Getest op: PS5
Ook beschikbaar op: Xbox Series/PC

Pocahontas met boomlange Smurfen: het lijkt een weinig prikkelend concept. Maar kijk, James Cameron bouwde er desondanks een succesvol Hollywood-imperium rond. Dat Ubisoft zijn Massive Entertainment-tak, bekend van The Division, inschakelde om een begeleidende Avatar-game te maken, deed bij ons een gezonde dosis scepsis opborrelen. De angst voor een snelle cashgrab is bij dergelijke op films gebaseerde games dan ook meestal gegrond. Maar in dit geval onterecht – of toch grotendeels.

Torenhoge ambities

Avatar: Frontiers of Pandora is veel ambitieuzer dan we eerst dachten. Het is volop een AAA-titel geworden, waarin Massive zijn stinkende best gedaan heeft om een prachtig bruisende wereld te schapen die barst van leven en kleurrijke biomen.

De planeet Pandora zelf is dan ook dé ster van deze game met zijn weelderige vista’s, die ook op de PS5 haarscherp ogen. De vrij verkenbare map, bestaande uit drie zones, is bovendien opvallend groot, met veel aandacht voor lichtontwerp, textuurdetails en interactiviteit met fauna en flora. Verbluffend voer voor de gamer die op zoek is naar eye candy.

Verticaal design

Je verkent de wereld als – zelf naar believen aanpasbaar – Na’vi-personage dat tegen wil en dank opgegroeid is binnen de moreel twijfelachtige Resources Development Administration (RDA). Na een spectaculaire ontsnapping dien je in opstand te komen tegen die menselijke kolonisten, terwijl je je voeling met je oorspronkelijke roots en soortgenoten aansterkt.

Frontiers of Pandora serveert een rechttoe-rechtaan-plot die, net als in de films, focust op verzet tegen de vernietiging van de natuur, met actuele thema’s als identiteit en verbondenheid. Die hoofdverhaallijn werkt wel, onder meer dankzij de meer dan behoorlijk geacteerde dialogen. Beide Avatar-films scheren audiovisueel natuurlijk de allerhoogste toppen en Frontiers of Pandora hoeft eigenlijk niet onder te doen.

Je kunt Pandora te voet doorkruisen, op de rug van een direhorse of door de lucht met behulp van de vliegende ikran. Door zijn verticaal design maakt platforming een essentieel onderdeel uit van dit avontuur. Dat klauteren en springen werkt wonderwel – nochtans niet evident in eerstepersoonsaanzicht – en nodigt uit om voortdurend te exploreren, en al zeker in combinatie met de naadloze joyrides met de ikran. Het viel op dat we slechts zeer zelden een beroep deden op de fast travel-optie en dat is altijd een goed teken.

Olifant in de kamer

Wie deze game al een tijdlang gadeslaat weet dat een vergelijking met Far Cryzich opdringt. En ja, het valt wel degelijk op dat Frontiers of Pandora goeddeels gestut is op de stilaan versleten motor van Ubisofts langlopende openwereldreeks.

De déjà-vumomenten bij sommige militaire missies zijn iets té prominent. Militaire basissen infiltreren op heimelijke dan wel knaltaculaire wijze, mechs tot ontploffing schieten of RDA-apparatuur uitschakelen: het voelt allemaal bijzonder vertrouwd aan. Bovendien zijn zowel de afwisseling als inspiratie een beetje zoek bij de verhaalmissies. Best jammer gezien de niet bijster lange speelduur van zo’n dikke 15 uur. Nevenmissies zijn van de partij, maar bieden weinig meer dan vulsel.

Upgraden als het moet

Daarnaast valt er veel, héél veel te verzamelen, craften, koken en upgraden in Pandora, maar die daarmee gepaard gaande statboosts zijn meestal zodanig subtiel dat we het zelden écht de moeite waard vonden om gericht te gaan speuren. Nee, hoewel we Pandora met plezier verkenden was dat zonder meer om te genieten van de prachtige omgevingen.

Al bij al is Avatar: Frontiers of Pandora een verbluffende zintuiglijke ervaring. De consistente schoonheid van de wereld gaat hand in hand met een simpel, maar best meeslepend verhaal, al zijn de actiesegmenten te repetitief en zoutloos om van een echte topper te spreken. Desalniettemin: wie ook maar een beetje interesse toont in de films moet zeker niet twijfelen.