Met Avowed verwelkomen we een nieuwe game van Obsidian Entertainment, de eerste titel van deze invloedrijke ontwikkelaar sinds het geweldige Pentiment. Waar die laatste een geslaagd experimentje was, een soort passieproject niet bedoeld om megaveel exemplaren te verkopen, heeft deze Avowed duidelijk een andere scope.

Deze Avowed is een heuse actie-RPG in first person (optioneel ook third person) die vanaf de eerste momenten doet denken aan The Elder Scrolls en gelijkaardige titels zoals Dark Messiah of Might & Magic (2008). Door games zoals Elden Ring en Baldur’s Gate III kende het genre van fantasy-RPG’s de afgelopen jaren een enorme boost. Of deze Avowed zich weet te onderscheiden van de massa, is dan ook de vraag.

Jaren vol pilaren

Voor je je enthousiast op Avowed stort, eerst een belangrijke dienstmededeling. Deze game speelt zich af in de wereld van Eora. Dat laat misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar weet dat ook Pillars of Eternity en zijn sequel Deadfire zich in deze fantasywereld afspeelden. Die twee RPGs werden vooral op pc populair en hebben ondertussen ook hun weg gevonden naar consoles.

Moet je die vorige games gespeeld hebben om Avowed te kunnen volgen? Niet écht. Maar het helpt wel om de fijnere details van de dialogen te snappen. Zonder die voorkennis voelt de vertelling vaak nogal warrig aan. Waarom Obsidian voor deze game – die qua gameplay toch sterk verschilt met de andere twee – niet gewoon voor een volledig nieuwe setting heeft gekozen, is een raadsel.

Levende Landen

Los van de soms warrige dialogen, is de verhaallijn van Avowed al bij al een meevaller geworden. Als afgezant van de keizer word je naar een godvergeten lap grond gestuurd genaamd The Living Lands. Daar moet je op onderzoek naar een mysterieuze plaag die de bevolking in zijn greep heeft. Is er een magische vloek, een biologisch virus, een psychische pandemie, of nog iets helemaal anders aan de hand?

Zelf speel je een eigen aangemaakt personage met als enige zekerheid het feit dat je een Godlike bent. Dit zijn mensen die bij de geboorte “aangeraakt” werden door één van de vele goden in dit universum, en daardoor een eerder speciaal leven leiden. Vaak in negatieve zin, want die Godlike worden geboren met lichamelijke afwijkingen. Daarnaast bouw je jouw personage zoals je dat zelf wel, en krijg je ook tijdens de game veel vrijheid om je te specialiseren of juist te diversifiëren.

Tropen wereld

Na een schipbreuk in de eerste minuten van de game volg je nog een korte tutorial, waarna de Living Lands voor jou worden opengezet. Deels toch. Want in tegenstelling tot grote voorbeeld The Elder Scrolls biedt Avowed geen échte open wereld aan. Je komt tijdens het hoofdverhaal regelmatig in nieuwe zones terecht met heel andere landschappen en nederzettingen. Elke zone kan je naar hartenlust verkennen, maar verwacht hier geen enorm uitgestrekte gebieden zoals je gewoon bent van andere games.

Toch is die verkenning net één van de grote pluspunten van Avowed. De Living Lands puilen uit van de monsters, verborgen grotten, verstopte schatten en gezonken schepen. En je krijgt heel wat kansen om je talenten als krijger/boogschutter/pistolier/magiër tentoon te spreiden. Bovendien blijkt jouw hoofdpersonage zeer lening en atletisch, waardoor je parkourgewijs op heel wat obstakels kan klimmen en springen. En dat werkt uitstekend.

Het leveldesign voorziet veel verscholen hoekjes en loot voor de gamers die hun spring- en klimvaardigheden optimaal benutten. Gek genoeg is er geen dynamisch weer (noch een dag-nachtcyclus), waardoor het altijd een beetje tropisch aanvoelt in de Living Lands… behalve uiteraard in het deel waar open ijsvlaktes het decor uitmaken.

