Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Wie de schreeuwende streamers en TikTokkers op zijn feed ziet, zou geloven dat Black Ops 7 zowat de slechtste Call of Duty in jaren is. Niets van. Enkele dubieuze beslissingen ten spijt leveren Treyarch en Raven Software alweer een oersterke multiplayer af.

Tactische bespreking

Het past natuurlijk in het populaire narratief dat de roeptoeters op Twitch en Tiktok willen ophangen. Underdog Battlefield kwam, zag en overwon. Koning Call of Duty geraakte stotterend en bibberend de kluts kwijt. Niets van dat. Want hoewel we uiteraard onze bedenkingen hebben over de campaign, hebben we sinds de release van BO7 geen seconde meer gedacht aan Battlefield 6.

In tegenstelling tot EA’s zeer behapbare militaire sim, trekt Black Ops 7 volledig de futuristische kaart. Denk zwermen mini-drones en robothonden, maar ook wall jumpendesupersoldaten en uit de kluiten gewassen scifi-guns die zo uit Starship Troopers lijken geplukt. We begrijpen die keuze van ontwikkelaar Treyarch: “als de concurrent de realistisch-militaire toer opgaat, gaan wij radicaal de andere kant op.” En daarom, jongens en meisjes, krijgen we dit jaar geen Modern Warfare, maar opnieuw een Black Ops. Gewoon kwestie van het verschil te maken.

Campaign… in co-op?!

Alleen begrijpen we de keuze voor het misbaksel van de campaign écht niet. Het verhaal blijkt een direct vervolg op Black Ops 2 waarbij je het met een elitesquad opneemt tegen The Guild, een of andere hightech paramilitaire organisatie die niet bepaald zuinig omspringt met hallucinogeen gas. Eén diepe teug en je bent vertrokken richting K-hole.

Het is het perfecte excuus om verhaalgewijs helemaal van het paadje te gaan. Het ene moment snipe je wachters op een brug in een of andere natuuromgeving, het volgende superjump je over zwevende eilanden en laat je gigantische messen als killstreak neerploffen op je vijanden. Of zip je met je grappling hook tussen platformen terwijl je een driekoppige pirana-superplant in de bekken schiet.

Wat start als een scifi-nachtmerrie die meer wegheeft van Zombies met Warzone-elementen of pakweg Resident Evil, eindigt uiteindelijk als een snel te vergeten schietkraam met enkele bombastische set pieces. En publieksfavoriet Woods die opduikt als kogelvretend megamonster. Alsof de makers zelf niet goed wisten wat ze er moesten mee aanvangen. Soit, het is alleszins alles wat níet wilden zien van een Black Ops campaign.

Pauzeren is voor losers

Ook qua opzet vinden we deze hybride vorm van campaign echt niets. Zo kan je die enkel in co-op spelen en geven de makers einzelgamers zoals ons, niet eens de optie om drie AI-kompanen in te schakelen. Speel je liever solo, dan sta je er alleen voor, maar hoor je tijdens het spelen wel nog alle dialogen van de andere drie personages. Die echter nergens te bespeuren zijn. Slaat nergens op.

Dat je tijdens het spelen altijd online moet zijn en je de actie niet eens kan pauzeren, vinden we bijzonder ergerlijk. Even snel de deur openmaken voor de koerier? Dan word je uit de missie gekickt wegens inactiviteit en moet je opnieuw beginnen. “Ober, er zit te veel multiplayer in mijn campaign!”

Treyarch probeert dit vreemde co-op verhaalschepsel nog een bestaansreden te geven door er een extraction shooter aan te koppelen, maar ook die Endgame is niet sterk genoeg om te blijven spelen. Laat staan te wedijveren met genregenoten zoals Escape From Tarkov of Arc Raiders. Campaign out! Nu het echte werk.

Multiplayer is de shiznit

Jammer dat die campagnestinker de totaalscore naar beneden haalt, want over de multiplayer zijn wij écht te spreken. Nu Battlefield meer richting COD is opgeschoven, draaien Treyarch en Raven de intensiteitknop van de multiplayer helemaal open. Vond je Black Ops 6 al een ADHD-fest? Kap dan best een kratje Red Bull achterover alvorens in deze MP te springen.

Het tempo is nog verschroeiender en dankzij de nieuwe klim- en walljump mogelijkheden lijkt het aantal mogelijke looproutes verdubbeld. Als een cyberninja vlieg je nu met een rotvaart dat raam op de eerste verdieping binnen om de sniper een snelle dubbelsalvo van je shotgun te geven. Gedaan met campen.

