Het parcours van Resident Evil, de moeder aller survival-horrorgames, is hobbeliger dan Lady Dimitrescu’s voorgevel, met de bijna kitscherige derderangsshooter Resident Evil 6 als dieptepunt. Maar Capcom is in bloedvorm: in nog geen vijf jaar tijd bracht het twee sublieme remakes uit van oude klassiekers en joeg het zijn hoofdreeks nieuwe hoogtes in met de gruwelijke herbronning genaamd Resident Evil 7.

Village is een rechtstreeks vervolg op die laatste en zoals de titel op slinkse wijze prijsgeeft, verruilt leedmagneet Ethan Winters dit keer de moerassen van Louisiana voor een demonisch dorp ergens in Oost-Europa. Wij doorplozen dat dorp – domweg ongeluierd – en bibberen nog stééds na. En ja, dat is wel degelijk een compliment.

Chris de kidnapper

Zo’n drie jaar nadat – SPOILER ALERT! – oude bekende Chris Redfield als deus ex machina uit de lucht neerdaalt en Ethan en diens eega Mia naar veiliger oorden brengt, is het koppel inmiddels gesetteld met hun nieuwgeboren dochtertje Rosemary. Vanzelfsprekend loopt het gauw mis: plots komt diezelfde Chris Redfield samen met zijn leger hun woonst binnengestormd om de baby zich om God weet welke reden toe te eigenen. Arme Ethan bekoopt het met een mokerslag en wordt niet lang daarna wakker nabij een besneeuwd dorpje, met evenveel hoofdpijn als prangende vragen. Ahhh shit, here we go again.

Vanaf dan start een desolate survivaltocht doorheen een aanschakeling van mini-sandboxes, die net als zijn voorganger integraal in eerstepersoonsaanzicht te beleven valt. Dat vinden wij nog steeds een prima designkeuze die de suspense alleen maar opvijzelt, aangezien je nooit helemaal zeker bent of er een of andere goorling in je kielzog zit. Want ja, goorlingen zijn alweer talrijk aanwezig in deze game, dit keer soms in de vorm van zogenoemde lycans, of weerwolfachtigen, die weleens vinniger uit de hoek durven te komen dan de schimmelschepsels uit deel 7.

Meer actie?

Wie de vooraf vrijgegeven footage van Resident Evil Village erop naslaat, zou Capcom van een meer op actie geënte aanpak durven verdenken. Hierbij kunnen we dat vermoeden deels ontkrachten: dit achtste deel bouwt grotendeels voort op het ijselijke elan van zijn voorganger. Ja, die verguisde jumpscares zijn van de partij, maar er wordt geenszins mee gemorst. Belangrijker is weerom het continu macaber sfeertje, dat dik onderstreept wordt door de unheimische soundscapes, krakende vloeren of kreetjes in de verte.

Daartegenover staat dan weer wel dat Ethan bepaald geen hulpeloze kwezel is, maar gaandeweg allerlei schietijzers te zijner beschikking heeft, het zorgvuldig beheren van items iets minder aan de orde is, gevelde vijanden loot allerlei achterlaten en dat Capcom bijwijlen wel degelijk de Call of Duty-kaart durft te trekken. Hoewel er weinig bloedstollends is aan legers gedrochten neermaaien met assault rifles, blijft het spelplezier stevig overeind, niet het minst omdat dergelijke momenten uitstekend tussengevoegd zijn in een prima uitgebalanceerde mengeling van rustig voortkabbelende verhalende momenten, en tegen PT of Silent Hill aanschurkende remspoorsequenties. Balans is dan ook het toverwoord in deze blockbuster.

Dat geldt ook voor de plot, die dan wel overgoten mag zijn met nineties cheese, maar ach, dat is nu eenmaal Resident Evil. Bovenal onthouden we enkele gedurfde keuzes en de losse eindjes van de overkoepelende verhaallijn die mondjesmaat vastgeknoopt worden. Een vette kluif voor de liefhebbers van het eerste uur, dus.

Ode aan een klassieker

Wat ook opviel op voorhand: Village speelt hevig leentjebuur bij Resident Evil 4 uit 2005, die volgens de gamersgoegemeente als summum van de hele reeks geldt. En ja, subtiel is het inderdaad niet. Meer dan eens overvielen ons déjà-vu’s die ons terugkatapulteerden naar onze tienerjaren waarin onze moeders na afloop van een gamesessie nog opgezadeld zaten met ons besmeurd ondergoed.

Dat gaat van de sinistere omgevingen, tot een gelijkaardig Tetris-esk inventorysysteem, over de handelaar die je her en der tegen het lijf loopt: de verwijzingen naar deel 4 zijn legio. Die laatste – Hollebolle Gijs’ schijnbare tweelingbroer die luistert naar de naam The Duke – refereert zelfs rechtstreeks aan de iconische commerçant met Australische tongval: What’re you buyin’, stranger? Ook de spectaculaire baasgevechten – en dan ééntje in het bijzonder – doen herinneren aan de gloriemomenten uit Leons lotgevallen in Resident Evil 4.

Mooi en hakkelend

Desondanks slaagt Capcom erin een volstrekt unieke helletocht voor te schotelen, gestut op zijn beproefde formule, die je meevoert naar tal van prachtig vormgegeven locaties, de ene al wat huiveringwekkender dan de andere. We reviewden de PlayStation 5-versie, die met zo’n 45 frames per seconden draait wanneer de ray tracing-functionaliteit ingeschakeld is. Zet je die uit, dan krijg je die felbegeerde 60 fps.

Het moet gezegd: tijdens hectische momenten durfde de motor al eens te hakkelen, al werd het nimmer echt storend. Zeker niet als je rekening houdt met de soms fabelachtige vergezichten, die af en toe voor een contradictorisch hoopvol sfeertje zorgen, terwijl je goed genoeg weet dat er om het hoekje een bijtgraag beestmens je staat op te wachten.

Korte Saté

Ook de kenschetsende omgevingspuzzels zijn weer aanwezig en, hoewel innovatief, zijn de echte breinkrakers van weleer amper te bespeuren. Maar zelfs de simpelste opgaven zijn vaak nagelbijtend wanneer je onderwijl gestalkt wordt door de eerder vermelde reuzenvampier Lady Dimitrescu, en haar in insecten gewikkelde dochters. Eén tip: maak haar niet boos, of je zou weleens kunnen eindigen als menselijke saté…

Het kostte ons zo’n negen uur om de eindgeneriek te zien, wat aan de korte kant is. Anderzijds voelde werkelijk geen enkel moment overbodig aan. Integendeel: na afloop hunkerden we alleen maar naar méér (een hoop DLC zit wellicht in de pijplijn, Capcom kennende). De extra modus The Mercenaries, waarbij je een vlaag aan freaks moet zien om te leggen binnen een bepaalde tijdslimiet, wist de honger helaas nauwelijks te stillen. Eén ding is zeker: Resident Evil IX kan hier niet snel genoeg zijn.