Tenzij je in het het scheppingsverhaal gelooft – en wij veroordelen niemand – is de theorie dat wij stervelingen afkomstig zijn van apen nu toch stilaan gemeengoed geworden. Maar wat als we die evolutieleer nu eens in een heuse game-mal gieten? Dat bedacht Patrice Désilets plots, de Frans-Canadese bedenker van Assassin’s Creed. Maar met deze Ancestors neemt hij toch wel een flinke leap of faith.

Welke rode draad?

Evolutie: Het Spel begint vrij rechttoe rechtaan, zo’n 10 miljoen jaar geleden. Na een aanval van een jachtluipaard waarbij moederlief het onderspit delft, is een baby-aapje, jouw voorlopige evenbeeld, op zichzelf aangewezen. De jungle waarin het kleinood paniekerig rondzwerft oogt groezelig en overal duiken hologrammen op van het roofdier – dit om onbekend terrein en angst in de verf te zetten. Zodra de uk een schuilplaats gevonden heeft, is het aan een ander lid van de clan om de hulpkreten te lokaliseren. En ja, dat is ongeveer de enige concrete missie in deze Ancestors, want na die reünie dien je je avontuur helemaal zélf te bricoleren. Handjes vasthouden? Missieobjectieven? Een rode draad? ‘Been there, done that’,moet Désilets gedacht hebben, want hij doet daar allemaal niet aan mee.

Toegegeven: we waren opgelucht dat we over een review guide beschikten, want je wordt volledig aan je lot overgelaten tijdens deze uitputtingsslag. Bedoeling is om samen met je apenclan te overleven, je voort te planten en uiteindelijk te evolueren en dat van generatie tot generatie, zo’n miljoen jaren lang. 8 miljoen jaar lang om precies te zijn (dus tot 2 miljoen jaar geleden) om vervolgens jouw evolutieproces te toetsen aan de werkelijkheid volgens de wetenschap.

Voor je innerlijke Columbus

Iedere face button van je controller representeert een zintuig (zien, horen, ruiken en denken) dat je helpt tijdens de ontdekkingstocht. Simpelweg rondhossen en objecten allerhande bestuderen – gaande van tools tot voedsel – maken je gaandeweg behendiger en beter bestand tegen de gevaren van Moeder Natuur. The Sims-gewijs dien je rekening te houden met de noden van je primaat: slapen, eten, wonden verzorgen en ja, uiteindelijk horen zelfs seksuele driften daarbij. Hoewel het uitdagend is om gaandeweg al die vaardigheden te ontdekken, stootten we evenzeer per abuis op de juiste oplossing wat uiteraard minder interessant is.

Eerlijk? Ancestors beoordelen is een knap lastige taak. Wie zijn innerlijke Columbus wil botvieren en geen nood heeft aan narratieve drijfveren, kan zich met een gerust hart wagen aan deze overlevingstocht. De manier waarop Désilets in videogamevorm tracht te illustreren hoe wij van primitieve wezens geëvolueerd zijn tot probleemoplossende homo sapiens is behoorlijk indrukwekkend. Al zijn we op gameplayvlak niet overtuigd. Zo is het van boom naar boom slingeren minder vloeiend dan verhoopt – vreemd, komende van de man die freerunning-simulator Assassin’s fuckin’ Creed bedacht heeft – en is het overleven an sich in feite een aaneenschakeling van bijwijlen vervelende taakjes.

Straatje zonder einde

Voldoende XP verzamelen stelt je in staat je neurologisch netwerk uit te breiden en uiteindelijk te evolueren. Vooral je baby’s moeten bijleren, zij staan immers garant voor de toekomst. Het voelt bevredigend aan om je primatenclan langzaamaan steeds meer rechtop te zien lopen, maar vervolgens kom je weer terecht in datzelfde straatje zonder einde. En ook: de permadeath wanneer al jouw apen het begeven kan knap frustrerend zijn – al is die uitdaging voor velen net een verkooppunt.

We zijn ervan overtuigd dat een hardcore schare fans zich zal verliezen in Ancestors. Alleen al omdat het een unieke ervaring biedt. Iets verfrissend tussen de vele sequels en klonen. Maar helaas moet een game in eerste instantie ook leuk blijven en dat is bij Ancestors gewoon niet het geval.

Ancestors: The Humankind Odyssey is voorlopig enkel via de Epic Games Store op pc te verkrijgen. De versie voor Steam, Xbox One en PS4 komen later dit jaar.