fbpx

Assassin’s Creed Odyssey

De aankondiging van alweer een nieuwe Assassin’s Creed op E3 sloeg ons wat met verstomming. Vorig jaar nog de zachte reboot die Origins heet, nu al zo’n snelle een opvolger? Wisten wij veel dat de stiekemerds van Ubisoft Quebec al drie jaar lang aan deze Griekse odyssee aan het timmeren waren. Het resultaat is dan ook verrassend sterk.


De Griekse poppenspelers

Dat je in het begin kan kiezen met welke afstammeling van de Spartaanse koning Leonidas je op avontuur gaat (wij kozen voor Alexios. Sorry, Kassandra!) is niet alleen mooi meegenomen, het zet onmiddellijk de toon. De nadruk ligt op keuzevrijheid en dat zal je geweten hebben. Jij bepaalt wie je bent en waar het verhaal naartoe gaat. Een beslissing die we alleen maar toejuichen. De nieuwe dialoogkeuzes vinden we best geslaagd: ze zorgen ervoor dat je betrokken blijft bij de zoveelste cutscene en leiden bovendien tot nieuwe verhaallijnen. Soms onverwachte. Onze beslissing om een huurling géén kopje kleiner te maken, speelt een uur later in ons nadeel wanneer die onverlaat plots opduikt tijdens een baasgevecht en beslist om de eenogige rotzak een handje te helpen. Verdammt! En dat is maar één voorbeeld van hoe jouw keuzes het verhaalverloop beïnvloeden. Soms zijn de gevolgen meteen merkbaar, soms pas uren later.

Zoals het een RPG betaamt is Odyssey uitstekend voer voor spelers die alles gezien willen hebben. Of net niet. Onze teller staat op 60 uurtjes, maar blijkt dat de game nog acht andere eindes heeft. Acht! 60 uur lijkt trouwens veel, maar we hebben ons rot vermaakt, zonder het verhaal te vergeten. Want waar de plot van voorganger Origins snel verwaterde, slaagt Ubisoft er nu wél in om onze aandacht te grijpen. Wat begint als een wraakverhaal (als kind word je verbannen en door je vader van een berg gegooid) evolueert al snel in een groter complot verweven met de Griekse burgeroorlog tussen de Spartanen en Atheners. Aan jou om de échte poppenspelers achter deze terreur uit te schakelen. Het liefst met een loeier van een Spartaanse kick.

Niet zo cliché

Klinkt het verhaal cliché? In de praktijk is dat het helemaal niet. Omdat Odyssey via tal van geslaagde zijmissies je aanzet tot onderzoek. En die filosofie wordt ook doorgetrokken naar de speelwereld. Kies je aan de start van de game voor ‘Exploration Mode’ (doen!), hoef je niet langer slaafs de locatie-icoontjes te volgen, maar moet je de missielocaties zelf ontdekken. Waarna je al snel afgeleid wordt door een nieuwe locatie en je op een nieuw zijspoor stoot. Bovendien beslis jij ook hoe de oorlog tussen de Spartanen en Atheners verloopt. Als huurling kan jij in elke regio de heersende partij verzwakken door soldaten uit te schakelen, schatkisten te plunderen of voorraden in de fik te steken. Zo nutteloos het overnemen van vijandelijk forten en kampen was in Origins, zo nuttig wordt het nu in Odyssey. Heb je de vijand genoeg verzwakt, dan kan je een grootse veldslag starten om de leider eigenhandig een kopje kleiner te maken.

Opvallend hier is dat Ubisoft alweer het vechtsysteem heeft aangepast. De basis van Origins zit min of meer nog in de formule gebakken, maar de nadruk ligt nu op aanvallen. Je zeult geen schild mee, waardoor je enkel kan counteren. Jouw magische skills zorgen bovendien ook voor een over-the-top vechtvibe. Het sluipmoorden heeft plaatsgemaakt voor brute gevechten waarbij je je tegenstanders eerst tegen een muur trapt, vervolgens een goddelijke schokgolf op ze loslaat en op telepathische wijze je steekwapens in lichterlaaie zet. Historisch accuraat? Niet bepaald. Maar het voelt wel verdomd goed. Ubisoft laat wel dankzij een tsunami van abilities de ruimte om situaties anders aan te pakken. Maar zo’n 130-kilo wegende nietsvermoedende wachter met een rotvaart de dieperik in trappen? Da’s gewoon te leuk om niet te doen.

Kill or be killed

De wereld van Origins was groot, maar Odyssey is gi-gan-tisch. Alle belangrijke trekpleisters uit het Oude Griekenland zitten samengepropt in een wereld die lijkt opgetrokken uit de mythologie. Na een kwartiertje bengelden we al aan de edele delen van een 50-meter hoge Zeus die over de Egeïsche Zee uitkijkt. Best episch en het doet je de occasionele pop-up en andere technische mankementjes vergeten. Naast klimmen, klauteren en paardrijden, zal je ook een groot deel van je tijd op je schip spenderen. De zeeslagen uit Black Flag zijn terug, maar dan met een Spartaanse toets. Geen buskruit hier, wel vuurkogels, pijlenregens en de optie om je doelwit doormidden te rammen. Na een tijdje kan je niet alleen je schip customizen, je kan ook bemanning rekruteren, krijgt nieuwe tactieken om vijanden te kelderen en de battles worden er steeds tactischer op. Een meer dan geslaagde afwisseling tussen het hakken en klimmen door.

 Odyssey barst van de content en activiteiten. Dat Ubisoft tegelijk de tijd heeft gevonden om zoveel nieuwe zaken te integreren, vinden we best indrukwekkend. Het mercenary-systeem bijvoorbeeld is er nog zo eentje. Veroorzaak je te veel tumult? Dan krijg je een prijs op je hoofd en afgetrainde premiejagers in je kielzog. Die missie die jou een eitje lijkt, krijgt plots een bitter kantje wanneer je het pad kruist van een huurmoordenaar die enkele levels hoger zit. Hou je niet van verrassingen? Dan kan je ze proactief gaan opzoeken en uitschakelen, hun opdrachtgevers afmaken of ze omkopen. Dit lijkt wel een lightversie van het Nemesis-systeem uit Middle-Earth: Shadow of Mordor. Wat gezien de schaalgrootte van deze game een puike prestatie is. In alle opzichten vinden we Odyssey dan ook geslaagder dan voorganger Origins. En die technische mankementjes? Daar maakt een update ongetwijfeld korte metten mee.

9.0
  • keuzevrijheid
  • diepgaande wereld
  • over-the-top combat
  • zeeslagen zijn terug
  • technische probleempjes
  • soms bedenkelijk acteerwerk

BESLUIT

Odyssey bouwt verder op de fundamenten van Origins en komt verdomd sterk uit de hoek. De keuzevrijheid, extra diepgang en tonnen content maken van dit Griekse avontuur een must-have.

Een reactie achterlaten