Op de verpakking van Project CARS 2 zou in grote letters moeten staan: ‘Niet gebruiken met een controller’. Racefan, doe jezelf een plezier en haal zo’n racestuur in huis, want zonder zo’n ding verandert deze genietbare racesimulatie in een hyperfrustrerende, niet te spelen aangelegenheid. Zelfs urenlang knutselen met verschillende instellingen bracht geen soelaas.
Op zich is de bovenstaande waarschuwing – die de doorsneespeler ongetwijfeld in de wind zal slaan – een goeie zaak. De eerste Project CARS leed nog aan een identiteitscrisis: Slighly Mad Studios twijfelde toen nog tussen simulatie en simcade. Maar dit keer gaan ze voluit voor het eerste. Trail braking, lift oversteer, bandentemperatuur en nog meer van die ongeregeldheden maken hun opwachting. Het weggedrag is dus hyperrealistisch, waardoor deze Project CARS 2 in de slipstream komt van enkele toonaangevende racesimulaties zoals iRacing en rFactor2. En dat juichen wij samen met de rest van de kleine simracecommunity toe.
Op sommige vlakken overtreft dit spel zelfs zijn voorbeelden. Er zit bijvoorbeeld een armada aan wagens en circuits in het standaardpakket. Wat helaas ook betekent dat de kwaliteit inconsistent is. Rij met een grote boog rond de ovals heen, want Slighty Mad Studios maakte er een boeltje van. En daar besef je ook duidelijk dat de zwakke AI van de tegenstander de achilleshiel is van de Project CARS 2. De computertegenstanders zijn even capabel als iemand die deze racegame met zijn gewone controller speelt. Project CARS 2 bedient een duidelijke doelgroep. De rest zal er niet veel aan hebben.
