fbpx

Balan Wonderworld faalt wonderbaarlijk op alle niveau’s

balan wonderworld review
Bij het opstarten van deze Balan Wonderworld kregen we meteen een flashback naar de hoogdagen van de Sega Saturn en 3D-platformgames als Dreams. Geen wonder aangezien Sonic The Hedgehog bedenkers Yuji Naka en Naoto Ohshima mee aan het roer stonden. Maar kan deze game de hoogdagen van weleer evenaren of catalogeren we deze eerder als wereldvreemde Japanse shizzle? Spoiler: het is de laatste.

Balan Wonderworld 12 22 2020

Depressiviteit alom

Onze mond viel vaak open tijdens het reviewen van deze Balan Wonderworld. Maar helaas nooit om een positieve reden. Hoewel de cutscenes van Balan van een hoge kwaliteit zijn, raakt om te beginnen het verhaal kant noch wal. Je start ofwel als een breakdancende jongen die depressief wordt na een ruzie met zijn vrienden, of als een meisje die bang is dat mensen over haar zouden roddelen. Wie je ook kiest: je komt terecht in een magische theater waar een vooralsnog ongeïdentificeerd wezen Balan de maestro speelt.


En dat is het zo’n beetje qua narratieve opzet. Erna doorloop je twaalf werelden die telkens gebaseerd zijn op personages die ook worstelen met hun gevoelens. Erg vaag allemaal. Wij vermoeden dat de schrijver van dienst zelf worstelt met een stevige knoert faalangst en vlak voor deadline een slecht vertaalde synopsis van een of ander kinderpsychologieboek heeft ingediend. Een andere verklaring kunnen we onmogelijk bedenken.

balan wonderworld a

Rookwaar vereist

Balan Wonderworld barst van het mysterie, in die zin dat de makers erin slagen verhaal noch gameplay enige duiding te geven. Waardoor alles weird en zinloos aanvoelt. Elk level heeft een triest persoon centraal, maar de link met jouw hoofdpersonage wordt nooit duidelijk. Nog vreemder: de makers wachten tot vlak voor het baasgevecht waarmee elke wereld afsluit om de achtergrond wat te schetsen met een cutscene. Maar holy shit, je moet al stevig hallucinerend spul hebben gerookt, om van deze nonsens een logisch geheel van te maken.

Zo kom je bijvoorbeeld terecht in een level van een meisje dat tijdens het diepzeeduiken door haar kwaadaardige dolfijn werd verminkt en voor dood achtergelaten. Jezusmina, hier komt een verhaal, hoop je dan, maar twee minuten later is ze al terug vriendjes met haar verminker uit de oceaan. Waarna je als klap op de vuurpijl ook nog een resem vreemde dansjes moet doorstaan.

balanwonderworld 3369283b

One button platformer

We hebben in onze reviewcarrière al vaak vreemde Japanse games doorsparteld. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat het een handelsmerk is. Zolang de gameplay maar goed is, is context overbodig. Maar laat dat nu de echte afknapper van deze Balan Wonderworld zijn. De gameplay is zo verouderd dat je je op slag 1996 waant.

In deze 3D-platformer doorkruis je kleurrijke levels en moet je outfits zien te ontgrendelen die je telkens een specifieke kracht geven. Een beetje zoals Mario? In theorie wel, maar hier is de logica volledig zoek. Zo kan je personage te allen tijde eigenlijk maar één actie uitvoeren. Draag je geen speciale outfit? Dan kan je springen. Met je schapenoutfit kan je zweven, de clown laat je uiteenspatten in confetti en verkleed als sprinkhaan kan je uithalen met je poot. Ziet er best geinig uit, maar speelt voor geen meter.

large

Extreem beperkte gameplay

Een platformer waarin je welgeteld één actie kan uitvoeren? Dat zou zelfs in 1996 niet hebben aangeslaan. Waarom de makers kozen voor deze bijzonder beperkende vorm van gameplay is een groot vraagteken. Zo dwingen ze de speler voortdurend tussen drie geselecteerde outfits te schakelen (dat doe je met de schouderknoppen), maar gezien je in veel gevallen niet eens kan springen, is het merendeel van die outfits gewoon waardeloos. Want voor een platformer is de mogelijkheid om te springen best essentieel, niet?

Je kan zo’n 80 outfits vrijspelen, maar de balans daartussen is helemaal zoek. Sommige zijn vrijwel meteen nutteloos, andere overstemmen met hun kracht de eerder vrijgespeelde waardoor die ook zo goed als nutteloos worden. De ganse opzet van unieke abilities gelinkt aan verschillende outfits zoals we dat kennen van Mario en Kirby,  is hier eerder een slecht gevonden gimmick dan een goed doordachte gameplaymechanic.

BALAN WONDERWORLD

Kleurrijke nonsens

Onze lijst met minpunten is langer dan de patch notes van elke Cyberpunk 2077-update. De levels zijn belachelijk rechtlijnig en van een moeilijkheidscurve is niet echt sprake. De negen uur durende rit door het verhaal is dan ook bijzonder saai en nutteloos. Vijanden kan je grotendeels negeren en de baasgevechten – ondanks de leuke design van de bosses – zijn zo generisch en eentonig dat ze de nutteloze en onsamenhangende ideeën die de makers op je afvuren nooit doen verteren. Tussen de werelden kan je terecht in een hub, maar daar valt letterlijk niets te beleven.

Om de speelduur wat te rekken strooien de makers een resem collectibles over de levels uit, maar geen flauw benul wat het gros ervan doet. Zo kan je trofeeën verzamelen – het equivalent van de Super Stars uit Mario – waarmee je nieuwe werelden vrijspeelt. Begrijpen we. Maar de functie van de gekleurde druppels? Het blijft een raadsel. En waarom moet je in godsnaam magische hoeden verzamelen om erna tijdens een resem quicktime events een hoop stenen te verslaan? We zijn niet vies van een goeie 3D-platformer of wat vreemde Japanse shizzle, maar Balan Wonderworld is een faal op alle niveau’s. Vermijden in elk mogelijke situatie.

3.5
  • cutscenes zijn best mooi
  • eentonig als de pest
  • onbestaande moeilijkheidsgraad
  • mislukte quick time events
  • voelt hopeloos leeg aan
  • barslechte boss fights

BESLUIT

Bizar slechte 3D-platformer die thuishoort in 1996. Of beter: in de vuilnisbak. Even rechtlijnig, eentonig als verouderd. Zonder enige samenhang of context. Negeer deze rommel en speel Super Mario Odyssey nog eens. Dat hadden de makers zelf ook beter gedaan.

Een reactie achterlaten