Laten we beginnen bij het begin: in tegenstelling tot Valhalla en Odyssey, is de geslachtskeuze van het hoofdpersonage hier meer dan een louter esthetisch gegeven. Shadows vertelt de netjes verweven levenslopen van twee verschillende personages: shinobi Naoe en samoerai Yasuke die de Japanse geschiedenis vanuit een ander perspectief ervaren. Ze hebben allebei verschillende achtergronden, andere motieven en – misschien nog het belangrijkste – een compleet andere gameplaystijl.

Na de indrukwekkende proloog waarin je kennismaakt met beiden tijdens datzelfde bloederige kantelmoment, verlegt Shadows snel de focus naar shinobi Naoe. Pas na 10 uur (verkennen en lanterfanten incluis) kan je opnieuw met Yasuke aan de slag. En dat heeft zo zijn redenen. Naoe is immers de échte Assassin van de twee. Zij draagt het polsmes en de connectie met de Brotherhood in haar DNA. En net als zoveel andere Assassins uit de serie wordt ze ook gedreven door een niet te stillen bloedwraak.

Zo ziet Naoe hoe Lord Nobunaga en zijn troepen haar bergdorp platbranden en moet ze toekijken hoe haar vader door een groep van 11 gemaskerde samoerai wordt geëxecuteerd. Waarna ze die vastberaden één voor één vakkundig wil opsporen en een kunai in de oogkas, halsslagader of edele delen wil steken. We geven ze geen ongelijk.

Naoe doet dat ook als een rasechte Assassin: sluipend, klimmend en als het moet schuilend in een netjes onderhouden koivijver terwijl ze zuurstof door een bamboestrootje zuigt. Nadat ze Nobunaga’s zwarte samoerai Yasuke ontmoet, vervoegt hij Naoe in haar wraaktocht, maar nooit zonder zijn eigen motieven of verleden uit het oog te verliezen.

Met het gevaar op narratieve spoilers houden we nu best onze bek, maar weet dat Shadows – ondanks de vele verleidingen van de openwereld – erin slaagt een sterk verhaal neer te zetten. Eentje dat ondanks de dubbele verhaallijn en vele flashbacks meer gestroomlijnd en gestructureerd aanvoelt dan in vorige delen. Met vanzelfsprekend een flinke portie authentieke Japans historisch realisme erbovenop.

Grafisch ongezien

 Hebben we al vermeld dat Shadows één van de mooiste en meest polished games is die we ooit op onze PS5 Pro hebben gespeeld? De extra tijd die Ubisoft nam voor het oppoetsen, heeft duidelijk geloond. Van het opwaaiende stof op de vele landweggetjes tot de god raysdie door het wolkendek priemen en absoluut fenomenale vertegezichten: Ubisofts vernieuwde Anvil engine tovert tonnen detail op je 4K tv waarbij je vaak niet weet waar eerst te kijken. Voeg daar op de PS5 Pro nog een stevige portie ray tracing (die reflectie in plassen!) en realistische belichting aan toe en we kunnen zonder schaamrood op de wangen besluiten dit dit van de mooiste games van het moment is.

Ubisoft weet ook het feodale Japan op fenomenale wijze tot leven te brengen, met genoeg afwisseling in de omgevingen. Waar je het ene moment door een idyllisch bloemenveld galoppeert, kruip je het volgende door modderige loopgraven vol lijken of kijk je toe hoe een vrouw jammerend aan de voeten van haar gespieste echtgenoot zit te huilen. Dat de bevolking ook anders reageert wanneer je met de exotische Yasuke een dorp binnenrijdt dan met Naoe, is maar één leuk detail van de zoveel. Net als de paneeldeuren, windschermen en wapperende vlaggen die je op dynamische en geheel realistische wijze aan flarden kan snijden. Shadows is het soort openwereldgame waar je na +100 uur nog steeds nieuwe dingen opmerkt.

Kudos trouwens voor het animatieteam. Los van de brute executies zien vooral Naoe’s sierlijke en dynamische ninjaparkourmoves er fenomenaal uit. Met een backflip springt ze van pagodes, tollend duikt ze in een kist en met een halve schroefsprong voert ze vanop een rode Torii-poort een dubbele assassination uit. Dat terwijl de zwaar bepantserde Yakuse zich eerder als een stier met overgewicht door het decor beukt, wat klungelig en met veel gehijg op daken klimt en zich bij een arendsprong vanop een dak languit op zijn rug in een hooibaai laat vallen. Het is duidelijk wie de echte Assassin is.

