Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: PS4/Xbox Series/Xbox One/PC

Virtuele sofasoldaten en online adrenalinejunks zitten ongetwijfeld net als ons de afgelopen week aan hun scherm gekluisterd. Activisions heilige knaltriumviraat is opnieuw geland en bij god, we vinden het stukken beter dan verwacht.

Wat.een.campaign 

We zijn erg tevreden na ons eerste weekje met Black Ops 6 en daar zit – geloof het of niet – de campaign voor veel tussen. Dat verplichte nummertje dat we de afgelopen jaren skipten om meteen in de multiplayer te vliegen, is nu zowat ons hoogtepunt van Black Ops 6 geworden.

Die campaign speelt zich af in de vroege jaren ’90 met de brandende olievelden van de Irak-oorlog als decor. Al doet deze Black Ops 6 verder weinig met die politiek-historische setting. Ouwe Saddam is in geen verre verte te bespeuren wanneer je zijn paleis bestormt en Bill Clinton is fysiek aanwezig, maar louter als decorstuk tijdens een van zijn campagnerally’s.

Nee, ontwikkelaar Raven Software – die de campaign voor het eerst volledig voor zijn rekening neemt – blijft tijdens deze tijden van presidentsverkiezingen en Midden-Oosterse brandhaarden, liever weg van potentiële politieke controverses en dist dus maar zijn eigen fictieverhaal op. Een uitermate geslaagde keuze, zo blijkt.

Wie is de mol?

De campaign van deze Black Ops 6 draait helemaal om een spionage-oorlog binnen de CIA. Jij en je teamleden worden onterecht als verraders gebrandmerkt en op de hielen gezeten. Als nieuwkomer William ‘Case’ Calderon werk je in de nasleep van de Koude Oorlog samen met enkele gehavende oude bekende – waaronder de Adler en de iconische Woods – om de CIA-infiltratie bloot te leggen. En dat gebeurt verrassend genoeg niet met een traditionele opeenvolging van hersenloze schietpartijen.

Want wat heeft ontwikkelaar Raven Software het goed aangepakt. Na een wat rommelige start schakelen ze over naar een geslaagde en bijzonder gevarieerde adrenalinerit waarbij stealth, akimbo-knallen, semi-openwereldlevels en zelfs een flinke portie Bioshock-horror aan elkaar worden geregen. Het tempo en sluip-knal-set piece ratio zit goed, waarbij je tussen de actie door je skills kan upgraden in je riante hideout. En er zelfs gewapend met een blacklight een lokaal pianomysterie kan onderzoeken. Geheel op eigen tempo.

Wat een zandbak

Waar Modern Warfare 3 sierlijk faalde om degelijke semi-openwereldlevels te serveren, slaagt Raven Software er met verve in. Het zijn zelfs onze persoonlijke hoogtepunten van deze campaign. Zo moet je met een doodseskader in een jeep door de Irakese woestijn scheuren om SCUD-raketten te lokaliseren en te vernietigen. Met ertussen allerlei optionele missies.

Bijzonder geslaagd, die zandbakmissie, en het deed ons bij momenten denken aan Rogue Heroes, de oorlogserie waarin een stel Britse SAS-zandvreters op inventieve wijze Rommels nazi-divisie in Noord-Afrika een hak moeten zetten. Vlot, waarbij je ook op elk moment een stealth bommenwerper kan oproepen en zijn explosieve lading navigeren tot op het hoofd van de Irakese schobbejakken. Helemaal op het lijf van COD-spelers geschreven.

En net wanneer je denkt alles gezien te hebben, serveert Raven Software je een knaller van een heistmissie waarin je Ocean’s 11-gewijs naar andere teamleden wisselt en vanuit verschillende perspectieven ziet hoe je tot in het stalen hart van een Italiaans casino doordringt. O ja, om erna met ‘Emergence’ helemaal BioShock/Control achterna te gaan en je te bedienen van een geflipte zombietrip. Inclusief te verzamelen gekleurde toegangskaarten, een bijzonder effectieve grappling hook en vette mini-bossfights. Lang geleden dat we zo genoten hebben van een Call of Duty-campaign.

ADHD multiplayer

Maar goed, het merendeel van je tijd zal je ongetwijfeld spenderen in de multiplayer. En ondanks de vernieuwingen op bewegingsvlak blijft Treyarch wat steken in oude patronen en blijft het opnieuw terughoudend om – in tegenstelling tot de campaign – de grenzen van het vertrouwde wat te verleggen.

Dit gezegd zijnde speelt die veilige keuze wel ontzettend strak en vooral stukken sneller dan tevoren. De snelheid is een belangrijk onderdeel van de aantrekkingskracht. Zelfs zonder tactische sprint beweeg je een stuk vlotter, waardoor de volgende confrontatie nooit meer dan enkele seconden weg is. Perfect voor ons ADHD-brein dus.

Het knallen zelf voelt op PS5 bijzonder responsief en alweer een tikje preciezer. Je beweegt sneller, klimmen gebeurt in een haast onmenselijke vloeiende beweging en je mikt accurater. Met een hit marker die nooit eerder zo luid en bevredigend klonk.

