Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Geen andere titel die 15 jaar lang onze verzameldrang, nood aan hyperkinetische shootouts en droge oneliners tegelijk wist te bevredigen dan Borderlands, de peetvader der looter shooters. Alleen leken ze daar bij ontwikkelaar Gearbox het laatste decennium hun mojo wat verloren.

Grote baas Randy Pitchford gaf na het ijzersterke Borderlands 2 voorrang aan slappere spin-offs die de reeks niet vooruithielpen. De drang om te vernieuwen was duidelijk weg waardoor Borderlands 3 – die pas 7 jaar na deel 2 verscheen – zelfs gedateerd aanvoelde. Dat terwijl nieuwkomers in het genre zoals Destiny 2 de lat steeds hoger legden.

Met Borderlands 4 maken de Texanen nu eindelijk de langverwachte inhaalbeweging en slepen ze hun looter shooter terug op het juiste pad. De formule van hectische gun play, absurde hoeveelheid loot en hyperactieve co-op is grotendeels dezelfde gebleven, maar nu voorzien van heel wat tweaks en verfijningen. Al loopt die inhaaloperatie niet zonder haperingen.

Orwell in zijn onderbroek

Toegegeven, onze Borderlands 4 review heeft even op zich laten wachten. Met reden. We konden al sneller aan de slag met de pc-versie, maar daar liep het compleet stroef. We kozen er bewust voor te wachten op de PS5-versie, hopend dat Gearbox op consoles wel een vlotte ervaring zou bieden. Helaas blijkt dat niet helemaal het geval. Maar daarover later meer.

Wie ooit een Borderlands speelde, weet waaraan hij zich met dit vierde deel mag verwachten. Je wordt op een exotische planeet vol psychopathische moordenaar en – in dit geval ook een leger ultradodelijke cyberdroids – gedropt en moet jezelf met tonnen munitie en een onstilbare drang naar het openen van lootboxes een weg doorheen het verhaal schieten.

Dat verhaal steekt jou in de rol van de bevrijder van de planeet Kairos waar de dictatoriale Timekeeper het gepeupel in bedwang houdt. Ondanks de typische oppervlakkige personages vinden we de plot alvast een stuk beter te pruimen dan deel 3. Een tikje volwasseneren en dystopischer, maar het wordt nooit echt serieus of pikdonker.

Eindelijk een open wereld

De grootste vernieuwing is hier de open wereld. Waar die voorheen een lappendeken van losse aan elkaar geschakelde hubs was, is de nieuwe planeet Kairos nu echt een naadloze open wereld zoals het hoort. Zonder laadtijden en tjokvol content die je van een openwereldgame verwacht. Van allerlei verzamelbare items, een krankzinnig aantal zijmissies tot safehouses en silo’s die je moet veroveren en random encounters die vooral heel veel kanonnenvlees voor je geweerlopen droppen.

Samen met die nieuwe grote wereld zorgen de makers ook voor meer bewegingsvrijheid en nieuwe manieren om je Vault Hunter te verplaatsen. Naast de steevast met mitrailleurs en raketwerpers bezette voertuigen kan je Vault Hunter nu ook doublejumpen, klimmen, gliden, dashen en zichzelf met een futuristische grappling hook ophijsen. Of explosieve vaten naar zich toe trekken en richting vijand gooien. Een vleugje BulletStorm? Zijn wij alvast niet vies van.

Dat je al deze nieuwe moves ook kan gebruiken en combineren tijdens de vuurgevechten, tilt de combat naar een hoger en vooral verticaler niveau. Eerst die halve breakdancende psycho met een gezwinde shotgun slide in het gezicht knallen, om je erna met R3 omhoog te hijsen terwijl je overschakelt naar de secundary fire van je Assault Rifle en die groep slaafrobotten met een salvo gifraketten bestookt. Het speelt best geweldig weg.

Onzichtbare muren

Alleen merk je dat Gearbox ook worstelt met die nieuwe bewegingsvrijheid, vooral als het op exploratie aankomt. Leuk die open kolossale wereld vol rotsgebergtes en te verzamelen Vault Key-fragmenten die je als een naald in een hooiberg moet zoeken. Het is minder leuk wanneer je tijdens het gliden tegen de zoveelste onzichtbare muur botst die je belet om een hogere platform vast te grijpen. Waarna je naar beneden dondert en je klimtocht van nul moet beginnen.