Sluipninja

Wil je net als in vorige Assassin’s Creed-games in alle vrijheid parkouren en klimmen, dan moet je met sluipninja Naoe op pad. Enkel zij kan bijvoorbeeld de vele Viewpoints beklimmen of zichzelf in geen tijd ophijsen aan daken met haar grappling hook. Al heeft Ubisoft wat die traversal betreft meer restricties ingebouwd. Waar je in Valhalla eender welke berg kon beklimmen, zit Japan vol steile en beboste flanken waar klimmen geen optie is. Onbezonnen door dat dichtbegroeide bamboebos naar je objecticoontje hossen? Dat zal hier vaak leiden tot frustratie en backtracken. Ons advies: gewoon de nieuwe Pathfinder optie aanzetten die je route naar het volgende missiedoel toont.

We weten het, zo’n oplichtend GPS-pad staat wat haaks op de nieuwe organische en realistische aanpak van deze Shadows. Zo moet je nu bij elke missie aan de hand van aanwijzingen de objectlocatie op de map zoeken. Of een scout inschakelen om die te onthullen. Past ook in die opzet: nu moet je met L2 je omgeving afspeuren om te ontdekken waar de missie-objectieven of waardevolle objecten zich bevinden. En dat voelt stukken natuurlijker dan simpelweg het icoontje op je kompas volgen. En zo zit Shadows vol subtiele aanpassingen die samen een deugddoende impact op de gameplay hebben.

De stealth bijvoorbeeld heeft ook een upgrade gekregen. De intelligentie van de vijanden is opgekrikt waardoor ze je nu gemakkelijker op hoogtes spotten en bij de minste aarzeling op onderzoek trekken, zelfs in hoge gewassen en in de schaduwen. Naoe kan vijanden taggen door te kijken en een soort Eagle Vision activeren waarmee ze vijandelijke silhouetten door de muren ziet. Van de titulaire roofvogel in de lucht geen spoor meer te bekennen. En daar zijn we eigenlijk niet rouwig om.

Focus op moorden

Assassin’s Creed Shadows voelt na Valhalla aan als een terugkeer naar de essentie van de serie. Zo focust de game opnieuw hard op het uitschakelen van targets. Veel targets. Het missiebord start met de gemaskerde hoofdverdachten, maar breidt in razendsnel tempo uit met allerlei bendes of groeperingen die je – na uitgebreid onderzoek – moet ontmaskeren, lokaliseren en executeren.

Zo komt een groep kleurrijke Ronin op je hitlijst en een bende afpersers die de lokale bevolking van een provincie terroriseren. Elk doelwit staat garant voor enkele submissies waarbij je vaak opdrachten voor een tussenpersoon moet zien voltooien. En dan zijn er nog de missies voor bondgenoten, vele world events en bijzonder kundige ronin die door de negen provincies rondzwerven. Om maar te zeggen: de hoeveelheid missies en doelwitten die na een dikke 20 uur op je objective board prijken kan overweldigend werken. Al werkt het afvinken van zo’n roversbende ook bevredigend en louterend.

Openwereldactiviteiten

 En dan hebben we het gros van de activiteiten niet eens in kaart gebracht. Shadows is en blijft een Assassin’s Creed: de map is kolossaal en tjokvol activiteiten. Nu vaak met een spiritueel tintje. In tempels gaan bidden? Dierenpartijtjes vereeuwigen met papier en inkt? Mediteren om wat extra XP en Knowledge te verdienen? Het zijn korte en leuke intermezzo’s, die je niet alleen sterker maken, maar ook klaarstomen voor het échte werk. Zoals het opsporen van demonische Oni die garant staan voor pittige battles of het besluipen/bestormen van zwaarbewapende kastelen.

En dan valt het contrast tussen beide speelstijlen hard op. De forten zijn sterk bewapend en geven je legendary outfits en/of wapens. Maar daarvoor moet je enkele patrouillerende oppersamoerai zien te kelen. Met Naoe krijg je de traditionele AC-sluipervaring waarbij je werpmessen, rookbommen en andere tools inzet om je doel te bereiken. Al mondt die infiltratie vaak uit in een grootschalig gevecht waarbij het opletten geblazen is met de snelle, maar meer kwetsbare Naoe.