Het hogere speeltempo hebben we ook te danken aan de grootste en zowaar enige échte vernieuwing: het omnimovement-systeem dat je toelaat om in elke richting te sprinten (ook achterwaarts!), duiken en tactisch over de grond te rollen. Een game changer? Zo zouden we het niet noemen. Het is best handig – en ja, ook cool – om John Woo-gewijs al schietend een defensieve achterwaartse duik te maken en met wat geluk een oprukkende tegenstander te raken. Al vinden wij het net gemakkelijker om die idioten die elke ruimte binnenduiken af te kunnen knallen nog voor ze de grond raken.

Missing: powermaps

Geloof de negativo’s niet: die toevoeging van die extra bewegingsopties is niet hét pijnpunt van deze multiplayer. Oké, wanneer je plots een tegenstander uit het raam van de tweede verdieping ziet duiken, een 180 rond zijn as doen en vlak voor hij landt jou met één headshot afmaken: dat steekt. Maar het gebeurt zelden,laat staan dat het omnimoven de multiplayer plotsklaps in één groot ballet heeft veranderd.

Nee, dan is het gebrek aan echt sterke maps een groter pijnpunt. Naast oude bekende Nuketown die alwéér gerecycleerd werd, zijn er weinig creatieve of noemenswaardige uitschieters te vinden. Het paleis van Saddam, de schiettent Babylon en de jaren ’90 nostalgia map Rewind staan bovenaan ons favorietenlijstje, maar we missen echte memorabele sterkhouders. Voorlopig. Misschien zal onze liefde voor de maps de komende weken nog samen met de speeluren nog groeien. Of countert Treyarch deze feedback met enkele uit hun collectie classics? Het zou – samen met een grondige evaluatie van de spawn points en die overpowered Recon-perk- een mooi kerstgeschenk zijn.

Bare boned MP

Speelt ook in het nadeel van deze Black Ops 6: Treyarch is contentgewijs met de spons over de multiplayer gegaan waardoor die op dit moment vrij bare boned aanvoelt. Weg zijn de vele personages en skins, het insane aantal guns en crazy wapen- en tracerpacks die we het afgelopen jaar hebben verzameld. Niet alleen voelen we ons wat bekocht met deze contentreset, het dijkt onze drang om dit jaar opnieuw wapenpacks te kopen drastisch in.

En kunnen we het ook even hebben over de launcher die Activision ons door de strot ramt? Dat ze een overkoepelend Call of Duty-ecosysteem willen bouwen en zo oude Call of Duty-games langer in leven houden, weten we al langer. Maar moeten we écht vanuit het steeds veranderend menu elke oude Call of Duty-titel en/of onderdeel ervan kunnen opstarten? We vinden het niet alleen onoverzichtelijk, het datamanagementsysteem dat erbij hoort wordt steeds irritanter. Gewoon afschaffen die handel en gewoon meteen dat Black Ops 6-menu graag.

Zombiebowlen!

En dan rest ons nog één derde van dit knallend geheel. De OG-bedenkers van Zombies zijn aan de beurt en leveren hier na de minder geslaagde DMZ-aanpak in Modern Warfare 3 opnieuw round based campy zombie madness met een heleboel crazy wapentuig en een nog grotere overload aan geschifte zombievijanden. Omnimovement komt hier trouwens helemaal tot zijn recht, vooral wanneer je (in de latere levels) omringd wordt door de hersenvreters en je effectief ook 360 graden rond je heen moet knallen.

De maps zelf zijn de grootste pluspunten van Zombies. Terminus en Liberty Falls maken hun intrede en wat ons betreft steekt laatstgenoemende er met kop en schouders bovenuit. Van dak tot dak zoeven met ziplines, boven een horde ondode honden? Heerlijk. Ouderwets betalen om deuren te openen in plaats van stroomgeneratoren te herstellen? Helemaal ons ding. Tel daar nog heel wat coole easter eggs bovenop (je kan zombiebowlen!) en Zombies is voor fans terug van nooit echt helemaal weggeweest.

Tenminste, als je in een squad van ervaren Zombies-spelers terechtkomt. Het gebeurt vaak dat je in een groep random spelers zonder voorkennis wordt gegooid, waardoor vooruitgang boeken lastig is. Er zijn een heleboel mechanics en weten hoe en wanneer je die gebruikt, is cruciaal in Zombies. Welke perks je best neemt in welke map bijvoorbeeld, waar de automaten staan en wanneer je wapens moet kopen met de Pack-a-Punch. Handig, vooral wanneer je zo’n sniper rifle in de knuisten krijgt die je doelwit helemaal uit elkaar doet spatten.

Eigenlijk is het absurd hoeveel kwalitatieve content Treyarch en medestudio’s in dit drieluik wisten te proppen. Vooral nu de campaign qua beleving een dikke stap voorwaarts heeft genomen. Nu enkel hopen dat het startschot van het eerste seizoen de multiplayer ook wat meer vlees aan de beenderen bezorgt. Want op dit moment hinkelt die op de derde plaats.