Hoewel we WO II-games doorgaans associëren met hectisch schietgeweld, zoekt de Poolse ontwikkelaar PolyAmorous meer de intieme kant op van de moeder der oorlogen. Paradise Lost is een zogenaamde walking simulator waarbij je vooral je omgeving moet verkennen en zo het verhaal voortstuwen. Helaas is het net enkel die onsterfelijke setting die deze Paradise Lost enigszins overeind houdt.

Ondergrondse nazistad

Nochtans, aan de verhaalopzet zal het niet gelegen hebben. De game speelt zich af in een alternatief universum waar in 1945 geen eind aan de Tweede Oorlog kwam. Hitler en de zijnen bleven verder strijden tot ze in de jaren 60 een allesverwoestende A-bom wisten te bemachtigen waarmee ze het leeuwendeel van Europa omturnden in een woestenij. En dus waren beschavingen genoopt om hun geluk ondergronds te zoeken, meerbepaald in bunkers. Zo ook de nazi’s zelf.

Jij kruipt in de huid van Szymon, die ergens in de jaren 80, met prangende vragen kampt omtrent zijn moeder. Op zoek naar antwoorden daal je neer in de dieptes van zo’n bunker, die in feite meer weg heeft van een heuse nazistad, verborgen in een gigantische grot. Die omgevingen, waarbij Slavische mythologie verweven wordt met retrofuturistische technologie, stelen de show in deze voor het overige weinig beklijvende tocht.

Geschiedenis herschrijven

Doorheen de verschillende hoofdstukken, die vernoemd zijn naar de verschillende stadia in het rouwproces, baan je je een weg doorheen de dieptes en kom je via nota’s en dagboeken allerlei meer te weten over de wereld om je heen. In die zin voelt Paradise Lost meer aan als een interactief boek, want afgezien van wat trekken aan hendels valt hier bijzonder weinig gameplay te bespeuren.

Zo’n gezapige aanpak hoeft geen probleem te zijn, ware het niet dat de plot ons nimmer bij de keel vastgreep. Het verhaal kabbelt verder zonder écht hoogtepunten. De nogal weinig authentieke prestaties van de stemacteurs helpen ook al niet. Dat je af en toe morele knopen moet zien door te hakken – en zelfs geschiedenis herschrijven – joeg ons inlevingsvermogen dan weer de hoogte in, tot we ontdekten dat de uiteindelijke afloop vrijwel ongewijzigd blijft.

Ondanks de soms ronduit griezelige sfeer en diverse, prachtig gesculpteerde omgevingen komt dit avontuur jammer genoeg niet in de buurt van een Gone Home, What Remains of Edith Finch of Firewatch: kleine genregenoten die wél grootse verhalen brachten. Een gebrek aan detail en karakterontwikkeling maken van Paradise Lost een te verwaarlozen ervaring.