Woorden zonder impact

Naast verkennen zal je ook heel wat dialogen aangaan, en hier kiest Obsidian ervoor om het relatief eenvoudig te houden. Dialogen dienen vooral om het verhaal (of de zijmissies) vooruit te stuwen, of om je meer informatie over de wereld van Eora te verschaffen. Maar een echte impact op de gameplay hebben ze niet.

Er worden verschillende dialoogopties aangeboden, maar die hebben weinig tot geen invloed op jouw ervaring van de game. Er bestaat namelijk geen moraliteitssysteem, geen tracking van welke facties je al dan niet helpt, noch een rechtssysteem. Je kan dus stelen wat je wil, gaan en staan waar je maar wil, en niemand zal je ooit arresteren of zelfs maar aanvallen. In heel wat opzichten voelt Avowed meer als een actiespel met RPG-elementen dan vice versa.

Slagvelden

Gelukkig is Obsidian er wel in geslaagd om die actie heel verstandig te programmeren. De combat voelt erg fysiek aan, met vijanden die zowel visueel als via geluidseffecten reageren op jouw aanvallen. Speelde je ooit een Elder Scrolls game, dan weet je ongeveer hoe de gameplay in mekaar zit. Je hebt een levensmeter en een Essencemeter, waarbij die laatste dienstdoet als je beschikbare magische kracht. Speel je niet als magiër, dan kan je alsnog Essence gebruiken om zogenaamde Grimoires te hanteren. Letterlijk toverboeken die je toelaten om enkele basisversies van magische spreuken te gebruiken.

Daarnaast zit elk denkbaar wapen in het spel: speren, zwaarden, hamers, pistolen, enzovoort. De vaardigheden die je kan aanleren bepalen grotendeels je speelstijl, maar er zijn nauwelijks of geen beperkingen in hoe je je personage laat evolueren. Een tovenaar die ook een tweehandige bijl hanteert? Het kan, en je kan vlot switchen tussen beide vechtstijlen.

Ook de variatie in vijanden, gekoppeld aan de pittige boss fights, zorgen voor een game die oprecht fijn aanvoelt om te spelen. Een ander interessant gegeven is het feit dat je voor het grootste deel van de game een kompaan aan je zijde zal hebben die, vooral tijdens de gevechten zeer welkom is. Je kan deze weliswaar minimaal besturen via bepaalde hotkeys, en je hebt ook een kleine invloed op welke vaardigheden deze NPC’s aanleren, maar hun voornaamste functie is toch het gevoel van gezelschap dat ze geven tijdens je avonturen.

Tussen twee genres

Begrijp ons niet verkeerd: we hebben ons echt vermaakt met Avowed. Al kregen we tijdens het reviewen vaak het gevoel dat Obsidian niet goed weet te kiezen of het nu een RPG of een actiegame wil zijn. Zo kan je met lockpicks eender welke deur of schatkist openen, zolang je er maar voldoende op zak hebt. Er zijn immers geen echte RPG-statistieken die bijhouden hoe ver je kan springen, hoe goed je sloten kan open friemelen of hoe precies je met een boog kan schieten. Het werd allemaal gestroomlijnd om de game niet te veel als een stoffige RPG te laten aanvoelen.

Anderzijds is er wel een draagcapaciteit om te voorkomen dat je gewoon elk item en wapen oppikt, zijn er labyrintische menu’s vol informatie en cijfertjes, en heuse systemen voor craften en koken. Wat totaal niet thuishoort in een volbloed actiegame. Zie je ons punt? Avowed wil eigenlijk twee games in één zijn, maar voelt door de soms beperkende designkeuzes eerder aan als twee halve games in één. Wil je nog een voorbeeld? Je kan wél bepaalde obstakels bevriezen, kapotslaan, met elektriciteit in gang steken of in vlammen doen opgaan… maar je kan dan weer geen voorwerpen in de wereld gewoon oppikken en ergens naartoe nemen.

Het resultaat is een game die op sommige momenten te complex aanvoelt voor een actiegame en op andere dan weer te beperkt voor een RPG. Het is een uitgebreide game die veel voldoening schenkt met zijn exploratie en gevechten, maar we zijn niet helemaal zeker of het ook een goede RPG is. Benieuwd of we nog een Avowed 2 te zien krijgen die de balans tussen beide genres net iets beter kan realiseren.