Getest op: PS5 Pro

In tegenstelling tot zijn thema, verdeelde Death Stranding meer dan het verenigde. Het meesterwerkje van Kojima toonde zijn ware gelaat enkel aan wie er genoeg tijd en moeite wilde investeren. Met dit vervolg pakt hij het anders aan en sloopt in naam van toegankelijkheid alle obstakels die Death Stranding ervan weerhielden een PS5 topper te worden.

Eigenzinnige koerier

Kojima kreeg tonnen kritiek toen hij in 2019 de wereld kennis liet maken met zijn mysterieuze Death Stranding. Terwijl iedereen een spirituele scifi-opvolger van Metal Gear Solid verwachtte, kregen we een eigenzinnige koerierstrip waarbij ploeteren en management centraal stond. De speler moest zelf zien uit te dokteren hoe de vaak wraakzuchtige wereld in elkaar zat, wat de frustraties flink deden oplaaien. Ook bij ons.

De andere kritieken waren ook niet mals: te weinig actie, te veel wandelsimulatie en last van een fiks tempoprobleem. Het verhaal en de stugge gameplay kwam maar na een uurtje of 10 op gang leken. Je zou voor minder de strijd vroegtijdig opgeven. Death Stranding was daardoor geliefd bij een beperkt publiek en dat wil Kojima met deel 2 duidelijk rechtzetten. Met een betere verhaalvertelling, strakkere regie en gameplay die gericht is op plezier in plaats van frustratie. Kortom, alles wat zijn voorganger had moeten zijn. Maar dan beter.

Weird & complex

Dat Kojima alle feedback ter harte heeft genomen, wordt meteen duidelijk in Death Stranding 2: On the Beach. Al na drie uurtjes – het prille begin van een verhaal dat gemakkelijk 40 uur duurt – heb je verschillende shootouts, een indrukwekkende boss battle, spectaculaire zandstorm én verhalende uppercut achter de kiezen. Dat tempoprobleempje? Dat lijkt alvast vakkundig de wereld uit geholpen.

We raden iedereen – nieuwkomer of veteraan – aan te starten met de korte verhaalrecap. Die is cruciaal om Kojima’s enigmatische en bizarre universum ietwat te begrijpen. De recap beent je bij omtrent alle core-elementen die spelen in deze apocalyptische wereld: van de regen die alles tien keer sneller doet verouderen tot de zwarte oliemonsters uit de tussenwereld genaamd The Beach. Een extra duik in de lijvige handleiding Corpus voor meer uitleg is gezien het complexe basismateriaal hier absoluut geen overbodige luxe.

11 maanden later

Het verhaal speelt zich 11 maanden na deel 1 af. Nadat jij, de stoïcijnse koerier Sam Porter gespeeld door Norman Reedus, in het vorige deel de Verenigde Staten – of beter The United Cities of America – hebt verenigd door alle overgebleven nederzettingen met het neurale netwerk te verbinden, leef je nu teruggetrokken in een grotbunker aan de Mexicaanse grens.

De reageerbuisbaby BB-28 die je op je borst droeg is ondertussen een peuter en herdoopt tot Lou. Peis, vree en vuile luiers, denk je dan, tot je oude bondgenoot Fragile voor de deur staat en Sam na een dramatische gebeurtenis opnieuw de rol van redder op zich moet nemen.

Nu is het de beurt aan de rest van de wereld om online te komen. Eerst het als tutorial verpakte Mexico, waarna het echte avontuur begint wanneer Sam middels een portaal in Australië belandt. Down under hebben de anomalieën nog lelijker huisgehouden en veroorzaken ze naast extra schrikwekkende BT-monsters ook aardbevingen, bosbranden en overstromingen. Een extra ladder in je rugzak is aangeraden.

Op en top Kojima

Death Stranding 2 mag dan op gameplayvlak toegankelijker zijn, het verhaal vereist nog steeds je aandacht. De immer creatieve Kojima breidt zijn bizarre universum verder uit met heel wat nieuwe WTF-elementen en -personages. Wat dacht je van een sprekende paspop, een gigantische olieschedel die je probeert op te vreten en een legertje sektarische rode samoeraimechs die hun leider in een metalen doodskist vervoeren. Waar je ook kan op surfen. En dat is nog maar 5% van de weirde stuff die je te zien krijgt.

Death Stranding 2 is met andere woorden op-en-top Kojima. Op alle vlakken. Met een complexe verhaalvertelling en een begeesterende weirdness die alleen hij kan bedenken en brengen. O ja, belachelijk hoge productiewaarden horen daar ook bij. Niet alleen de uitgestrekte en gevarieerde natuurwereld doet je bek vaak openvallen, ook het niveau van grafisch detail is ongezien. Op PS5 Pro (en ook op de gewone PS5) een technisch vlekkeloos parcours zoals je enkel van Kojima kan verwachten.

Mag je ook op rekenen: Kojima’s filmische regie. Het ene moment proef je haast de desolaatheid van een eenzame koerier. Waarbij de camera vlak voor het einde van een lastige rit uitzoomt en de perfecte soundtrack begint te spelen. Om het volgende moment met zweet in de bilnaad opgejaagd te worden door een doodseskader spooksoldaten in een of andere koortsige horrordroom. Een mix van bizarre scifi-horror en adembenemend mooie natuur dat enkel een grootmeester zoals Kojima kan brengen.