Om maar te zeggen: soms lijkt deze Borderlands 4 een gevalletje ‘twee stappen voorwaarts, eentje achterwaarts’. Hetzelfde geldt voor de pacing in de world. Soms scheur je op je hoverbike naar je volgende missiepunt en duiken er voortdurend vijandelijke dropships of groepjes patrouillerende vijanden op die je rit verstoren. Terwijl je andere momenten minutenlang door lege stukken wereld wandelt waar geen hol lijkt te gebeuren. Het algoritme dat random events in de open wereld triggert, lijkt niet altijd op scherp te staan.

Vier Vault Hunters, ontelbare builds

Los van de nieuwe open wereld en nieuwe bewegingsopties, speelt Gearbox best op veilig. Ook op het vlak van Vault Hunters. Deze keer kan je kiezen uit een bijlwerpende vikingtank met brute mêlée-skills, een snelle cybersoldaat met extra kanonnen in zijn schoudervullingen, een nieuwe Siren en een energie-acrobate die eerder een supportrol heeft. Een gevarieerde mishmash van Vault Hunters die ondanks de nieuwe moves bijzonder vertrouwd aanvoelt.

Elk van hen beschikt opnieuw over drie duizelingwekkende skill trees die dit keer voorzien zien van allerlei Augments waarmee je jouw gekozen actieskill verder kan modificeren. Die vrijheid om je Vault Hunter-builds naar eigen zin te kneden, blijft nog altijd de grote kracht van Borderlands.

Quality of life

Wie de serie al vanaf de start volgt, moet toegeven dat deze Borderlands 4 de meest gestroomlijnde in de reeks is. Gearbox voerde heel wat kleine verbeteringen door die de RPG-ervaring er een stuk vlotter op maakt. En dat is welgekomen gezien de game je vanaf de start overlaadt met geschifte wapens, vuurspuwende shields en granaten die radioactief afval naar je vijanden sturen.

Zo kan je nu wapens aanduiden als junk (zelfs bij het oppikken) en je overtollig arsenaal in één keer verkopen aan de wapenautomaat. Waardoor inventory management meteen een stuk sneller verloopt. Voertuigen kan je nu instant doen verschijnen en je hoeft bijvoorbeeld ook geen station meer te zoeken om je Vault Hunter te customizen. En zo zijn er nog tientallen aanpassingen die je moordtocht er een stuk vlotter en intuïtiever op maken. Niet baanbrekend, wel welgekomen.

Technisch ondermaats

Borderlands 4 vinden wij op veel vlakken een veilige en kwalitatieve verderzetting van de vertrouwde looter shooter. Alleen is dat niet het geval op technisch vlak. Terwijl ome Randy zich kapot zit te verdedigen op X en de schuld doorschuift naar de spelers, moeten we simpelweg besluiten dat de optimalisatie ondermaats is. Ook op consoles.

De keuze tussen Performance en Quality Mode op PS5 Pro is louter denkbeeldig. Kies je voor Quality dan is de framerate zo laag dat het de game onspeelbaar maakt. In Performance mode loopt de framerate dan weer stabieler, maar duikt die vaak en op de meest onverwachte momenten onder de 60 fps. Telkens je van het menu terug overschakelt naar de game bijvoorbeeld, heeft de engine het onverklaarbaar lastig.

Borderlands 4 heeft bovendien ook veel last van texturen die erg laat opduiken waardoor vijanden en omgevingen er vaak ongedetailleerd uitzien. Ooit al een shooter gespeeld waarbij je gun die net in beeld komt, alle detail mist en eruitziet als een wazig placeholderwapen? Het is ook voor ons de eerste keer. We hebben nog niet vaak een productie van deze grootorde zien launchen waarbij de grafische en technische performance zo wisselvallig is.

De problemen op de PS5 Pro worden bovendien erger naarmate je spelsessie vordert. Volgens de techneuten van de community wijst het op een memory leak die het werkgeheugen van je console voller en voller steekt tot ook die het opgeeft. Grote baas Randy stelt voor om tijdens spelsessies regelmatig je console te herstarten om dit soort problemen te vermijden. Tot ze het probleem gevonden hebben en gepatcht. Wat wij compleet van de pot gerukt vinden voor een game waar je €80 voor moet neertellen. Ongehoord en onverantwoord zelfs voor een titel van dit kaliber. De komende maanden zullen updates allerlei dat technische leed ongetwijfeld verzachten, maar voor ons is de schade al berokkend.