Ons advies: speel met Naoe voor de klassieke AC-ervaring, maar schakel regelmatig over naar Yasuke om de ultieme samoeraifantasie te beleven. De gepantserde reus kan tegen meer stootjes en weet beter om te springen met een numerieke overmacht. Dat Ubisoft jou vrijwel altijd de keuze laat tussen die twee verschillende manieren van spelen, vinden wij fantastisch. Na enkele stresserende infiltratiemissies is het heerlijk om met Yasuke door de poort van een vijandelijk kamp te beuken, en het aanwezige bataljon doormidden te hakken.

Geen Tsushima-kloon

Wie denkt een Ghost of Tsushima-kopie in huis te halen heeft het mis. Het vechten voelt anders aan en vinden we fel verbeterd ten opzichte van Valhalla. Het is nog steeds even bruut en vlot waarbij je soms tegen een groep van +10 vijanden staat. Alleen is blocken, ontwijken en pareren nu een noodzaak om te overleven. Dit keer wachten de vijanden hun beurt niet af. Ze vallen snel en afwisselend aan en proberen je voortdurend te omcirkelen.

De gevechten zijn een tik tactischer, maar gelukkig is de timing van het pareren erg vergevingsgezind en kan je met enkele vette powermoves activeren het tij alsnog doen keren. Die supermoves ontgrendel je dit keer mondjesmaat in de skill trees – elk personage heeft zes skill trees die grotendeels gelinkt zijn aan een wapentype – en gooien een gezonde mix van offensieve en defensi moves in de strijd waarbij de bloedfonteinen netjes in zwart-wit-rode Kurosawa-stijl in beeld worden gebracht.

Lukt het echt niet? Dan kan je tijdens een gevecht ook de hulp inschakelen van een of meerdere bondgenoten. Oké, het is best wat idioot om na heel veel geklauter in een ondergronds labyrint plots uit het niets de worstelende Yaja zien op te duiken die enkele vijanden knock-out stampt. Maar eerlijk? Het is vermakelijk en werkt wonderwel wanneer je in nood zit. Hulp vragen is geen schande. Dat zegt de psychiater ook.

Most Wanted

 Dat de camera soms tegenwerkt wanneer het gevecht zich naar binnenruimtes verplaatst, is een puntje van kritiek op een anders bijzonder vermakelijk en visueel spectaculair vechtsysteem. Onthoofdingen zijn schering en inslag wanneer je met Yasuke speelt, terwijl de snelle riposterende Naoe heel wat acrobatische kungfumoves in de strijd gooit die de finishers er extra spectaculair laten uitzien. Vooral wanneer je haar katana inruilt voor de veelzijdige Kusarigama met meer reikwijdte die haar toelaat aan crowd control te doen. Word je echt overmand? Weet dan dat vluchten een optie is, al sleur je dan wel een ‘Wanted’ level mee.

Die zorgt ervoor dat vijanden je meteen als gevaar beschouwen en overal taaie Guardians en Elite-soldaten opduiken die de gevechten extra pittig te maken. Bij elke seizoenswisseling wordt dat Wanted-level gereset, net als je voorraad scouts die je kan inzetten om objectlocaties te onthullen of resources te smokkelen. En da’s meteen het meest opvallende gevolg van het nieuwe seizoensysteem. Toegegeven, Takeda Castle ziet er bijzonder cool en dreigend uit in de mist met een dikke laag sneeuw, maar een écht grondige impact van het weer op de gameplay hebben we niet ervaren.

Ninjabasis bouwen

Is minder ons ding: zo moet je ook je eigen uitvalsbasis bouwen, inrichten en upgraden. Waarmee je ook nieuwe gameplayfuncties ontgrendelt. Net zoals het Vikingdorp in Valhalla, maar dan op zijn Japans: compacter en meer organisch met het verhaal verweven. De wapensmid die je helpt, overtuig je al snel om naar jouw verborgen ninjavallei te verhuizen. Waarna je jouw wapens kan upgraden, na een tijdje versterken met perks en ga zo maar voort. Je spionnenvertrek upgraden zorgt dan weer voor extra ogen in de wereld en mankracht die elk seizoen meer buit jouw Hidden valley kan binnensmokkelen.

Begrijp ons niet verkeerd, een groot deel van het publiek zal het ongetwijfeld leuk vinden om de tuin te bevolken met aaibare vierpoters, bonzaibomen en bijpassende rotsformaties te planten of hun dojo met inkttekeningen te decoreren. Maar wij hielden ons liever bezig met het echte werk. En in het geval van deze Shadows is dat de Japanse feodale populatie sluipend of houwend, maar steevast op heerlijk bloederige wijze decimeren. En dat voelt verdomd goed.