moeite waard – zij het met vallen en opstaan.

Hup holland hup

De Hollanders van indiestudio KeokeN Interactive hebben een grimmig (maar realistisch?) toekomstbeeld voor ogen: tegen 2030 zit de aarde al door haar energievoorraad heen en moeten we dus elders op zoek naar brandstof. Het nieuw opgerichte World Space Agency – lees: Elon Musks natte droom – zet ruimtekolonies op en voorziet via de maan onze aardkloot van het potente goedje Helium-3.

En hop, we kunnen weer voort met onze miserabele levens. Afijn, eventjes toch, want enkele decennia later doet zich een mysterieuze black-out voor die de banden met de ruimtestations volledig doorknipt. Aan ons om de boel opnieuw draaiende te krijgen en zo de maan weer aan de aarde te ‘schenken’, zoals de titel voorschrijft. Pittig detail: het is allemaal in je dooie eentje te doen. Extreme social distancing, dus. Slik.

Akelig sfeertje

In de ruimte hoort niemand je schreeuwen, leerde ene Ridley Scott ons ooit, maar dat is in deze de facto wandelsimulator niet echt van toepassing: aliens of ander ongedierte kruisen nimmer je pad, hersenkrakers des te meer. Toch is een akelig sfeertje pertinent aanwezig. De ijzige streepjes strijkers hebben daar en ander mee te maken, alsook de continu in duisternis gehulde, schijnbaar op instorten staande maanstations waardoorheen je de protagonist gidst. Dikke pluim voor de ontwikkelaars wat toonzetting betreft. We werden dan ook de hele tocht lang herinnerd aan pseudorealistische scifi-klassiekers genre Interstellar, Moon of Gravity.

Gewapend met alleen een zaklamp en een laser – voor constructiedoeleinden – speur je kamer na kamer af, alwaar je de ene omgevingspuzzel na de andere op je bord krijgt. Die variëren van ‘inspiratieloos, geeuw’ tot ‘gatsamme, ik wist dat ik iets over het hoofd zag’. Extra spannend wordt het wanneer je buiten het station vertoeft en dus slechts een beperkte zuurstofvoorraad hebt, al is de game behoorlijk vergevingsgezind wat die verguisde missies-met-tijdslimiet betreft. Het zit wel goed met de variatie: van zero gravity-segmenten in eerstepersoonsaanzicht (een ijzeren maag hebben kan hiervoor geen kwaad) over maankraters doorkruisen met een rover tot monorailritjes: saai wordt het nooit.

Bugfest 2020

Het kostte ons goed zes uur om de verlossing te aanschouwen, al is dat vergeleken met de mediaan nogal aan de lange kant gezien ons geklungel enerzijds en geplaag door immense bugs anderzijds. Dat laatste is dan ook hét grote nadeel waar deze voor het overige beklijvende en unieke ervaring mee kampt. Zo moesten we tweemaal de game opnieuw opstarten na een spaakgelopen puzzel en durft de framerate al eens te hakkelen, in die mate dat het spel een seconde of twee vastloopt bij iedere autosave.

Knap vervelende (en veelvuldige!) momentjes die ons inlevingsvermogen op de proef stellen. Hetzelfde kan ook gezegd worden over de plot die, hoewel best sterk en al zeker mits wat naslagwerk, uit de doeken gedaan wordt middels minimalistische hologrammen. Daar bleven we wat op onze honger zitten, des te meer omdat de apotheose een gevoelige snaar raakt, al is dat misschien nogal streng voor een indietitel uit Nederland. Want ook al vloekten we meermaals, deze spacy excursie zullen we zeker niet snel vergeten.