Halleluja! Meer combat

Op gameplayvlak zijn er veel redenen waarom dit tweede deel leuker is dan het eerste. Maar de voornaamste is simpelweg omdat er veel meer actie is. Terwijl je in het vorige deel vooral sluipend te werk most gaan om een lynchpartij door BT’s of bandieten te vermijden, wordt de directe aanpak dit keer niet afgestraft. Integendeel, Death Stranding 2 is veel meer combat focussed en geeft je een heleboel creatieve aanvalsopties.

Een torenwachter van een bandietenbasis met je sniper rifle van de toren knallen, om je vervolgens schrap te zetten en zijn oprukkende strijdmakkers met shotgun en handvol bloedgranaten op te wachten? Dankzij de doorgedreven vijandelijke AI blijft elke confrontatie intens. Vijanden merken je snel op, lopen zigzaggend naar dekking wanneer je het vuur opent en proberen je in groep te overmannen. Altijd spannend, maar nooit echt afstraffend moeilijk. Een geslaagde mix van stealth en spectaculaire shootouts waarbij je zelf kiest hoe hard je gaat.

In dat opzicht lijkt Death Stranding 2 meer op Metal Gear Solid dan zijn voorganger. Met een steeds groeiend arsenaal aan wapens en items dat je aanvalsmogelijkheden op oneindig zet. Onze favoriet: de ramkraakmethode. Zo rusten we onze pick-up truck uit met een automatische turret en scheuren we knallend het vijandelijk kamp gewoon binnen. Daarna nog een finaal rondje door het kamp waarbij de magnetische grijphaak op het dak van onze truck alle loot automatisch binnenhaalt. Allesbehalve stealthy, wel snel en bijzonder vermakelijk. En da’s een groot contrast met deel 1.

Koeriertje spelen

On the Beach draait de actieknop helemaal open, al vormt het koerier spelen nog steeds dé rode draad doorheen Sams avonturier. De broodnodige blauwdrukken voor nieuwe wapens en items krijg je enkel door meer locaties te bezoeken en het eiland van west naar oost online te brengen. Al slaagt Kojima erin veel meer afwisseling en onverwachte elementen in de verhaalmissies te brengen.

Een kangoeroe redden terwijl de Australische rimboe in vuur en vlam staat? Het sneeuwgebergte centraal op het eiland beklimmen en getrakteerd worden op een fenomenaal vertezicht boven de wolken? Niet minder dan fantastisch. Oké, Kojima neemt misschien in naam van diversiteit een loopje met de flora van het eiland, maar zorgt zo voor heel wat sterke momenten.

Vliegende basis

Elke missie is anders en dwingt je om de juiste uitrusting te kiezen. Eerst je route uitstippelen, dan je cargo managen en vervolgens de natuur, bandieten en bovennatuurlijke fenomenen te trotseren. Al gaat ook dat nu allemaal een stuk gestroomlijnder. Death Stranding 2 is geen wandelsimulatie meer.

Ellenlange stukken te voet afleggen, hoeft op zich niet meer. Al snel beschik je over een driewieler en kan je later zelfs skatend of met de monorail het landschap doorkruisen. Het grootste hulpmiddel komt echter in de vorm van een vliegende basis dat je volgt en bij elk bevrijd station opduikt. Handig om tussen hoofdmissies wapens en items te printen, je batterijen (letterlijk) op te laden, maar ook om je cargo en resources te stockeren.

Dat vliegend hoofdkwartier geeft de speelbaarheid en het plezier een enorme boost. Zo hoef je niet telkens kilometers te reizen om resources te verzamelen of om die pizza naar de Japanse muziekproducer in de bergen te brengen. Je kan zelfs met die vliegende basis instant over de kaart teleporteren, wat het voltooien van zij-orders en bouwen van infrastructuur een stuk vlotter maakt.

Beter en sneller

Daarnaast voert Death Stranding 2 heel wat verfijningen en aanpassingen die de speelbaarheid enkel ten goede komen. Zo kan Sam nu skills ontgrendelen die het survivalen of de combat er gemakkelijker op maken. Zoals de optie om de lege batterij van je gestrande voertuig met je eigen batterij op te laden bijvoorbeeld. Of een elektromagnetisch veld activeren die je verloren cargo terugbrengt. Of de mogelijkheid om je voetsporen uit te wissen. Die skills kan je op elk moment deactiveren of activeren, waardoor je veel meer flexibiliteit hebt in het upgraden van Sam’s mogelijkheden.

En zo zijn er nog tal van aanpassingen die elke tocht er in Death Stranding 2 aangenamer op maken. Objecten kan je nu gewoon al rijdend vanuit het zitje van je driewieler oppikken. En dat soms frustrerende balanceren van je evenwicht met L2 en R2, kan je in het optiemenu enkele standjes lager zetten.

PS5 Blockbuster

Je zal echter nog steeds veel tijd in je inventory en menu’s spenderen, om resources te verzamelen, items te craften en vooral je cargo te managen. Dat gaat een stukje gebruiksvriendelijker, al mocht dat menuhoppen was ons betreft nog wat vlotter. Van de ruwweg 50 uur die we nodig hadden om het verhaal te finishen, hebben we wellicht enkele uren ervan in menu’s gespendeerd.

Maar goed, alle eer aan Kojima en zijn team. Ze zijn erin geslaagd om van Death Stranding 2 een meer toegankelijke en gevarieerde ervaring te maken die minder veeleisend is voor zijn speler. En hoewel het bezorgen van cargo en inventory management hier nog steeds het hoofdaandeel is, is de ervaring veel meer vergevingsgezinder, actiegerichter en simpelweg leuker. Death Stranding 2 voelt nu echt aan als een PS5 blockbuster en niet meer als een klus.