Eerlijk? Wij dachten dat we de vernieling van Battlefield 6 zouden missen, maar niets is minder waar. Je krijgt er een ontzettend snelle, soepele en beweeglijke multiplayershooter voor in ruil. Rennen, duiken, wall jumpen, knallen en herladen: Black Ops 7 voelt soms als een racegame waarbij je jouw circuitkennis, racelijnen, behendigheid en reflexen steeds beter aan het trainen bent.

Stilstaan is verliezen en de maps zijn ontworpen om die rotvaart erin te houden. Kudos aan het designteam: ze gooien een sterke mix van oude en nieuwe maps in je schoot. Terwijl de nieuwkomers netjes zijn ontworpen rond die extra mobiliteit – die Tokio map is heerlijk chaotisch – speel je de BO-klassiekers ook anders. De extra treinstellen in Express kan je nu gebruiken om in een wip de gebouwen binnen te springen. En de balkons van onze favoriete Hijacked-yacht kan je nu gewoon met een welgemikte muurjump vanop het dek enteren.

Level up!

Nog iets waar Call of Duty meester in is: je een bevredigend gevoel van progressie geven. Waar Battlefield 6 eerder een snooze- en grindfest voor saaie wapenonderdelen is, hbeloont Black Ops 7 je voordturend. Naar analogie met de gameplay gaat het levelen snel, krijg je constant upgrades die er vaak toe doen. De nieuwe wapenonderdelen? Die maken een duidelijk verschil in de praktijk. Je shotgun voorzien van een Bravo Speed Rack en brandkogels? Een wereld van verschil.

De killstreaks en Field Upgrades zijn lekker futuristisch. Een trio zelfzoekende explosieve drones loslaten op het vijandelijk team? Onze favoriete nieuwkomer. Net zoals zo’n D.A.W.G. droppen die als een vierpotige Terminator door de map trekt. De Overclock-opties mogen ook blijven: zo kan je je favoriete moorditem verder customizen. Wees gewaarschuwd: onze RC-XD heeft een extra pantser en onze Napalm Strike brandt langer door. Stuk voor stuk geslaagde verfijningen van een al sterke multiplayer.

Go get my Zombie truck!

Black Ops 7 mogen we qua content gerust de grootste van de serie noemen. Waarbij we twee van de drie onderdelen geslaagd vinden. Ook al zijn we geen verstokte Zombies-fans – multiplayer slokt doorgaans het meeste van onze tijd op – toch hebben we ons deze week flink vermaakt. En het is duidelijk dat ook Zombies op een gelijkaardige manier verfijnd werd.

Ashes of the Damned doet ons hard denken aan de klassieke Horde-modus, maar dan excentrieker. De nieuwe map is groot en biedt veel meer bewegingsvrijheid dan vroeger. Dankzij de achtstructuur en je pick-up truck Ol’ Tessie – die je onderweg kan upgraden met allerlei geschifte wapens zoals de Abomination Beam – voelt dit aan als een moderne versie van de oude Tranzit-map. Het tempo ligt ook hier hoog, je hebt meer opties om te flankeren of te ontsnappen en de sfeer is heerlijk creepy.

Zombies is ook opvallend toegankelijker gemaakt. De upgrades zijn logischer opgebouwd, de routes duidelijker en je succes minder afhankelijk van obscure rituelen. Al moet je deze echt wel met vrienden spelen. Heb je een goed team? Dan kan je écht lang doorgaan, en dankzij de meer open combatvoelt het minder claustrofobisch dan in oudere Black Ops. En ja, volgens onze Zombies-kenners bij Invader behoort deze echt tot de betere van de serie.

COD vs Battlefield: beide mogen bestaan

Wat deze Black Ops 7 vooral bewijst, is dat Call of Duty helemaal niet verpletterd is door concurrent Battlefield, hoe graag streamers en TikTokkers dat ook in naam van views en likes beweren. Beide shooters kunnen daarom perfect naast elkaar bestaan.

Call of Duty voor de snelle en bevredigende dopamineshots, Battlefield voor de tragere, tactische en destructieve aanpak, waarin het meer tijd nodig heeft om te ontploffen. Twee totaal verschillende ervaringen dus.

Alleen, Call of Duty, gelieve in de volgende editie, de campaign gewoon singleplayer te laten en niet met allerlei vreemde hybride constructies te experimenteren. Niet alles moet onder het mom van online vooruitgang veranderd worden.